Αναδημοσιεύω αναδημοσιευση και θεϊκό σκυλίσιο σχολιασμό του Στάθη "Σκύλου" Παναγιωτόπουλου από το προσωπικό του site.
Αναδημοσιεύω νέο πόνημα/ δελτίο τύπου που αφορά εκπρόσωπο του "εντεχνου"
τραγουδιού, οι εκπρόσωποι του οποίου τον εκπροσωπούν με τρόπο που κάνει
εμάς τους εκπροσώπους της λοιδορίας να τρίβουμε τα χέρια μας από
ευχαρίστηση.
"Η αφορμή ήταν ένα γράμμα σε έναν ποιητή. Η αιτία ήταν μελωδίες και
στίχοι πηγαίοι που το κοινό ταυτίστηκε [ωραίο συντακτικό]. Το όχημα ήταν
και θα είναι η στεντόρεια, αισθαντική φωνή και η επικοινωνιακή
δεινότητα. Ο Η.Β. έχει συνδέσει με έντεχνο τρόπο το βίωμα με τη μουσική
και έχει κατοχυρωθεί ως ένας από τους καλύτερους τραγουδοποιούς στο
μουσικό στερέωμα [αυτός που το έχει γράψει αγνοεί ότι να είσαι
στεντόρεια δεν είναι απαραίτητα καλό για τη φωνή ενός τραγουδιστή. Ενός
τελάλη ίσως]
Συνεχίζοντας τη χειμωνιάτικη μουσική του διαδρομή επισκέπτεται την τάδε
πόλη στην τάδε ημερομηνία. Έχοντας στο δισάκι του ένα «σωρό ιδέες»
ακροβατεί με ηχοχρώματα από την Ανατολή και τη Δύση και με τους
σταθερούς του συνεργάτες ηλεκτρίζουν το τάδε μαγαζί. [το
"δισάκι"προσέξτε. ΟΙ απλοί τραγουδιστές έχουν ξερωγω τσάντα]
Αναπάντεχα και μη, τραγούδια από την πολυετή δισκογραφία του
προσεγγίζονται εκ νέου με διαφορετική ενορχήστρωση οδηγώντας στο
διονυσιασμό και τη λύτρωση [απο τι;]. Στη συνταγή προστίθενται και
τραγούδια από τη νέα του δισκογραφική δουλειά, που θα διαμορφωθεί και
από τη διάδραση με τον κόσμο και αναμένεται να ταράξει τα ύδατα, καθώς
πρόκειται για ένα μουσικό χρονογράφημα της Ελλάδας ειδομένης μέσα από τη
ζωή του ίδιου του τραγουδοποιού. [προσέξτε τη διάδραση με τον κόσμο.
Επίσης, το ότι ο δίσκος είναι χρονογράφημα λύνει επιτέλους την απορία,
"πότε θα μιλήσουν οι πνευματικοί άνθρωποι;" Τέλος, οι απλοί μουσικοί
ταράζουν τα νερά. Τα ύδατα μόνο λίγοι εκλεκτοί]
Μαζί του η τραγουδοποιός τάδε η οποία μας καλεί να ζωγραφίσουμε όνειρα
μαζί της [πάντα τραγουδοποιός. Ποτέ τραγουδίστρια ή συνθέτις. Ενίοτε και
ζωγράφος], καταθέτοντας τη δική της πρόταση στη γυναικεία τραγουδοποιία
και ερμηνεύοντας με ξεχωριστό τρόπο τραγούδια του Η.Β.
Ο Η.Β. προσκαλεί τον κόσμο της τάδε πόλης, σε ένα αλλιώτικο ταξίδι για
να ανακαλύψουμε τις δικές μας αυτόφωτες στιγμές και να μη γίνουμε στον
καιρό παιχνίδια να μας χαλάνε τα παιδιά.
[Αυτό το τελευταίο τερμάτισε την έννοια "ψαγμένο". Δεν το κατάλαβα καν.
Ούτε αυτός που τόγραψε. Ούτε κανείς άλλος. Θα παραμείνει αιώνιο
μυστήριο]
Αγαπητέ, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω από πού πηγάζει ο τόσο σκυλίσιος σχολιασμός του Σκύλου. Δεν καταθέτει ούτε ένα -μα ούτε ένα!- επιχείρημα που να εξηγεί γιατί του φταίει αυτός ο καλλιτέχνης. Και αν είναι μάγκας, που όλα τα καταλαβαίνει, ας μου εξηγήσει πρώτα τι σημαίνει "της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ..." και μετά να αναρωτηθεί για το τι σημαίνει τα "παιχνίδια που χαλάνε τα παιδιά...".
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις ρε φίλε, τι δεν μου αρέσει σε αυτήν την κοινωνία; Η άνεση και η ευχέρεια του να κρίνει ο οποιοσδήποτε τον οποιονδήποτε, χωρίς κανένα σοβαρί κριτήριο που να σχετίζεται με το αντικείμενο για το οποίο ο πρώτος κρίνει τον δεύτερο... Στο να κρίνουμε είμαστε όλοι πρώτοι. Στο να εξηγούμε και να επιχειρηματολογούμε όμως, είμαστε τελευταίοι.
Για αυτό, ας σωπάσουν επιτέλους οι παπαρο-κριτικές, και αν έχουν κάποιοι να πουν κάτι ας το πούνε. Διαφορετικά, ας μην τρώγονται με τα ρούχα τους και ας μην "γαβγίζουν τη φωνή τους" κάποια σκυλιά (όπως λέει και ένα άλλο άσμα του Ξυλούρη, που έχει μείνει στην ιστορία - ίσως ο εν λόγω σκύλος, με την κριτική του δεινότητα και το αλάνθαστο κριτήριό του, θα μπορούσε να μου εξηγήσει, μιας και φαίνεται ότι καταλαβαίνει πολλά, τι επιτέλους θέλει να πει ο Κ.Χ. Μύρης σε αυτόν το στίχο...).
Αυτά! Και καλές γιορτές!
Είσαι εντελώς λάθος. Πρώτον, μιλάμε για μια μορφή σάτιρας και για να σατιρίσεις κάτι δεν είναι ανάγκη "να σου φταίει ο καλλιτέχνης". Δεύτερον, η σάτιρα στρέφεται απέναντι σε ένα απίστευτα βερμπαλιστικό κείμενο, το οποίο υποτίθεται ότι θα ήταν δελτίο τύπου και όχι το απωθημένο του συντάκτη που δεν τον αξίωσε ο Θεός να γίνει, ας πούμε, Κ.Χ. Μύρης. Τρίτον, όποιος και να ήταν, ότι και να είχε γράψει ο καθείς δικαιούται να το σατιρίζει και να εκφράζει την άποψή του. Όλα υπόκεινται στη βάσανο της κριτικής. Και ο Μύρης, και ο Ελύτης, και ο Εμπειρίκος, και ο Αλκαίος και όλοι. Σε πληροφορώ ότι πέρυσι τέτοια εποχή στις παραστάσεις της η Φριντζήλα είχε πιάσει τη Ρόζα και την είχε ξεσκίσει στη σάτιρα. Είχε το δικαίωμα ή όχι, ανεξαρτήτως αν εσένα σου άρεσε; Άλλωστε, αυτή η ανοχή και η διστακτικότητα να ασκηθεί κριτική απέναντι στο "έντεχνο", οδήγησε στο φαινόμενο να βρουν πλείστες μετριότητες καταφύγιο υπό τη σκέπη του. Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος πτυχίο αναλυτικής λογοτεχνίας για να κρίνει ή να σατιρίσει κάτι ή κάποιον. Αν για σένα το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ευχέρεια να κρίνει ο ένας τον άλλο, εμένα είναι το ακριβώς αντίθετο. Η ευκολία με την οποία κάνεις άκριτα γαργάρα το οτιδήποτε σου πει η προϊστάμενη αρχή σου, ο διυθυντής σου, ο καθηγητής σου, ο εθνικός ποιητής σου ή ο βουλευτής σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα περνάς καλά και χρόνια πολλά! Σε πεθύμησα!
Αγαπητέ, κατ'αρχήν και εγώ πεθύμησα τις ζεστές σου απόψεις, ειδικά τώρα που είμαι εδώ στα κρύα!
ΔιαγραφήΎστερα, θα σου αντιστρέψω το αναφαίρετο δικαίωμα της σάτιρας που επιτρέπεις σε όλους -και καλά κάνεις- λέγοντάς σου, ότι ακριβώς κάτω από αυτή τη σκέπη μπορούν να βρουν καταφύγιο αμέτρητες σαχλαμάρες που στερούνται περιεχομένου. Διότι, σάτιρα με κάποιο κεντρικό νόημα γουστάρω τρελά (τι άλλο είναι εξάλλου οι κωμωδίες του Αριστοφάνη;). Σάτιρα όμως μόνο για τη σάτιρα, νομίζω την κάνουν μόνο οι κουτοί σε κάτι ξεχασμένα χωριά όπως τα δικά μας, οι οποίοι έχουν στο μυαλό τους ένα μονο κουτί, και τα πετάνε όλα εκεί χύμα. Τέλος, σχετικά με την κριτική, βεβαίως και δεν χρειάζεται να έχει κάποιος πτυχίο για να κρίνει τον οιονδήποτε. Αυτό νομίζω ότι ακριβώς είπα και εγώ, αφού το μόνο που χρειάζεται -και δεν το βρήκα πουθενά στο σχολιασμό του Σκύλου- είναι η διάθεση να πει κάτι... Προς τί εξάλλου το έκανε, αφού δεν είχε τίποτα να πει; Μόνο για τη σάτιρα; Τότε να βγω και εγώ αύριο και να σατιρίζω τη μάνα του Σκύλου, έτσι για να γουστάρουμε... σκυλοκαβγά!
Υ.Γ.: Αυτό με τη Φριντζήλα και τη Ρόζα, ειλικρινά δεν μου άρεσε. Ξέρεις, ότι δεν γουστάρω κατηγοριοποιήσεις, οπότε δεν θα σου πω τα παλαιομοδίτικα, ότι κάποια τραγούδια-άσματα είναι στο απυρόβλητο κλπ κλπ. Ξέρεις, όμως επίσης, ότι με ενδιαφέρει ο λόγος που γίνεται κάτι, κοινώς οι εξηγήσεις, που ούτε στην περίπτωση της Φριντζήλα, ούτε του Σκύλου τις βρήκα. Έτσι, ελλείψει εξηγήσεων, ανθίζει πλήθος παρεξηγήσεων...
Σε φιλώ. Καλά να περνάς!
Κοίτα Στράτη, μπορεί εσύ να μην βρίσκεις νόημα στη σάτιρα του ενός ή του άλλου, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Το πώς αξιολογείς το κίνητρο αυτού που κρίνει ή σατιρίζει, είναι άλλο πράγμα και έχει -φαντάζομαι- να κάνει με την αισθητική του καθενός. Εμένα, για παράδειγμα, η Φριντζήλα μου έδωσε μια άλλη οπτική για ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι. Αν και κατά πόσο χωράει η υπερβολή και η τόση αφαίρεση στο στίχο ενός λαϊκού τραγουδιού (μιας φόρμας κατεξοχήν απλής αλλά όχι απλοϊκής). Από την άλλη, δεν πρόκειται να κάνω εκπτώσεις στην άνοχή μου στη σάτιρα, ακόμη και αν εγκυμονεί ο κίνδυνος να ακούγονται απίστευτες αρλούμπες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρεμπιπτόντως, τακτοποιήθηκες στα βόρεια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, για να το πούμε πιο απλά Κώστα: εσύ ψηφίζεις σάτιρα άνευ όρων και περιορισμών, ενώ εγώ ψηφίζω σάτιρα με όρους. Εσύ δέχεσαι και την Ανίτα Πάνια με τις αϋπνίες της που ξεφτιλίζει τους συμμετέχοντες και την κάθε Μαρίτσα που την έχει μουντζώσει και ο ίδιος ο Θεός, ενώ εγώ σταματάω μέχρι τον Μητσικώστα, που κάνει ακόμα και τον Σημίτη -και όλη την αγέλαστή του πολιτεία- να γελά. Αν δεχτώ αυτό που λες ότι υπάρχει σάτιρα ακόμα και αν δεν τη βλέπω εγώ (παραδέχομαι ότι είμαι μύωπας), τότε θα πρέπει να παραδεχτώ ότι και η Χρυσή Αυγή έχει δίκαιο παρ’ ότι δεν το βλέπω εγώ, ο ξαναμύωπας, η οποία θέλει για το καλό της πατρίδας να ξαποστείλει όλους τους παραστρατημένος Πακιστανούς. Και πάει λέγοντας το πράγμα… Αλλά, αν η σάτιρα είναι για τους πιο ξύπνιους, τότε μάλλον υπονοείς ότι αυτοχαρακτηρίζεται ελιτίστικη ενασχόληση. Και τότε, υποπίπτει αυτόματα σε αυτό το ίδιο λάθος που κατακρίνει -όπως νομίζεις- ο Σκύλος: την υπερβολική αυταρέσκεια του έντεχνου, και όλων όσων αυτοβαυκαλίζονται ότι εν-τεχνή-ζουν. Αν η σάτιρα δεν είναι τόσο εμφανής και πρέπει να την ψάξεις για να την βρεις (ίσως εδώ σου χρειαστούν τα πτυχία λοιπόν), τότε όπως λεν και στα χωριά μας… φέξε μου και γλίστρησα! Και για να στο πω διαφορετικά: η σάτιρα, είναι -και οφείλει να είναι- ένα από τα μεγαλύτερα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με άμεση, εύστοχη και κατανοητότατη αλληλεπίδραση, στην οποία να χωρούν οι πάντες, και όχι να αποκλείονται όσοι δεν έχουν τις πνευματικές περγαμηνές για να κατανοήσουν τα «βαθυστόχαστα φιλοσοφήματα». Ο Βέγγος, σκορπούσε γέλιο σε ολόκληρες πλατείες και θερινούς κινηματογράφους όταν σατίριζε τους πάντες στο «Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης», και ο Ζήκος (Χατζηχρήστος) ήταν λαϊκός ήρωας όταν τα έχωνε στον βουκεφάλα αφεντικό του!
ΔιαγραφήΞέρεις όμως πού κρύβεται το όριο για το οποίο σου μιλάω, το οποίο αν το ξεπεράσουμε θα δημιουργηθεί μπροστά μας μάλλον… όργιο; Κρύβεται στο δικαίωμα που εσύ απλόχερα αναγνωρίζεις στον οποιονδήποτε, να κρίνει και να προσβάλλει το δικαίωμα που έχει ο άλλος να βλέπει, να αισθάνεται και να κατανοεί τα πράγματα από συγκεκριμένη οπτική. Κοινώς, εσύ επιτρέπεις στον καθένα, με το έτσι θέλω, υπό την αγία σκέπη της καθολικής σάτιρας, να κρίνει και ενίοτε να κατακρίνει τον τρόπο που εγώ βλέπω τον κόσμο. Δεν είμαι τόσο σίγουρος πάντως αν τέτοιου είδους δικαιώματα μπορούν να παραχωρηθούν τόσο απλόχερα στον οποιοδήποτε, διότι εδώ διακυβεύεται όπως καταλαβαίνεις το όριο ισορροπίας (και έτσι συνύπαρξης) των διαφορετικοτήτων των ανθρώπων. Για αυτό, ξαναλέω: η σάτιρα είναι το μέσον. Το ζητούμενο είναι ο σκοπός, που οφείλει να είναι ευανάγνωστος.
Υ.Γ.:1 Συγχώρα με, για την πολυγραφία μου, αλλά πρέπει με κάποιον τρόπο να ζεστάνω τα δάχτυλά μου εδώ πάνω… Εξάλλου, ποτέ δεν αποδέχτηκα τα χαρακτηριστικά του Λακωνικού τύπου!
Υ.Γ.2: Όσον αφορά εδώ στα βόρεια, θα μπορούσα ως νότιος πολύ γλαφυρά -και σατριρικά- να πω ότι… φυσάει βοριάς απ’ το νοτιά και όλα τα παίρνει πέρα! Πολλά φιλιά! Σε περιμένω για παραλίμνιες διαδρομές!
Αγαπητέ Στράτη, επειδή με τις γενικεύσεις σου κατάφερες να με εντάξεις στη χορεία των οπαδών της Πάνια και να ταυτίσεις την σάτιρα με τον ρατσισμό, νομίζω ότι κάπου εδώ καλύτερα να το λήξουμε. Υγιαίνετε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟκ, Κώστα. Αν και χωρά πολύ συζήτηση, καθώς τα όρια της σάτιρας ήταν πάντα δυσδιάκριτα, επειδή ακριβώς πολλές φορές έθιγε και ζητήματα ρατσιμού, booling, και άλλων περίεργων κοινωνικών εκφράσεων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως και να έχει, εύχομαι ολόψυχα, καλή χρονιά με υγεία και δύναμη! Σε περιμένω πάνω!