Σκιά στο μυαλό

Θα ήταν μεγάλη παράλειψη αν, ενώ έχω αραδιάσει μέσα στη χρονιά κάποιες δεκάδες δίσκων, να μην έγραφα δυο λόγια για αυτόν. Σας διαβεβαιώ ότι δεν είναι παράλειψη. Απλά ήθελα να είναι τελευταίος και καλύτερος, να φύγει αυτή η χρονιά με τη γλυκιά γεύση και τη συγκίνηση που ένιωσα όταν για πρώτη φορά άκουσα το δίσκο "Σκιά στο μυαλό" του αγαπημένου φίλου Μιχάλη Τσαντίλα, πριν ακόμη αυτός κυκλοφορήσει στα δισκοπωλεία από τον "Μετρονόμο". Ο δίσκος του Τσαντίλα έρχεται να επιβεβαιώσει κάτι που είχα ακούσει μικρός κι έκτοτε το συναντώ συνεχώς μπροστά μου. Ότι ο ερασιτέχνης είναι ο καλύτερος επαγγελματίας. Είναι αυτός που θα βάλει όλο το μεράκι του, θα ματώσει οικονομικά, θα ξενυχτήσει και θα το ταλαιπωρήσει, θα ρωτήσει, θα σβήσει και θα γράψει μέχρι να φέρει όσο περισσότερο γίνεται το όνειρό του κοντά στην πραγματικότητα. Κριτικές για τον δίσκο θα βρείτε πολλές. Εγώ θα επιστήσω την προσοχή σας στους τρυφερούς στίχους και σε ένα απολύτως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των συνθέσεων. Ο Μιχάλης είναι μεγάλος μάστορας της αρμονίας, διαλέγει -ίσως επηρεασμένος από την αγάπη του για τη βρετανική σκηνή- σειρές από ακόρντα που αναζωογονούν τα τετριμμένα μοτίβα που ταλαιπωρούν την ελληνική δισκογραφία. Από τα τραγούδια του δίσκου θα ξεχωρίσω τον "Αρχάγγελο", "Μια σκιά", "Τι κι αν" και τα δύο αγγλόφωνα "Forgive Me" και "Take Me Away", καθώς ειδικά αυτά τα δυο τελευταία μου θύμισαν μοναδικές στιγμές από πρόβες και συναυλίες μας το παλιά τα χρόνια. 

Θα ήθελα να του ευχηθώ να συνεχίσει με την ίδια θέρμη να αγαπά τη Μουσική και να τον ευχαριστήσω από βάθους καρδίας για την αφιέρωση στο εσώφυλλο του δίσκου, κάτι που θεωρώ από τις μεγαλύτερες τιμές που μου έχουν γίνει. Τέλος, υπόσχομαι ότι για να απουσιάζω από την πρώτη του εν Αθήναις συναυλία θα πρέπει -μιας και ήταν της μοδός- ο κόσμος να χαλάσει!

Να υπενθυμίσω στους εν Σπάρτη κατοικοεδρεύοντες αναγνώστες ότι ο δίσκος είναι διαθέσιμος στο βιβλιοπωλείο "Αρκτούρος" (Ευαγγελιστρίας 41).

Ο Σκύλος και το έντεχνο

Αναδημοσιεύω αναδημοσιευση και θεϊκό σκυλίσιο σχολιασμό του Στάθη "Σκύλου" Παναγιωτόπουλου από το προσωπικό του site.

Αναδημοσιεύω νέο πόνημα/ δελτίο τύπου που αφορά εκπρόσωπο του "εντεχνου" τραγουδιού, οι εκπρόσωποι του οποίου τον εκπροσωπούν με τρόπο που κάνει εμάς τους εκπροσώπους της λοιδορίας να τρίβουμε τα χέρια μας από ευχαρίστηση.

"Η αφορμή ήταν ένα γράμμα σε έναν ποιητή. Η αιτία ήταν μελωδίες και στίχοι πηγαίοι που το κοινό ταυτίστηκε [ωραίο συντακτικό]. Το όχημα ήταν και θα είναι η στεντόρεια, αισθαντική φωνή και η επικοινωνιακή δεινότητα. Ο Η.Β. έχει συνδέσει με έντεχνο τρόπο το βίωμα με τη μουσική και έχει κατοχυρωθεί ως ένας από τους καλύτερους τραγουδοποιούς στο μουσικό στερέωμα [αυτός που το έχει γράψει αγνοεί ότι να είσαι στεντόρεια δεν είναι απαραίτητα καλό για τη φωνή ενός τραγουδιστή. Ενός τελάλη ίσως]

Συνεχίζοντας τη χειμωνιάτικη μουσική του διαδρομή επισκέπτεται την τάδε πόλη στην τάδε ημερομηνία. Έχοντας στο δισάκι του ένα «σωρό ιδέες» ακροβατεί με ηχοχρώματα από την Ανατολή και τη Δύση και με τους σταθερούς του συνεργάτες ηλεκτρίζουν το τάδε μαγαζί. [το "δισάκι"προσέξτε. ΟΙ απλοί τραγουδιστές έχουν ξερωγω τσάντα]

Αναπάντεχα και μη, τραγούδια από την πολυετή δισκογραφία του προσεγγίζονται εκ νέου με διαφορετική ενορχήστρωση οδηγώντας στο διονυσιασμό και τη λύτρωση [απο τι;]. Στη συνταγή προστίθενται και τραγούδια από τη νέα του δισκογραφική δουλειά, που θα διαμορφωθεί και από τη διάδραση με τον κόσμο και αναμένεται να ταράξει τα ύδατα, καθώς πρόκειται για ένα μουσικό χρονογράφημα της Ελλάδας ειδομένης μέσα από τη ζωή του ίδιου του τραγουδοποιού. [προσέξτε τη διάδραση με τον κόσμο. Επίσης, το ότι ο δίσκος είναι χρονογράφημα λύνει επιτέλους την απορία, "πότε θα μιλήσουν οι πνευματικοί άνθρωποι;" Τέλος, οι απλοί μουσικοί ταράζουν τα νερά. Τα ύδατα μόνο λίγοι εκλεκτοί]

Μαζί του η τραγουδοποιός τάδε η οποία μας καλεί να ζωγραφίσουμε όνειρα μαζί της [πάντα τραγουδοποιός. Ποτέ τραγουδίστρια ή συνθέτις. Ενίοτε και ζωγράφος], καταθέτοντας τη δική της πρόταση στη γυναικεία τραγουδοποιία και ερμηνεύοντας με ξεχωριστό τρόπο τραγούδια του Η.Β.

Ο Η.Β. προσκαλεί τον κόσμο της τάδε πόλης, σε ένα αλλιώτικο ταξίδι για να ανακαλύψουμε τις δικές μας αυτόφωτες στιγμές και να μη γίνουμε στον καιρό παιχνίδια να μας χαλάνε τα παιδιά.

[Αυτό το τελευταίο τερμάτισε την έννοια "ψαγμένο". Δεν το κατάλαβα καν. Ούτε αυτός που τόγραψε. Ούτε κανείς άλλος. Θα παραμείνει αιώνιο μυστήριο]

Αντί για μελομακάρονα

Επειδή δεν είναι μόνο ο Μεϊμαράκης άντρας να τιμάει τα παντελόνια που φοράει, επανέρχομαι με ότι είχα υποσχεθεί. Επειδή όμως δεν είμαι τόσο άντρας όσο ο Βαγγέλας και ο Τατσόπουλος, ακολουθούν εφτά -και όχι έξι- δίσκοι, καθώς δεν μου έκανε καρδιά να αφήσω κάποιον απ' έξω. Άσε που το εφτά είναι και τυχερό νούμερο.

The Alabama Shakes - Boys And Girls

 Στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της μουσικής παραγωγής των τελευταίων χρόνων επικρατεί μια τάση επαναδιαπραγμάτευσης με τον vintage ήχο και εμένα προσωπικά, ως λάτρη της κουλτούρας των 70s δεν με ενοχλεί ουδόλως αν και αναγνωρίζω τον υπαρκτό κίνδυνο της εσωστρέφειας που συνοδεύει την επιστροφή στις ρίζες, να γίνουμε κάτι σαν τον Πόποτα από το Καφέ της Χαράς ένα πράγμα, να το γαμήσουμε και να ψοφήσει δηλαδή. Όπως και να έχει, η τάση αυτή φαίνεται να είναι όχι ακριβώς πλειοψηφική αλλά σίγουρα αρκετά ισχυρή και αφορά τις συνθέσεις, τις παραγωγές αλλά και ένα ευρύ φάσμα ιδιωμάτων, από ποπ μέχρι και το μέταλ. Οι Alabama Shakes, που κατάγονται όντως από την Alabama, σκάρωσαν έναν δίσκο που άνετα θα μπορούσε να ανήκει στον κατάλογο της Motown ή της Chess Records, με ωραίες mid tempo μελωδίες, απλές κιθάρες και μπόλικο συναίσθημα. Και ύστερα ήρθε η Brittany Howard. Διθυραμβικές κριτικές για τη φωνή της και σκόρπιες, διακριτικές απορίες για το αν  αυτή μοιάζει με αυτή της -Θου κύριε, φυλακή τω στόματί μου- Janis Joplin. Εγώ λέω ότι μοιάζει. Μεγάλα κομμάτια τα Be Mine, Rise To The Sun, I Ain't The Same.  

Jack White - Blunderbus

Θα ξεκινήσω την παρουσίαση του δίσκου με κάτι που διάβασα σε κάποιο ξένο site (ας με συγχωρήσει ο συντάκτης, αλλά δεν θυμάμαι σε ποιο ακριβώς). Έλεγε -ή μάλλον έγραφε- ο αγαπητός φίλος ότι ευτυχώς που διαλύθηκαν οι White Stripes και ακούμε καλύτερες μουσικές δια χειρός Jack White. Εδώ που τα λέμε, δεν έχει και πολύ άδικο. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν όντας ακόμη μέλος των Stripes, θα είχαν προκύψει οι εξαιρετικές δουλειές του στους Dead Weather ή οι συνεργασίες του με τον Danger Mouse ή τον Daniele Luppi στο Rome. Vintage ο ήχος κι εδώ (άλλωστε ο White είναι από τους γνωστούς παραγωγούς του "κινήματος" αυτού), αλλά σε καμία περίπτωση ακραίος και με πιο πολλές εναλλαγές στο ρυθμό σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο, το ίδιο γοητευτική η παράξενη φωνή του τόσο στις μπαλάντες όσο και στα πιο γρήγορα, ωραία δεύτερα φωνητικά, ωραίες και οι πεντατονικές μελωδίες στα -όχι και τόσα πολλά- κομμάτια που πρωταγωνιστεί η κιθάρα. Καμμένο εξώφυλλο με τον Jack να κρύβει την απαράδεκτη κόμη και ένα κοράκι κάτω από την κουκούλα του (για όνομα του Τουτατή!), ακόμα πιο καμμένοι (με την καλή έννοια πάντα) στίχοι αυτοκαταστροφής και ερωτικής απογοήτευσης (ακούστε το εξαιρετικό Love Interruption και θα πάρετε γραμμή). Σε απόλυτη συνάφεια με αυτά που σας είπα και ο συντάκτης του Rocking που αγωνιά για τους καρπούς και της επόμενης αποτυχημένης σχέσης του Jack.

Flying Lotus - Until The Quiet Comes

Ο δίσκος αυτός δεν ήταν στην αρχική εξάδα, είναι δηλαδή ο λόγος που δεν φάνηκα τόσο άντρας και αθέτησα την υπόσχεσή μου. Από τις τελευταίες προσθήκες στη δισκοθήκη μου, η πρόσφατη κυκλοφορία του Flying Lotus (aka Steven Allison), μεταξύ άλλων μακρινού συγγενούς του ζεύγους John και Alice Coltrane, είχε παραπάνω από έναν λόγους για να αποτελέσει προσθήκη της τελευταίας στιγμής. Πρώτον, για να σπάσω λίγο την πολλή τη σεβεντίλα, που ως γνωστόν τη βαριέται και ο παπάς. Δεύτερον, επειδή μου κίνησε το ενδιαφέρον για το τι σόι δισκος είναι αυτός, η διστακτικότητα του συντάκτη του DownBeat να τον εντάξει σε μια φόρμα, απορία που μου λύθηκε με την πρώτη ακρόαση. Τρίτον, γιατί ο δίσκος σπέρνει. Γαμεί. Τα σπάει και πάει λέγοντας. Ηλεκτρονική μουσική κατά βάση, που ενσωματώνει μελωδίες από διάφορα είδη, ο δίσκος του Flying Lotus είναι από τα ενδιαφέροντα ακούσματα που είχα πρόσφατα. Δεν ξέρω αν είναι ηλεκτρονική jazz όπως διάβασα κάπου και δεν ξέρω και αν υπάρχει ή αν εχει νόημα αυτός ο όρος. Είμαι όμως σίγουρος ότι αν αυτή είναι η οπτική για τη μουσική του μέλλοντος, τότε δεν θα χάσω ποτέ το ενδιαφέρον μου για αυτή. Αξιοσημείωτες συμμετοχές στα φωνητικά αυτές του Tom Yorke και της Erykah Badu.

Baby Trio - Urban Jazz

Κι έρχομαι εγώ τώρα και σε ρωτάω. Ανάφερέ μου πόσους καλύτερους οργανίστες ξέρεις από τον Γιώργο Κοντραφούρη. Ορκίσου ότι αν το δεύτερο track του δίσκου "Jazz Is..." περιλαμβανόταν σε δίσκο, ας πούμε, του Roy Hargrove και είχε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις, θα σε παραξένευε. Κοίτα με στα μάτια και πες μου ότι οι πιτσιρικάδες του Κοντραφούρη (Βασίλης Ποδαράς στα τύμπανα και Κωνσταντίνος Στουραϊτης στην ηλεκτρική κιθάρα) δεν παίζουν σαν κωλοπετσωμένοι τζαζίστες, αν και είναι -βάσει καταστατικού του συγκροτήματος- κάτω των εικοσιπέντε ετών. Στο ψητό τώρα. Ο Φούρης -ως συνήθως σε μεγάλη φόρμα στο hammond- ακουμπά τα δάχτυλά του και στο πιάνο, προς μεγάλη τέρψη του φίλου μου Χρήστου που τον εκτιμά απεριόριστα ως πιανίστα. Υψηλοί καλεσμένοι να συνοδεύουν το trio, ο Άγγελος Πολυχρόνου στα κρουστά, ο Αντώνης Ανδρέου στο τρομπόνι, ο πρώην κιθαρίστας του trio Αλέξανδρος Βήχος σε ένα κομμάτι και ο Dean Bowman -τραγουδιστής των πρωτοποριακών Screaming Headless Torsos το πάλαι ποτέ- στα φωνητικά. Στίχους σε ένα τραγούδι-αφιέρωμα στον McCoy Tyner έχει γράψει το δικό μας Πράγμα (aka Κωστής Χριστοδούλου). Πραγματικά αδυνατώ να ξεχωρίσω κάποιο από τα κομμάτια. Κονταροχτυπιούνται όλα στα ίσα μεταξύ τους, αν και ειδικά το ομώνυμο του δίσκου έχει τόσο καθηλωτικό groove που το σιγοτραγουδούσα για μέρες σε ύπνο και ξύπνιο μου.   

Gary Clark Jr. - Blak and Blu

Ένα ερώτημα πλανάται στην ατμόσφαιρα και στις στήλες των διαφόρων μουσικών περιοδικών. Μπορεί αυτός ο νεαρός Τεξανός να είναι ο αναμορφωτής των blues; Μπορεί αυτός, ο συμπατριώτης του Stevie Ray Vaughan, ένας κιθαρίστας που ο Clapton έριξε στην αρένα του Crossroads Guitar Festival σε τρυφερή ηλικία πριν δύο χρόνια έχοντας μάλλον κάτι δει σε αυτόν, να οδηγήσει τα blues στον 21ο αιώνα ώστε να μην καταλήξουν μουσειακό είδος; Αν δείτε και ακούσετε την απόδοσή του σε αυτό το φεστιβάλ-σταθμό για την κιθάρα , θα πείτε μάλλον ναι. Αν ακούσετε αυτόν το δίσκο, θα το πιστέψετε με μεγαλύτερη βεβαιότητα. Ο Clark προσδίδει στα blues που παίζει στο δίσκο του δύο χαρακτηριστικά. Το πρώτο, απαραίτητο από εμφάνισης του είδους, είναι η ψυχή τόσο στη φωνή όσο και στην κιθάρα. Το δεύτερο, απαραίτητο σε κάθε φόρμα που θέλει να προχωρήσει, είναι ο νεωτερισμός και η φρεσκάδα και αυτό είναι εμφανές τόσο στον cool τρόπο που τραγουδάει, όσο και στην παραγωγή αλλά και στους ήχους που επιλέγει στην κιθάρα του. Το set list περιλαμβάνει και πιο χαλαρά κομμάτια που φλερτάρουν με την r 'n' b και την pop αλλά εκεί που γίνεται ο κακός χαμός είναι όπου ο νεοσσός παίζει blues και funk συνθέσεις. Τεράστιες στιγμές τα When My Train Pulls In, Bright Lights, Numb και η μίξη του χεντριξιακού ύμνου Third Stone From The Sun με το δικό του If You Love Me Like You Say. Αυτόν τον fuzz ήχο στην κιθάρα πού διάολο τον βρήκε;
  

Pat Metheny - Unity Band

 Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση το γεγονός ότι το λίαν αξιόπιστο Nextbop δεν περιέλαβε αυτόν το δίσκο στις καλύτερες jazz κυκλοφορίες της χρονιάς. Για μένα που προσπαθώ ασθμαίνοντας να ακολουθήσω το δαιμονιώδη ρυθμό δημιουργίας και κυκλοφοριών του Metheny, το Unity Band είναι από τα καλύτερα που έχει κυκλοφορήσει ποτέ και θα έλεγα ότι πλησιάζει το προσωπικό μου αγαπημένο Day Trip του 2008, στο οποίο ακόμη και τώρα όταν ακούω την απόδοση της τριάδας Metheny-McBride-Sanchez, αναλύομαι σε κλάματα. Η κυκλοφορία χαρακτηρίζεται από μια ιστορική για το χώρο ιδιαιτερότητα, την πρώτη ηχογράφηση του Metheny με σαξόφωνο μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια. Το σχήμα περιλαμβάνει τον σταθερό συνεργάτη του Antonio Sanchez στα τύμπανα, τον Chris Potter στο σαξόφωνο και τον Ben Williams στο μπάσο. Ο Metheny παίζει ακουστική, ηλεκτρική και synthesizer κιθάρα, εσύ μένεις άναυδος με τη φρασεολογία του κι εγώ μένω να βρίζω το Παλλάς που είχε το εισιτήριο σχεδόν εκατό γιούρο πέρισυ και να αναρωτιέμαι μετά από τόσα χρόνια ακόμη αν το Metheny τονίζεται στην παραλήγουσα ή στην προπαραλήγουσα.

Bobby Womack - The Bravest Man In The Universe

Να ξεκινήσω από το τέλος, από την κατακλείδα. Πρόκειται για μεγαλειώδη δίσκο, πραγματικά από τους κορυφαίους της χρονιάς. Και πώς να μην προέκυπτε τέτοιο έπος, όταν τα συστατικά είναι αρίστης ποιότητος και οι ιδέες καθηλωτικές. Ο εκ των μεγάλων μαστόρων του είδους, ευρισκόμενος για αρκετά χρόνια σε σχετική αφάνεια Womack προσφέρει ένα αλήστου μνήμης τραγουδιστικό soul αριστούργημα πάνω στον καμβά που σχεδίασαν για πάρτη του ο Richard Russell (XL Recordings, παραγωγός των Radiohead και του τελευταίου δίσκου του Gil Scott Heron μεταξύ άλλων) και ο αεικίνητος Damon Albarn των Blur. Συνεχίζοντας μια συνεργασία που τα πρώτα ψήγματα είχαμε γευτεί όταν οι Womack και Albarn είχαν συνεργαστεί για δίσκο των Gorillaz, o πρώτος τραγουδά  μια σκοτεινή -και ουδόλως party time- soul και ο δεύτερος χαράζει τον ήχο-σφραγίδα του δίσκου με κύρια χαρακτηριστικά του το πιάνο και τα drum beats που σε πολλά σημεία θυμίζουν κάτι από Massive Attack. Highlights του άλμπουμ, το Dayglo Reflection με τη συμμετοχή της Lana Del Ray και ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ, το Stupid, το οποίο ανοίγει με to εξής ιντερλούδιο του μεγάλου Gil Scott Heron: “He came on television and told everyone that he had seen God… So I stopped channel surfing immediately. He said that he had seen God and God told him to raise eight million dollars. God was broke." Άντε γεια...

Λίστες να δουν τα μάτια σου

Ο Δεκέμβριος είναι ένας μήνας που έχει πολλή πλάκα. Κάτι τα φωτάκια που με χάζευαν από πιτσιρικά, κάτι το χριστουγεννιάτικο δέντρο που παρεμπιπτόντως ξαναστόλισα φέτος μετά από χρόνια και κάτι οι λίστες με τους καλύτερους δίσκους του γέρου χρόνου που μας αφήνει, μου φτιάχνουν κάπως το κέφι. Πολύ θα ήθελα να ήμουν σε θέση να παραθέσω και μια δική μου λίστα δίπλα στις λογικές ή εντελώς παράλογες (γιατί υπάρχουν και τέτοιες) των διάφορων Spin, Mojo, Pitchfork, Rolling Stone, Down Beat και πάει λέγοντας. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν άδικο καθώς για λόγους που άπτονται του διαθεσιμου χρόνου και των διαθέσιμων χρημάτων αδυνατώ να έχω τέτοιες μέρες κάθε χρόνο αντικειμενική εικόνα για την πλειοψηφία των νέων δίσκων του γούστου μου. Πώς να αποφασίσω για τα καλύτερα της χρονιάς όταν δεν έχω ακούσει για παράδειγμα τον Lionel Loueke σε παραγωγή του γίγαντα Robert Glasper; Ή τα δύο φετινά άλμπουμ του ογκόλιθου Brad Mehldau, ένα με original συνθέσεις και ένα με standards της jazz δισκογραφίας; Ή την επιστροφή του Dr. Lonnie Smith με το The Healer; Ή αυτή του Dave Matthews; Ή το πρόσφατο άλμπουμ των Dinosaur Jr.; Δεν βγαίνει άκρη σας λέω, ορισμένες διαπιστώσεις ατάκτως ερριμμένες, όμως, νομίζω ότι μπορώ να κάνω ως φτωχός, με κουρεμένο μισθό, πλην τίμιος ακροατής πέραν αυτών που ήδη κατά καιρούς έχω κάνει. Έχουμε και λέμε. Απουσιάζει ή τέλοσπάντων δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου σοβαρός δίσκος με καλή, κιθαριστική, του σατανά ροκ μουσική. Οι Black Country Communion έβγαλαν δίσκο πριν μαλλιοτραβηχτούν αλλά φαίνεται ότι η φόρμα που υποστήριξαν στα προηγούμενα άλμπουμ άρχισε να εξαντλείται. Ο Joe Bonamassa κυκλοφόρησε έναν αξιοπρεπή δίσκο με πολύ καλές κιθαριστικές στιγμές, χωρίς να πλησιάζει -πράγμα ιδιαιτέρως δύσκολο- τα περσινά του κατορθώματα είτε κατά μόνας είτε στο ντουέτο του με την Beth Hart. O τιτάνας και άκρως υποτιμημένος (ευρισκόμενος στην σκιά του Bon Jovi) Richie Sambora το πάλεψε μια χαρά χωρίς ούτε αυτός να πλησιάσει το προ εικοσαετίας πόνημά του. Οι Tedeski Trucks Band είχαν ένα εκπληκτικό live δίσκο με το ζεύγος να παίζει παπάδες, συνέχεια του περσινού studio δίσκου. Ο Springsteen κυκλοφόρησε έναν συναισθηματικά φορτισμένο δίσκο Springsteen, που με κάθε ακρόαση γίνεται καλύτερος. Με το Meat and Bone των Jon Spencer Blues Explosion ψιλοβαρέθηκα. Ο Neil Young πρόσφερε στο πολυπληθές κοινό του δύο δίσκους, εκ των οποίων άκουσα μόνο το Psychedelic Pill, που είναι ότι λέει το όνομά του. Αδικαιολόγητη βαβούρα για χάρη των Japandroids, όταν τα ίδια πράγματα τα έχουν παίξει σοβαρά neo punk συγκροτήματα καμια δεκαπενταριά χρόνια τώρα. Κάπως καλύτερα τα πράγματα με το δίσκο των Django Django με ενδιαφέροντα φωνητικά και περίεργες μελωδικές γραμμές, αλλά μη φανταστείτε και κανένα αριστούργημα. Πολύ καλός δίσκος από τους Monophonics και όχι μόνο επειδή περιέχει τη διασκευή του Bang Bang που το έμαθε μέχρι και το τελευταίο τσόλι της παραλιακής, όπως καλός δίσκος μου φάνηκε και η επιστροφή του Mark Lanegan με το Blues Funeral. Συμπαθητικό δισκάκι από την κυρία Joan Osbourne, που είχα να μάθω νέα της από την εποχή που η φίλη μου η Νάντια τραγουδούσε σε χορούς των σχολείων το (What If God Was) One of Us κοιτώντας εκστασιασμένη το ταβάνι (για τους γνωρίζοντες). Εξαιρετική ψυχεδελική ροκ στο Circles των Moon Duo, το τσίμπησα σε βινύλιο και δεν έχασα. Jazz for the masses αραιωμένη με μπόλικη pop από την βιρτουόζο Esperanza Spalding στο Radio Music Society, το οποίο είχε να δώσει. Καινούργιος δίσκος και από τους αγαπημένους Nightstalker με πιο vintage ήχο σε σχέση με το Super Freak, στο live μου ακούστηκε μπόμπα. Άφθονο hip hop για το οποίο δεν μπορώ να εκφέρω άποψη καθώς δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος, παρά μόνο για κάποια από τα πιο γελοία εξώφυλλα που έχω δει στη ζωή μου. Κάμποσες πρωτιές και ορισμένες πολύ καλές ιδέες στο Channel Orange του Frank Ocean, με τον ίδιο να αντιμετωπίζεται από τους opinion makers μάλλον υπερβολικά ως ο νέος Stevie Wonder ή ο μεσσίας της neo soul (χαλαρώστε και προς το παρόν προτιμήστε τον αυθεντικό). Τους εκλεκτούς Roots τους περίμενα καλύτερους στο Undun. Όχι ότι δεν μου άρεσε, αλλά... Καινούργια -αλλά όχι ακριβώς καινούργια- Norah Jones στο Little Broken Hearts, το οποίο περιλαμβάνει κάποια πραγματικά πολύ ωραία τραγούδια, όπως το ομώνυμο και το All A Dream. Αν σας άρεσαν τα προηγούμενα, θα σας αρέσει και αυτό. Πολύ πράγμα (διπλό άλμπουμ) και επιτυχημένη η επιστροφή στις ρίζες της ροκ, της φολκ και των μπλουζ από τον Mark Knopfler στο Privateering.     

Επειδή δεν βλέπω να τελειώνουμε, κάπου εδώ σταματάω. Θα επιμείνω σε δύο επιλογές μου για τις οποίες έχω ήδη γράψει και παραμένουν κορυφαίες για το έτος (και όχι μόνο). Αυτή του Dr. John με το Locked Down και αυτή του Robert Glasper με το Black Radio. Στην αμέσως επόμενη ανάρτηση θα παραθέσω κάποιους ακόμη δίσκους φετινής εσοδείας, έξι τον αριθμό, τους οποίους έλιωσα στην ακρόαση, έτσι για τα χρόνια πολλά.

Όταν λέμε rock...

...εννοούμε τον Lemmy Kilmister. Όντας εξαιρετικά περήφανος που ο αδερφός μου βάφτισε το σκύλο μας με το όνομα αυτού του μύθου, αναδημοσιεύω μια άποψη του τι σημαίνει να μην ξεπουλιέσαι για το χρήμα, με αφορμή την κυκλοφορία ενός box set των Motorhead, το οποίο η εταιρία κοστολόγησε στην άκρως δελεαστική τιμή των 600 δολαρίων. «Η απληστία για ακόμη μια φορά επικράτησε. Συμβουλεύω ακόμα και τους πιο σκληροπυρηνικούς συλλέκτες να μην το αγοράσουν. Με ενοχλεί πραγματικά που το πουλάνε τόσο ακριβά σε τέτοιους καιρούς οικονομικής στενότητας. Μπράβο σας, δισκογραφικές! Θέλετε να πάρετε και την τελευταία δεκάρα από τους οπαδούς.»

...εννοούμε επίσης τον Frank Zappa. Όχι ότι χαρακτηρίζοντας με μια λέξη την μεγαλύτερη μουσική ιδιοφυΐα των τελευταίων πενήντα ετών, καθαρίζεις. Με αφορμή την πρόσφατη επέτειο από το θάνατό του, απομαγνητοφωνώ ένα απόσπασμα μιας από τις τελευταίες συνεντεύξεις του στη Jamie Gangel και θα καταλάβετε τι εννοώ.

JG: Let me go through a list of words that whenever you read about Frank Zappa [...] and tell me how they strike you. Rock Legend.

FZ:  It's pathetic!

JG: Test pilot pushing the edge?

FZ:That's...

JG: Don't you like that a little bit?

FZ: No. It's a little bit too... to get that military aroma to it. 

JG: Eccentric genius?

FZ: Eccentric yes. Genius maybe.

JG: Funny guy.

FZ: Only to a few.

JG: How does Frank Zappa want to be remembered?

FZ: It's not important. 

JG: Wants to be remembered for the music?

FZ: It's not important to even be remembered. I mean the people who worry about being remembered are guys like Reagan, Bush. These people want to be remembered. And they spend a lot of money and do a lot of work to make sure that remembrance is just terrific. 

JG: And for Frank Zappa?

FZ: I don't care.

Ιεροτελεστία

Το σόλο που επινόησε το Πράγμα στο Colores Feliz του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου χθες στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, θα μπορούσε να προκύψει μόνο από τον σατανικό συνδυασμό του McCoy Tyner και του Dr. John. Τελεία. Και παύλα. 

 Η φωτό από το site του Πολυζωγόπουλου