Γουστάρω τρελά τη Σαλονίκη. Έχω περάσει πολύ καλά,
είτε όταν έμεινα ως έφηβος τίγκα στο καβλόσπυρο στην τριήμερη εκδρομή του
σχολείου στα τέλη των nineties,
είτε ως φαντάρος με απαράδεκτο κοντοκουρεμένο μαλλί και προβλεπόμενη φαβορίτα στην
εικοσαήμερη εκπαίδευσή μου –αγνοώ ακόμα σε ποιο αντικείμενο- πριν τέσσερα και
κάτι χρόνια είτε τώρα που είμαι στο τρένο και γυρνάω από ένα βιαστικό αλλά
πανέμορφο τριήμερο. Είναι το ένα πέμπτο –και αν- από τη Μεγάλο Χωριό και έχει
τριπλάσιους ωραίους, φαρδείς δρόμους. Έχει ωραία πάρκα, ακόμη πιο ωραία
πιτόγυρα αλλά βασικά έχει θάλασσα. Βρώμικη και θολή, αλλά θάλασσα. Θάλασσα με
λογής-λογής βαπόρια, από γραφικά ιστιοφόρα μιμούμενα αυτό του Τζακ Σπάροου για
ξελιγωμένους τουρίστες μέχρι τάνκερ ερχόμενα από του διαόλου τη μάνα, που
αράζουν στην αγκαλιά του Θερμαϊκού μέχρι να κάλμάρει η θάλασσα. Και όποιον τόπο
βρέχει η θάλασσα, όπου δένουν τα βαπόρια κατεβαίνουν και άνθρωποι διάφοροι, με
ιδέες διάφορες, με θρησκείες, γλώσσες, κουζίνες και φορεσιές διάφορες. Σλάβοι, Μικρασιάτες,
χριστιανοί, μουσουλμάνοι και –κυρίως- Εβραίοι έδωσαν στην πόλη και πήραν από
αυτή πολλά. Η ίδια εικόνα, τα ίδια βαπόρια, με γοητεύουν και στη μικρή λακωνική
Νεάπολη. Αλλά η Θεσσαλονίκη δεν είναι χωριό, είναι πόλη. Είναι πόλις κι εγώ αγαπώ τον αστικό πολιτισμό.
Και όπως πολύ ωραία το διατύπωσε ο Σαββόπουλος προ ημερών σε συνέντευξή του,
ήταν ανέκαθεν πόλις, γεννήθηκε, μεγάλωσε και γαλουχήθηκε ως τέτοια. Και
συνέχισε θυμίζοντας ότι δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια που στο Μεγάλο Χωριό
πρόβατα έβοσκαν ανάμεσα σε χορταριασμένους, ξεμπασκωμένους και κατά γης
πεσμένους κίονες. Πώς να του δώσεις άδικο;
Μπορώ να ευχηθώ κάτι, αν και νότιος από την άλλη
άκρη της Ελλάδας; Να ξαναβρεί τη ζωντάνια της και το νεύρο της. Να τους
αγκαλιάσει όλους. Να αφήσει οριστικά πίσω την αχαλίνωτη μαλακία και γραφικότητα
της εποχής Ψωμιάδη. Να μην υποκύψει στην παραλυτική ουδετερότητα της εποχής
Μπουτάρη και στον κουτσό σωβινισμό του Άνθιμου και να σεβαστεί την ιστορία της.
Γιατί οι πόλεις δεν αξίζει να είναι ωραίες μόνο για τα καρτ ποστάλ. Αξίζει να
είναι ωραίες για να τις ζουν οι άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου