Παιανίσματα Pt.II

Σκεφτόμουν ποια εισαγωγή θα ταίριαζε στην παρουσίαση δίσκων κατά την παρούσα κατάσταση. Ξερετε, με Καρατζαφέρη ρυθμιστικό παράγοντα και θεματοφύλακα της δημοκρατίας κι έναν τραπεζίτη για πρωθυπουργό. With a little help from my friend George, θυμήθηκα τη σκηνή από το "Όλα Είναι Δρόμος" που ενώ ο Αρμένης τα έχει κάνει όλα πουτάνα και κολυμπηθρόξυλο κι ετοιμάζεται να κατεδαφίσει με τη μπουλντόζα του Ηλία τη μπουζουκλερί Βιετνάμ, η ορχήστρα στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και συνεχίζει να βαράει ακόμα και όταν ο πρωταγωνιστής παίρνει τα όρη και πιλαλάει στις λόντζες του Κιλκίς. Αβάντι μαέστρο!

Socrates Drank the Conium - Socrates Drank the Conium

Λοιπόν, για να μην τα πολυλογούμε, περιποιεί τεράστια τιμή για την Ελλάδα το γεγονός ότι οι Socrates είναι ντόπιο προϊόν. Από το εξώφυλλο και μόνο θα μπορούσε κάποιος να προτρέξει και να βαφτίσει ελαφρά τη καρδία τον δίσκο ως απόπειρα κάποιων ταλαίπωρων Ελλήνων να αντιγράψουν ροκ μπάντες των 70s αλλά όποιος το πιστεύει αυτό, σφάλλει οικτρά. Οι επιρροές από Hendrix, Cream και λοιπούς ογκόλιθους είναι δεδομένες και φυσικά δεν τις έχουν αρνηθεί ποτέ. Μην τα ξαναλέμε, όποιος περίμενε καλλιτεχνικές παρθενογενέσεις εν μέσω χούντας είναι πιο αφελής και από αυτούς που στηρίζουν Παπαδημο για την έξοδο από την κρίση. Ο δίσκος είναι pure classic rock παιγμένο στην εντέλεια από όλα τα μέλη σε σημείο καλύτερο και από κλασσικούς διεθνείς δίσκους της ίδιας περιόδου, με πάρα πολλά σημεία που η φόρμα ξεφεύγει και οι πειραματισμοί πάνε καπνός κι αντάρα. Επειδή είμαι γαϊδούρι, θα ξεχωρίσω έναν από τους λεβέντες ως πρώτο μεταξύ ίσων. Σαν τον Σπάθα δεν έχει. Τεχνικά άρτιος, φραστικά ανεξάντλητος, τα σημεία δε που προσθέτει παραδοσιακές φράσεις και δρόμους είναι να κλαις. Το μουσικό του μεγαλείο έχω την εντύπωση ότι τότε ούτε ο ίδιος δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Θυμάμαι να διαβάζω συνέντευξή του στην οποία δήλωνε πόσο είχε σοκαριστεί όταν στην Ολλανδία καταχειροκροτήθηκε ένα από τα σόλο του. Καμαρώστε τον εδώ με το κλαρίνο του.   

Hugh Laurie - Let Them Talk

Ο Hugh Laurie δεν είναι επαγγελματίας μουσικός. Είναι αυτός ο εκνευριστικός γιατρός που ακούει στο όνομα Dr. House ή αλλιώς η φρίκη για κάθε ειδικευόμενο. Αυτόν τον σπαζαρχίδα που δεν καταδέχεται να ασχοληθεί με ασθένεια που εμφανίζεται με συχνότητα μεγαλύτερη από μία στο δισεκατομμύριο,  κάποιοι άλλοι θα τον θυμούνται από τον έτερο ύψιστο ρόλο του στη Μαύρη Οχιά. Σας βρήκα λοιπόν κι έναν ακόμη καλό λόγο για να τον μνημονεύετε. Ο Laurie είπε να κάνει το κέφι του και έβγαλε έναν δίσκο με διασκευές παλιών blues και gospel τραγουδιών -πραγματικά εκπληκτική η επιλογή- στα οποία τραγουδά και παίζει πιάνο. Σας πληροφορώ ότι τα κάνει και τα δύο εξαιρετικά. Άλλωστε, αν δεν είχε έτσι η κατάσταση, δε θα φιγουράριζαν στη λίστα των συμμετοχών στο δίσκο ονόματα όπως ο Dr. John και ο Allain Toussaint. Ξεχωρίζουν τα St. James Infirmary, Swanee River και Tipitana.

Mastodon - The Hunter

Ένα είναι το συναυλιακό μου παράπονο. Που όταν ήρθαν οι Mastodon στην Αθήνα ως support act των Tool, ο ηχολήπτης που τους έφτιαχνε τον ήχο δεν έκανε ούτε για να στήσει συναυλία της Έφης Θώδη. Τι κι αν χτυπιόντουσαν τα παιδιά στο πάλκο, εμείς κάτω ακούγαμε αποκλειστικά βορβορυγμούς. Περασμένα ξεχασμένα όμως. Και πώς να μείνουμε στα παλιά καλοί μου φίλοι, όταν από τότε έχουν μεσολαβήσει το αριστουργηματικό Crack The Skye και φέτος το The Hunter. Στο τελευταίο, η μπάντα παίζει πιο στρωτά πράγματα σε σχέση με τα αίσχη του Crack The Skye, χωρίς αυτό να κοστίζει σε μελωδίες και στον βαρύ ήχο. Περιττό και να αναφέρω ότι η παραγωγή γαζώνει για ακόμη μια φορά. Η έναρξη του δίσκου με τα πρώτα τρία τραγούδια -Black Tongue, Curl of the Burl, Blasteroid- αγγίζει τα όρια της metal ηδονής. Όχι βέβαια ότι με τα υπόλοιπα θα μείνετε παραπονεμένοι. 

 Anthony Joseph & The Spasm Band - Bird Head Son

Αυτός ο τύπος είναι κάπως ιδιάζουσα περίπτωση. Τραγουδιστής, συνθέτης και ποιητής ο Joseph, στους δίσκους του με την Spasm Band καταφέρνει να ξεδιπλώνει όλα του τα χαρίσματα. Το μουσικό ιδίωμα είναι πολύ funk, αρκετά calypso και κατά τόπους jazz που θα έλεγαν και οι μετεωρολόγοι. Ωραίοι στίχοι -επί της ουσίας μελοποιεί ποιήματά του- και συχνές απαγγελίες απογειώνουν ένα μουσικό χαλί παιγμένο από εξαιρετικούς μουσικούς με τους πνευστούς να κυριαρχούν. Επειδή μπορεί διαβάζοντας τα περί funk και calypso να φανταστήκατε κάτι σε μουσική επένδυση για party, να προειδοποιήσω ότι το άκουσμα δεν είναι και ιδιαίτερα εύκολο.

Tom Waits - Bad As Me 

Ο Waits είναι ευγενής και θέτει εντελώς ρητορικά το ερώτημα. Κανείς δεν είναι πιο αλήτης απ' αυτόν. Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος ρόκερ απ' αυτόν. Ο Waits είναι η ζωντανή ιστορία της αμερικανικής μουσικής έχοντας εμπνεύσει στρατιές μουσικών, από την αλαβάστρινη Norah Jones μέχρι τον σκληροπυρηνικό Chris Cornell. Διόλου τυχαίο ότι πολλοί κορυφαίοι από αυτούς δείχνουν το σεβασμό τους συμμετέχοντας στο πόνημα και δε μιλάω για τίποτα δευτεράντζες (Marc Ribot, Flea, Les Claypool), με κορυφαία όμως συμμετοχή αυτή του Keith Richards. Όλοι οι ανωτέρω παίρνουν μέρος στο Bad As Me έχοντας κατά νου ότι λαμβάνουν μέρος σε μια ακόμη ιεροτελεστία με τον αρχιερέα Waits να κάνει τα κουμάντα και την πρωθιέρεια σύζυγο Kathleen Brennan να εποπτεύει στην παραγωγή. Στριφνές κιθάρες, παραμορφωμένα τύμπανα και η άλλοτε-brutal-άλλοτε-cool φωνή του Waits είναι οι βασικοί πυλώνες του ήχου του δίσκου. Από τους στίχους, επέλεξα τα ακόλουθα:

Get a job, save your money, listen to Jane
Everybody knows umbrellas will cost more in the rain
All the news is bad
Is there any other kind?
And everybody's talking at the same time
Everybody's talking at the same time

Well it's hard times for some
For others it's sweet
Someone makes money when there's blood in the street
Don't take any lip
Stay in line
Everybody's talking at the same time

You're the head on the spear
You're the nail on the cross
You're the fly in my beer
You're the key that got lost
You're the letter from Jesus on the bathroom wall
You're mother superior in only a bra
You're the same kind of bad as me

I'm the hat on the bed
I'm the coffee instead
The fish or cut bait
I'm the detective up late
I'm the blood on the floor
The thunder and the roar
The boat that won't sink
I just won't sleep a wink
You're the same kind of bad as me

Της Ελλάδος τα παιδιά

Μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία του ιστολογιου. Ο φωτογραφικός φακός έχει απαθανατίσει τον  νεαρό Μαυρουδή -Μάκη- Βορίδη με πλήρη εξάρτυση να σκέφτεται. Ναι! Κι όμως σκέφτεται! Από ανώνυμο λαϊκό καλλιτέχνη σε κολόνα της Νέας Σμύρνης.

Όχι ότι οι Ευέλπιδες είναι καλύτεροι...

Voodoo Chile

Πρώτη και τελευταία φορά που λυπήθηκα μπάτσο. Και τον λυπήθηκα γιατί με αυτό το βλέμμα ο μέγας σαμάνος τον στοίχειωσε για πάντα...

Από το Newsbeast

Κα-φαιο-ειδείς έμετοι

Δεν φτάνει που ξυπνάω κάθιδρος τις νύχτες από έναν επίμονο εφιάλτη -έγινε, λέει, ο Άδωνις υπουργός και άνοιξε παρτίδες με εφοπλιστάς και λοιπούς εθνοσωτήρες-, το πράγμα χειροτερεύει κατά πολύ στον ξύπνιο μου. Ο Γρηγόρης ο Ψαριανός κατέστησε γνωστό τοις πάσοι δια φωνής Τζίμη Πανούση ότι επιθυμούσε σφόδρα κάποτε στης βουλής τα έδρανα, αχ! κι αυτός να έκλανε. Οι εποχές άλλαξαν και μαζί άλλαξαν και οι συνήθειες του εντέρου του Γρηγόρη. Τέρμα οι πορδές στα έδρανα γιατί απειλείται το εθνικό καλό και η εθνική συνεννόηση. Θα σφιχτώ, είπε, θα κρατήσω τους δυσώδεις υδρογονάναθρακες στα έγκατα του κωλάντερού μου και θα δώσω το καλύτερο παράδειγμα. Η δικαίωση δεν άργησε να έρθει και η εσωτερική μάχη που έδινε ο Γρηγόρης με την κωλοτρυπίδα του  και η υπερίσχυσή του απέναντι στα ορμητικά αέριά του δεν πήγε χαμένη, καθώς αναγνωρίστηκε η υπεύθυνη αριστερή του στάση του από τα πλέον αρμόδια χείλη, αυτά της αριστερής Άννας Διαμαντοπούλου. Όπως αποδείχθηκε στην πρόσφατη εκπομπή του πλέον επικίνδυνου των δημοσιογράφων Σταύρου Θεοδωράκη με τίτλο "Οι Πρωταγωνιστές" και σπέσιαλ υπότιτλο "Βαφτίζεται δημοκράτης ο δούλος του Λεπέν Μαυρουδής Βορίδης", ο Γρηγόρης έτεινε μεγαλόψυχα τον καλυμμένο από αλήτικο φθαρμένο πέτσινο με βάτα και υπογραφή του Μπατίστα ώμο, για να ακουμπήσει ο αδίκως πανταχώθεν βαλλόμενος υπουργός Μάκης. Πνίγοντας το εντελώς ασήμαντο, αν και μοναδικό στα πρόσφατα πολιτικά χρονικά, γεγονός της υπουργοποίησης ενός ατόμου που κυκλοφορούσε το πάλαι ποτέ στα Εξάρχεια κραδαίνοντας-αν έχεις το Θεό σου- αυτοσχέδιο τσεκούρι ως άλλος άνθρωπος των σπηλαίων και κυνηγώντας εαμοβούλγαρους και κουμούνια, ο Γρηγόρης βάφτισε τον Μάκη τον Βορίδη τέως φασίστα και κοινοβουλευτικό άνδρα. Είναι δύσκολες αυτές οι μέρες για τον Γρηγόρη. Πίστεψε ότι πνίγοντας κλανιές, αθωώνοντας φασίστες και ασπαζόμενος τις παγκαλικές ρήσεις περί των από κοινού φαγωθέντων θα έρθει άσπρη μέρα και για αυτόν τον μετανοημένο επαναστάτη. Αμ δε, Γρηγόρη μου. Έχουν πάρει άλλη σειρά.
ΥΓ.1. Η επικινδυνότητα του Θεοδωράκη ως διαμορφωτή κοινής γνώμης και εκτός της εργολαβίας βρώμικης δουλειάς όπως η οσιοποίηση του Βορίδη, είναι η τάση του να προβάλλει τις εξαιρέσεις ως κανόνες. Στις εκπομπές του, οι πρωταγωνιστές είναι πρεζάκια που αποτοξινώθηκαν, πουτάνες που πήραν τον ίσιο δρόμο, δολοφόνοι που σωφρονίστηκαν, φασίστες που έγιναν από ζώα κανονικοί άνθρωποι, επαίτες που ανταπεξήλθαν, ορφανά που βρήκαν στοργή και πάει λέγοντας. Προβάλλοντας τα μεμονωμένα περιστατικά, ο δημοσιογράφος αποκρύπτει από τον τηλεθεατή την πραγματικότητα, η οποία περίπου έχει ως εξής. Τα πρεζάκια πεθαίνουν περιμένοντας στις λίστες, οι πουτάνες παραμένουν πουτάνες γιατί δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν, οι δολοφόνοι βγαίνουν από τη φυλακή χειρότεροι, οι επαίτες ψοφάνε από το κρύο, τα ορφανά ζητιανεύουν από τα πέντε τους. Περιττό και να αναφέρω ότι οι φασίστες δεν γίνονται ποτέ άνθρωποι.   
ΥΓ.2. Ας μην κρυβόμαστε, δεν φταίει ο Ψαριανός. Φταίνε όλοι αυτοί που κάποτε ποντάρανε σε πρόσκαιρα εκλογικά οφέλη, μαζεύοντας και βαφτίζοντας αριστερό όποιον είχε τα ακόλουθα αμιγώς πολιτικά χαρακτηριστικά: φορούσε σκουλαρίκι, έπαιζε μπαγλαμά ή μπουζούκι -αυστηρά τρίχορδο-, έπινε μπάφους, ήταν οργανωμένος στην Ορίτζιναλ κι είχε πιεί τουλάχιστον τρεις καφέδες στο "Πωλείται" στα Εξάρχεια. Από πολιτική σκέψη; Έλα μωρέ, υπερβολές... Να τον χαίρεστε τώρα. 

Ο Μάκης Βορίδης έχει θάψει το τσεκούρι του πολέμου και με τη βοήθεια του Γρηγόρη Ψαριανού έγινε παιδί των μπαλονιών. Από την Ελληνοφρένεια.