Ξυνόμενος (sic) στο κλεινόν άστυ, ακούω το Stronger Than Me από το Frank διαβάζοντας -όχι τυχαία φαντάζομαι- το Λόφο των Αυτοκτονιών του Elroy. Αφού της γάμησαν σώμα και μυαλό, την περιέφεραν ως άλλο Ελ Σιντ χωρίς να υπολογίσουν ότι ούτε λαλιά δεν έβγαινε, έκλαψαν στον τάφο της παρέα με απαράδεκτες ατάλαντες σελέμπριτις τύπου θυγατέρας Osbourne. Κι αναρωτιέμαι ιδρωκοπώντας στο μπαλκόνι μου. Αν δεν μπόρεσε η προνομιούχος Winehouse να αποτοξινωθεί και να σταθεί στα ασθενικά της ποδάρια, περιμένει κανείς να το καταφέρουν αβοήθητα τα πρεζάκια της Σωκράτους;
Ενώ ο δίσκος έχει προχωρήσει στο You Send Me Flying και η Amy νιαουρίζει τόσο ερωτικά κι έτσι όπως ποτέ δε θα μπορέσουν κάποια κακέκτυπα, αντιλαμβάνομαι ότι δεν στεναχωρήθηκα που τίναξε τα πεταλα με crack αξίας χιλίων λιρών. Είμαι νευριασμένος. Έξαλλος. Τελειώνει το κομμάτι με μια ωραία μπόσα και ακολουθεί το Know You Now. Και ψάχνω να βρω ποιο άλλο πλάσμα τα τελευταία χρόνια ήταν τόσο ταλαντούχο ώστε να έχει ντεμπούτο δίσκο το Frank, ακολουθούμενο από το Back In Black. Δε μου έρχεται κάτι. Άλλα τι να το κάνεις. 'Όπως λέν' και στο χωριό μου, ήθελές τα και παθές τα.
