The Boss for Clarence

...Standing together we were badass, on any given night, on our turf, some of the baddest on planet. We were united, we were strong, we were righteous, we were unmovable, we were funny, we were corny as hell and as serious as death itself. And we were coming to your town to shake you and to wake you up. Together we told an older, richer story about the possibilities of friendship that transcended those I'd written in my songs and in my music. Clarence carried it in his heart. It was a story where the scooter and the big man not only busted the city in half, but we kicked ass and remade the city, shaping it into the kind of place where our friendship would not be such an anomaly.

I'll miss my friend, his sax, and the force of nature that was his sound. But his love and his story -the story that he gave to me, that he whispered in my ear, and that he gave to you- is going to carry on.

Clarence was big and he made me feel, think, love, and dream big. How big was the big man? Too fucking big to die. You can put it on his gravestone, you can tattoo it over your heart.

Clarence doesn't leave the E Street Band when He dies. He leaves when We die. 

 

Το ένα και μοναδικό αφεντικό κρατάει τους καλύτερους στίχους του τελευταίου του δίσκου για τον πρόωρα χαμένο, πραγματικά ξεχωριστό σαξοφωνίστα της E Street Band Clarence Clemons.   

Πτωματολογία

Δε λέει να βάλει μυαλό με τίποτα. Του το λέω έτσι, του το λέω αλλιώς κι αλλιώτικα, του το λέω πασαλιμανιώτικα, τζίφος. Του το λέω με το μαλακό, του το λέω με λόγο στα όρια της προσβολής, μπετόν. Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, βγάλε την τσίμπλα από τα ματάκια σου, αυτός εκεί. Μιλάω για έναν λεβέντη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που έρχεται στο νοσοκομείο συχνότερα και από αγχωμένο φαρμακά που θέλει να αποκτήσει το κομμάτι του στην πίτα των υπόθετων γλυκερίνης ή των φασόν αντιβιοτικών. Ο ταλιμπάν έχει κηρυξει τζιχάντ απέναντι στον καπιταλισμό, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και φυσικά στο νευρικό μου σύστημα, αλλά το μόνο μέτωπο στο οποίο ο πόλεμος βαίνει καλώς και με συντριπτική επιτυχία είναι αυτό μεταξύ του μαχητή και της ψυχικής μου γαλήνης. Ο αγωνιστής έρχεται στη μάχη πλήρη εξάρτηση. Φλάη μπουφάν -για το οποίο στυλιστικά έχω να παρατηρήσω ότι στερείται του απαραίτητου συνονθυλεύματος κονκάρδων Μπερλίν, Τσε Γκεβάρα, Ρέητζ Αγκένστ Δε Μασήν και Μπομπ Μάρλεϋ-, μπροσούρες, παλαιστινιακό μαντίλι ακόμα και με σαρανταδύο υπό σκιάν, φθαρμένο μπλου τζην, Ρέη Μπαν για να περνά απαρατήρητος στο σκληρό καπιταλιστικό περιβάλλον και βασικά αξυρισιά. Χωρίς αξυρισιά δε λέει. Έχω απηυδύσει σε σημείο τέτοιο που αγοράζω ακόμα και την κωλοφυλλάδα που φέρει παραμάσχαλα μπας και τον ξεφορτωθώ αλλά εις μάτην. Απτόητος. Το αποκορύφωμα ήταν όταν προ μίας εβδομάδας ήρθε να μου ανακοινώσει περιχαρής την τεράστια μάχη που κερδήθηκε στον γαλαξία του Άγιου Σάββα, όπου στις εκλογές του σωματείου αι ημέτεραι δυνάμεις της Ρέμπελ Αλάηανς κατατρόπωσαν τα στρατεύματα του μισητού εχθρού Πατούλη και άλλων Νταρθ Βέηντερ του μνημονίου. Το ότι ακριβώς τις ίδιες ώρες που μου τσαμπούναγε αυτά τα παραμύθια, οι εργαζόμενοι έχαναν κανα δυο μισθούς και καμια δεκαπενταριά χιλιάδες όδευαν προς τον ήδη συνωστισμένο πλανήτη Ανεργία χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, ουδόλως αποτελούσε μέρος της εξίσωσης. Το ότι βγήκαν οι δικοί μας στο προεδρείο των εργαζομένων του Άγιου Σάββα αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για να ΄ρθει ανάποδα ο ντουνιάς. Ο Σταυροφόρος της Ανατροπής και της Ταξικής Πάλης φαίνεται να αγνοεί ότι έχει να κάνει με έναν λαό που αφού έδωσε κάποιες πρόσκαιρες και φιλότιμες μάχες ανταποκρινόμενος κυρίως στο ένστικτο της επιβίωσης και όχι σε κάποιο ανώτερο πολιτικό αισθητήριο, στέκει τώρα ως άλλος Ιταλός Επιβήτορας ρημαγμένος κι αιμόφυρτος στα σχοινιά του ρινγκ να κοιτάει έντρομος τον Ιβάν Ντράγκο να του φέρει το ένα άπερκατ μετά το άλλο και να μην έχει τη στοιχειώδη δύναμη να ανταποδώσει έστω ένα χτύπημα. Μην αρχίσετε να λέτε για το ποιος κερδίζει στο τέλος, αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Την επόμενη φορά που θα έρθει ο λεβέντης να μου εξυμνήσει τις μεγαλειώδεις νίκες του κινήματος, εγώ λέω να τον κατηχήσω με το φαινόμενο της "σηπτικής γριάς" μήπως και βάλει μυαλό. Το φαινόμενο συνίσταται στην άφιξη στα επείγοντα γριούλας κατακεκλιμμένης από πεντηκονταετίας,  ανοϊκής από τριακονταετίας και υποσιτιζόμενης από εικοσαετίας (βλέπε ελληνική κοινωνία), με αψηλάφητη πίεση και δυο-τρία μικρόβια να κάνουν πάρτυ στα σωματικά της υγρά, συνοδευόμενης από γιο που την είχε γραμμένη στα αρχίδια του τόσα χρόνια (βλέπε ελληνική Αριστερά και λοιπές φίλιες δυνάμεις). Θα μπουν γραμμές, καθετήρες, ματζούνια, κορτιζόνες, καρβαπενέμες, μάσκες, στρώματα κατακλίσεων, θα φάει και κάνα κλύσμα για να λυθεί ο παραλυτικός ειλεός, θα πάρει μπρος για λίγο η γριούλα, θα ανοίξει για λίγο το μάτι, θα βγάλει καμια σταγόνα κάτουρο που το κάτουρο ως γνωστόν αποτελεί απόλυτο δείκτη βελτίωσης. Θα αναθαρρήσει ο γιος που παίρνει όρκο ότι η μάνα του μέχρι προ τριημέρου χόρευε κλακέτες στην Αεροπαγίτου παρέα με άλλες κυρίες της γενιάς του'20 και ξεκοκκάλιζε Αγκάθα Κρίστι. Και ξαφνικά θα πάρει τηλέφωνο η νοσηλεύτρια στο γραφείο των γιατρών για να βγει η λεγόμενη παύλα στο καρδιογράφημα. Μιλάμε για μάχη εξαρχής χαμένη.

Η τάξις των πραγμάτων

Το έβλεπα καιρό και τρελαινόμουν. Έχει γίνει ένα είδος προσκυνήματος για μένα. Περνάω, βγάζω αλάρμ στη δεξιά λωρίδα, αγνοώ τον οδηγό του τρόλεϋ που κορνάρει από πίσω παράδοξα αφοσιωμένος στο έργο του να παραδώσει εγκαίρως τα στοιβαγμένα στο όχημα εργαζόμενα αμνοερίφια στην εργασιακή σφαγή και σταυροκοπιέμαι έμπλεος κατάνυξης έμπροσθεν του ναού ο οποίος στεγάζει τον μέλλοντα προωθυπουργό Αντώνη Σίγμα, εγγονό της Πηνελόπης Δέλτα. Εκεί που πλέον στεγάζονται μαζί με δαύτον κάτι ραμολιμέντα της Δαπάρας, κάτι μπράβοι καταγωγής Τρούμπας τύπου Φαήλου Κρανιδιώτη, που τους βλέπω αξύριστους και λέω όχι να ξυριστώ και να μην ξαναφήσω γένια αλλά να κάνω αποτρίχωση στα Νιου Ντέη και να μείνω εντεύθεν σπανός, που καμάρωνα από φοιτητής να αναρριχώνται σαν παρασιτικά ζιζάνια στην επετηρίδα του κόμματος και ήμουν σίγουρος ότι θα τους βρω κάποτε μπροστά στα πόδια μου και όχι για καλό. Όλα πλέον απέκτησαν νόημα στο φτωχό μου μυαλουδάκι. Το νέο σήμα του κόμματος σχεδιασμένο κατά τρόπο που να ταιριάζει με αυτό του κλαμπ ή σκυλάδικου που θα λάβει χώρα το επόμενο πάρτυ της νεολαίας στην κολλημένη στους τοίχους της Φιλοσοφικής αφίσα με καλεσμένο το Λάμπη Λιβιεράτο και ύπερθεν αυτού -σημειολογικά αξιοσημείωτο- το λόγκο του απόλυτου εργολάβου Babis Vovos. Πάνω απ' όλα η ιεραρχία.    

Λευιτικόν

Τετέλεσται. Μου δώσατε πατήματα, θα σας γαμήσω. Μου νεύσατε με το δάχτυλο, θα σας φάω το χέρι. Είστε λαός εσείς; Είστε πολίτες εσείς; Δεν είστε. Είστε απλά καταδικασμένοι κι ακόμα δεν το ξέρετε. Εμένα ουδόλως με ενοχλεί αυτό - τουναντίον. Διευκολύνει το έργο μου, το οποίο συνισταται στο να σας εξαφανίσω από προσώπου γης. Να σας διώξω από τη χώρα σας. Ξέρετε, διάβασα ένα σύνθημα στα Προπύλαια και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Και διεστραμμένο. Και πρωτοποριακό. Λέει "οι μετανάστες είναι εικόνα από το δικό μας μέλλον". Από το δικό σας μέλλον. Το είδα μπροστά μου να πραγματώνεται μέσα σε όμορφα μουντά, σκοτεινά και μίζερα χρώματα. Είδα κι εσάς μέσα του να κοιμάστε στα χαρτόκουτα, να διπλώνετε ντόνερ στο Αμβούργο, να πουλάτε λαθραία αγαλματίδια τσολιάδων και περικεφαλαίες κάπου στην Ευρώπη. Ερεθίστηκα σκεπτόμενος όλα αυτά, δεν το κρύβω. Γέλασα σαν δράκουλας που μυρίζεται αίμα. Κατάφερα όμως να καταστείλω τις φερομόνες μου ώστε να επανέλθει η διαύγεια. Θέλω να γίνουν όλα βάσει σχεδίου. Σκέφτηκα δύο τίτλους για το εγχείρημά μου. Είναι και το μόνο στο οποίο μπορείτε να έχετε λόγο. Το Μεγάλο Πουθενά ή η Χρυσή Εποχή. Αλλα εκεί σταματά ο ρόλος σας. Όλα τ' άλλα είναι προαποφασισμένα, αποφάσεις ειλημμένες που δε θα σας χαροποιήσουν στο ελάχιστο αλλά για μένα είναι άκρως διασκεδαστικές. Σας καταδικάζω, λοιπόν, στη λιακάδα της λεύκανσης οδόντων της Βίσση, του Πρετεντέρη και του Χατζηνικολάου. Να τους κοιτάτε μέσα στο στόμα όσο σας κονιορτοποιούν τον εγκέφαλο και να τυφλώνεστε. Να πλησιάζετε κοντά στην οθόνη για να δείτε καλύτερα και να λιώνετε. Και μετά να πέφτετε και να καταβαραθρώνεστε. Χωρίς αλεξίπτωτο. Όπως παλιά, θυμάστε; Λετ δε γκουντ τάημς ρόουλ, μπέημπη. Σας καταδικάζω να ζήσετε με μόνο άκουσμα τον Πάριο. Πάριος παντού, δώρο στις εφημερίδες, τιμώμενο πρόσωπο σε τηλεγλέντια, γκεστ σταρ στο Μέγαρο. Ο Αγγελόπουλος δε σας έκανε, προτιμάτε Ρέππα. Ακούγατε ότι ο Θίασος ήταν από τις μεγαλύτερες ελληνικές ταινίες και νομίζατε μόνο σε διάρκεια. Πολλή ομίχλη, λέγατε. Είχατε μάθει στο φως, λέγατε. Άλλαξαν τα πράγματα από τη Μεταπολίτευση και μετά, λέγατε. Εγεννήθη φως από έναν μεγάλο πράσινο ήλιο το ογδονταένα, λέγατε. Ήγγικεν η ώρα, ντάρλινγκς, για το απόλυτο σκοτάδι. Όσοι εξ υμών βρίσκετε βάρβαρη τη δια χειρός μου Χρυσή Εποχή, ανεβείτε σε μια σχεδία σαν τον Κατράκη και κόψτε λάσπη για το Μεγάλο Πουθενά. Βίρα τις άγκυρες. Εξαφανιστείτε ταχέως γιατί δε θα αφήσω τίποτε όρθιο. Θα θυμάστε το Βέγγο να παρακαλάει να πεθάνει η χώρα σας γρήγορα, αλλά πότε ήμουν καλός βρε Θανάση για να γίνω τώρα και να τους κάνω τη χάρη; Σας είπα. Όλα θα γίνουν όπως θέλω εγώ. Βάσει σχεδίου. Αργά και βασανιστικά. Τετέλεσται.

Ευχές κι Ευχολόγια

Μάγκα, συγνώμη. Δεν μπορώ να βοηθήσω, απλά δεν μπορώ. Αυτό που συμβαίνει και σε διαλύει με ξεπερνάει και η φιλανθρωπία δεν είναι το φόρτε μου. Δεν την έχω σε εκτίμηση, μπαλώνει τρύπες στα ρούχα σου που θα ξανανοίξουν μόλις στρίψεις στη γωνία. Κουκουλώνει το έγκλημα, αφήνει τη γάγγραινα να διηθεί. Δίνει αφορμή για συζητήσεις και αλαζονικά παινέματα σε ρεβεγιόν κάτω από το φωτισμένο δέντρο, μπροστά από το τζάκι. Κι εσύ μια από τα ίδια. Θα κοιτάς απ' έξω από το τζάμι το δέντρο και το τζάκι. Θα βγουν τα λαμπιόνια από το δέντρο, θα καούν τα ξύλα στο τζάκι, θα περάσει ο χειμώνας, θα ζεστάνει ο καιρός, θα σε καίει ο ήλιος, ξανά μανά τα ίδια. Θα έρχεσαι πάλι στα επείγοντα, όχι για να εξεταστείς. Άλλωστε αυτό που σε βασανίζει, είναι σχεδόν ανίατο και λέγεται κοινωνική ανισότητα. Θα έρχεσαι το χειμώνα για λίγη ζέστη και το καλοκαίρι για λίγη δροσιά. Θα πιάνεις πάντα τις ακριανές καρέκλες για να μην ενοχλείς, θα δένεις τα κορδόνια των παπουτσιών σου γύρω από τα πόδια της καρέκλας για να είσαι σίγουρος ότι θα τα βρεις το πρωί, θα βάζεις για μαξιλάρι την νάυλον τσάντα με τα σώβρακα και τις μπλούζες, θα κατεβάζεις το κασκέτο και θα ψάχνεις για λίγο ύπνο. Όταν αραιώσει ο κόσμος, θα ανεβάσεις και τα πόδια στο διπλανό κάθισμα για να μην σκεβρώσεις. Θα κοιμηθείς μάλλον χωρίς όνειρα. Αν αυτά επισκεφτούν τον ύπνο σου, θα σου θυμίσουν ότι κάποτε είχες κι εσύ δέντρο και τζάκι, άνοιγες δώρα, έστρωνες τραπέζι, ρωτούσες να μάθεις ποιο ρολόι πάει καλά για να αλλάξεις το χρόνο κύριος. Έσπαγες πλάκα με το γείτονα που πυροβολούσε από το μπαλκόνι για να ξορκίσει το κακό. Μπορεί να είχες και σκύλο ή γάτα. Κατέβαζες τις μπάλες από το δέντρο, τις κύλαγες στο ξέστρωτο χωλ και γελούσες με το ζωντανό που τις κυνηγούσε μανιωδώς. Κάποια θα έσπαγε, αλλά χαλάλι. Καλή καρδιά. Τσακωνόσουν στο τραπέζι για το αν στη γέμιση ταιριάζει η σταφίδα ή αρκεί το κάστανο. Έβαζες βινύλια που άρεσαν σε όλους, σου έχει μείνει ο ήχος του Μακόυ Τάηνερ να παίζει το Αφρο Μπλου από εκτέλεση του '73 αλλά μελαγχολούσες περισσότερο όταν η βελόνα έμπαινε στα αυλάκια κι έπαιζε για το φάντασμα του Τομ Τζόουντ του Σπρίνγκστην. Είχες διαβάσει κάποτε τους στίχους του αλλά δε θυμάσαι τι έλεγαν. Δεν ξέρω αν το όνειρο σε βοηθά ή σε εξαντλεί, αν την ώρα που περνάω και σου ρίχνω μια ματιά και χαμογελάς στον ύπνο σου -ωραίο χαμόγελο παρά τα χαλασμένα δόντια-, είναι επειδή βλέπεις ή δεν βλέπεις όνειρα. Θα ξυπνήσεις, θα λύσεις τα κορδόνια των παπουτσιών για να τα απελευθερώσεις από την καρέκλα, θα διπλώσεις καλά τη νάυλον σακούλα, θα σηκώσεις το κασκέτο, θα περάσω και θα σου πω χρόνια πολλά, θα μου απαντήσεις επίσης. Ξέρεις και ξέρω ότι αν συνεχίσεις άστεγος, άνεργος και πλάνητας τα χρόνια δεν θα είναι μήτε πολλά μήτε καλά. Θα βγεις στη Βασιλίσσης Σοφίας, θα περιπλανηθείς κάτω από τις αφίσες του Καμίνη που σε ενημερώνουν ότι η Αθήνα γιορτάΖει, αν και δεν το πολυπιστεύεις. Μεταξύ μας, ούτε κι εγώ. Θα τραβήξεις για Ρουφ, θα φας ένα πιάτο φαγητό στο συσσίτιο του Δήμου. Τα έχεις μάθει απέξω. Μετά από εμάς εφημερεύει το Λαϊκό. Εύχεσαι να έφτιαξαν τη θέρμανση. Σου το εύχομαι κι εγώ.

   

Στο μυαλό του Τζ. Ε.

Ξύπνησα ζαλισμένος. Τελευταίο καρέ του ύπνου μου μια ματσέτα να ανεβοκατεβαίνει κι ένα κοριτσίστικο δεξί μάτι να επιπλέει σε μια πλαστική πισίνα. Από αυτά τα ξυπνήματα που δεν ξέρεις αν είσαι Σπάρτη ή Αθήνα, στο σπίτι σου ή στην εφημερία, αν είναι μέρα ή νύχτα, αν είναι ο Δεκέμβρης του έντεκα ή του ενενηνταέξι ή Γενάρης του δώδεκα. Κατέληξα ότι ήταν απόγευμα Γενάρη του '12, αφού έβαλα το πιν στο κινητό. Άνοιξα το ψυγείο, έκοψα λίγο μετσοβόνε, δεν είχα υπολογίσει τη γαμημένη άφθα, κάηκα, βλαστήμησα. Το ραδιόφωνο είχε ξεμείνει για λόγους που αγνοώ συντονισμένο στο Δεύτερο και τα φάλτσα της Τσαλιγοπούλου επιδείνωσαν έτι περαιτέρω την πνευματική μου δυσφορία όσο και τις ηλεκτρικές εκκενώσεις της άφθας προς το τρίδυμο νεύρο. Έκλεισα την Τσαλιγοπούλου. Βελτίωση. Έψαξα-βρήκα-επάλειψα την άφθα με Πυραλβέξ. Πρόσκαιρη επιδείνωση, ακολούθησε βελτίωση. Ξαναμπήκα στο υπνοδωμάτιο επιφυλακτικός. Χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια το φώτιζαν πάνω στο κομοδίνο. Τούβλο χρώματος μαύρου, τσαλακωμένο εξώφυλλο, μικροσκοπικοί λεκέδες από σάλτσες, μεγαλύτεροι από πιτσιλιές από κάτουρο, καφέ και οξύμωρο μείγμα λάητ γάλατος και διόλου λάητ σοκολατούχου ροφήματος σε σκόνη. Πλησιάζω στο τέλος. Έχω διαβάσει τις επτακόσιες επτά από τις οχτακόσιες εικοσιτρείς σελίδες και το αίμα δε λέει να σταματήσει. Είμαι πεπεισμένος ότι δε θα σταματήσει. Ποτέ. Το τούβλο μαύρου χρώματος με έχει πιάσει από τα μαλλιά και με χτυπάει κάτω. Λυγίζω υπό το βάρος της πλοκής, οι αντοχές μου κάθε άλλο παρά βελτιώνονται. Η μόνη μου άμυνα είναι η ανάπτυξη και συντήρηση σε βρεφική κατάσταση μιας μορφής μιθριδατισμού. Χρειάζονται περισσότεροι νεκροί Αϊτινοί για να με πιάσει ναυτία, περισσότεροι βασανισμένοι μαύροι για να νευριάσω, περισσότερη διαστροφή από τον κύριο Χούβερ για να αηδιάσω. Παρ' όλα αυτά, συνεχίζω να διαβρώνομαι. Βλέπω τη σύριγγα με το ενδοφλέβιο διουρητικό και αναρωτιέμαι μήπως είναι οπιοειδές παραγωγής Λατινικής Αμερικής. Βλέπω το σφηνάκι με το υπακτικό στο τροχήλατο δίπλα στη γριά και δεν αποκλείω να είναι το κοκτέηλ αλκοόλ με ομογενοποιημένους αδένες βατράχων που έπινε ο ήρωάς μου Ουέην Τέντροου πριν από λίγες σελίδες σε μια καλύβα στον Άγιο Δομίνικο. Δεδομένου ότι οι νευρώνες μου και οι μεταξύ των νευρικές συνάψεις ανεπαρκούν για να διαχειριστώ τις πληροφορίες, έχω δύο λύσεις. Ή να αποκτήσω τώρα καινούργιο εγκέφαλο ή να επιστρατεύσω ένα εξωτερικό υποβοηθητικό κύκλωμα. Προκρίνεται η δεύτερη λύση. Επιστρέφω στην κουζίνα, όχι για να τεστάρω την ευαισθησία της άφθας μου, αλλά για να ξετρυπώσω το πινακάκι και τον μαρκαδόρο που γράφουμε τα ψώνια. Σβήνω έναν Άγιοβασίλη (forgive me Santa), δύο καλικάντζαρους και τις λέξεις "χαρτί υγείας", "Pummaro", "τυρί τριμμένο" και ξεκινάω να καταγράφω τις πληροφορίες που δε χωρούσαν στο κεφάλι μου. Αναδρομή. Το είχα πάθει αυτό και με τον πρώτο τόμο όταν ήμουν στις Φέρες Έβρου; Ποια στρατηγική είχα ακολουθήσει; Τι είχε φανεί χρήσιμο τότε που θα μπορούσα να εφαρμόσω και τώρα; Ανάκληση. Διαμόρφωνα καταστάσεις κατά το δοκούν, εξαγοράζοντας χρόνο κι ησυχία. Έδινα το λάπτοπ στα φαντάρια για να δουν ντοκιμαντέρ με αφιέρωμα στο κυνήγι της τσίχλας, προσφορά του "Έθνος Κυνήγι" και να με αφήσουν στην ησυχία μου. Δολοπλοκούσα. Απέδωσε. Παρόν. Περίεργοι χρωματικοί τόνοι με στίγματα σαν από χαλασμένη μπομπίνα. Φαντάσου όλο το βιβλίο σε τόνους σέπια. Κατά τόπους εξαιρέσεις. Παθιασμένο Κόκκινο οι γυναίκες, φαντασμαγορικό βουντού Πράσινο η Αϊτή και τα σμαράγδια, εμετικό Κίτρινο οι δολοπλοκίες του Εφ Μπι Άι, σκατένιο Μαύρο το παρακράτος. Όλοι ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Τρία ελεεινά υποκείμενα αλλάζουν πίστη και λίγο πριν βουλιάξουν και τους φάει το μαύρο χώμα, προσπαθούν να κάνουν το καλό. Τα κίνητρα; Ασαφή. Εξιλεώνονται; Καθόλου. Τότε, γιατί το κάνουν; Μαγεμένοι από τις βασανισμένες Κόκκινες Θεές των υψηλών ιδανικών, των ταγμένων στον Αγώνα. Συμπέρασμα. Η Αμερική δεν υπήρξε ποτέ αθώα. Το Βέγκας δεν ήταν ποτέ λαμπερό. Η επιγραφή του Χόλυγουντ στο Λος Άντζελες έχει ποτιστεί με αθώο νέγρικο και λατινοαμερικάνικο αίμα. Το αμερικανικό όνειρο θεμελιώθηκε σε πτώματα και βούρκους. Στην Αμερική υπήρχαν άνθρωποι που πάλεψαν για κάτι περισσότερο από αυτοκίνητο Κράησλερ και οικοσκευή Τζένεραλ Ελέκτρικ. Ο Τζέημς Ελρόυ με αρρώστησε χριστουγεννιάτικα.

Ξυπόλητοι στο Πάλκο

Ακολουθεί ελάχιστα αντικειμενική ανταπόκριση από την προχθεσινή μου επίσκεψη στο Gazarte και την παράσταση των Φοίβου Δεληβοριά και Μάρθας Φριντζήλα.

Χώρος

Δεδομένα προ: Η καλή φήμη του στην πιάτσα, οι κατά καιρούς καλές συναυλίες που έχει παρουσιάσει και η ρητή απαγόρευση του καπνίσματος εντός.

Δεδομένα μετά: Η εξαιρετική αισθητική, αρχιτεκτονική και ηχητική του χώρου.

Το ότι μπήκαν όσοι έπρεπε να μπουν και όχι όσοι χωράνε. 

Το ότι όταν νεαρός κάγκουρας άναψε πίπα -ήθελες και πίπα τρομάρα σου- κινητοποιήθηκε άρδην υπάλληλος με λουκ Τζέησον Στέηθαμ για να τον επαναφέρει στην τάξη. Ξέρω, ξέρω. Θα αρχίσετε να μου γράφετε στα σχόλια για τα δικαιώματα των καπνιστών και λοιπές ασυναρτησίες, αλλά δε θα σας χαριστώ!

Το ότι όταν λέμε αρχίζουμε δέκα και τριάντα, εννοούμε αρχίζουμε δέκα και τριάντα. Άντε έντεκα παρά είκοσι.
Ένα ποτήρι κρασί κι ένα Σάουθερν δεκαεπτά ευρώ. Σε δραχμές δεν ξέρω πόσο βγαίνει για να σας προετοιμάσω, πάντως τόσο δεν πλήρωσα ούτε στο κλαμπ του B.B. King, τίγκα Μανχάαταν, τιπς και πολιτειακού φόρου συμπεριλαμβανομένων. 

Φοι-Δελ, το άρρεν

Δεδομένα προ: Το γεγονός ότι είναι ο πλέον δημιουργικός τραγουδοποιός της γενιάς του. Τεράστια γκάμα ακουσμάτων, πρωτότυπες μελωδίες, καυστικός κι ακομπλεξάριστος στίχος. Και για folder για τσόντες θα γράψει (ποιος δεν έχει;) και για μπουρδελότσαρκες θα τραγουδήσει και το στρατό θα περιποιηθεί δεόντως και ζουμπούλια στη Σίνα θα φυτέψει. Εγώ προσωπικά δε θα περιμένω εκατόν πενήντα χρόνια για να βαφτίσω τον "Καθρέφτη" του, κλασσικό δίσκο περιωπής.

Δεδομένα μετά: Τίποτε το αναπάντεχο. Είδα όλα όσα περίμενα από αυτόν και με το παραπάνω. Α, είναι πιο ψηλός απ' όσο νόμιζα. 

Μάρθα, το θήλυ

Δεδομένα πριν: Η Φριντζήλα έχει πολύ καλή φωνή και συνεπείς επιλογές τα χρόνια της στο χώρο. Η Φριντζήλα ασχολείται και με το θέατρο.
Δεδομένα μετά: Η Φριντζήλα ανήκει στο πάνω ράφι των ελληνίδων τραγουδιστριών. Όταν λέμε στο πάνω, εννοούμε στο πάνω-πάνω. Όχι σηκώνομαι στις μύτες και τη φτάνω. Θέλω οπωσδήποτε καρέκλα.
Η Φριντζήλα είναι σέξυ, χορεύει καταπληκτικά, κάνει κορυφαία πρόζα, φοράει τις ωραιότερες γκριμάτσες που έχω δει σε τραγουδιστή. Η Φριντζήλα ανήκει στο Βερολίνο του Μεσοπολέμου και στα καμπαρέ της Νέας Ορλεάνης, αποδομεί το έντεχνο ως άλλη DaDa και πληρώνει το χώρο ως άλλη Έλλα Φ(ρ)ιτζέλαρντ.
Το -από κοινού διαμορφωμένο- πρόγραμμα
Δεδομένα πριν: Τραγούδια που τους σημάδεψαν για διάφορους λόγους, δικά τους και άλλα, με τα πρώτα να είναι λιγότερα από τα ύστερα. Πειραγμένες εκτελέσεις στα περισσότερα εξ αυτών, αφενός για να προσαρμοστούν στις ανάγκες της παράστασης και της μπάντας κι αφετέρου γιατί είμεθα και καλλιτέχναι και πάντα επιδιώκουμε το ιδιαίτερο και το κάτι παραπάνω -εκ των έσω πληροφόρηση, αδύνατη η αποκάλυψη της πηγής μου.
Δεδομένα μετά: Τραγούδια που τους σημάδεψαν για διάφορους λόγους, δικά τους και άλλα, με τα πρώτα να είναι λιγότερα από τα ύστερα. Διεστραμμένες εκτελέσεις σε αρκετά εξ αυτών, τα χιτ του Δεληβοριά όλα μέσα, για χιτ της Φριντζήλα δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος να μιλήσω. Τα καλύτερά μου; Το τραγούδι της Αρλέτας (δε γνωρίζω τον τίτλο), το Αχ Ευρώπη του Τζιμάκου, η Μπόσα Νόβα του Ησαϊα και το ναπολιτάνικο. Επειδή επίσης είδα διάφορους να γκρινιάζουν και να εξανίστανται στα blogs και στα portals για την αποδόμηση της Ρόζας των Μικρούτσικου-Αλκαίου, ας μου εξηγήσει κι εμένα εις εξ αυτών τους στίχους του άσματος και το ξανασυζητάμε.
Η μπάντα

Δεδομένα προ: Τον ντράμερ Ντούβα τον ήξερα. Το Πράγμα στο μεγάλο μαύρο πιάνο, αυτό κι αν το ήξερα. Τον μπασίστα Σταματάκη δεν τον ήξερα. Τι να περιμένω, επίσης ήξερα.
Δεδομένα μετά: Τον Σταματάκη τον έμαθα και μου φάνηκε εξαιρετικός. Οι άλλοι δύο επιβεβαίωσαν το ήδη γνωστό υψηλότατο επίπεδο στο οποίο κινούνται. Κορυφαίο groove, απόλυτο δέσιμο και διάφορα ύφη παιξίματος μαεστρικά εναλλασσόμενα από τα δάχτυλα του Πράγματος. 
Διάγνωση Εξόδου
Ταλαντούχοι τραγουδιστές, άρτιοι μουσικοί, ωραία τραγούδια, καλαίσθητος χώρος. Τα περάσαμε όμορφα.

 

Μέρες που είναι...

...αναρωτιέμαι... Τι θα ήταν ο άνθρωπος χωρίς θρησκεία; Και η απάντηση είναι προφανής. Ψάρι δίχως ποδήλατο.

Ο Κωνσταντίνος Τζούμας, γνωστός και ως Δράκουλας των Εξαρχείων, αποτίει από το μικρόφωνο του Εν Λευκώ το δέοντα φόρο τιμής στον λαϊκό καλλιτέχνη του ανωτέρω γκράφιτι σε τοίχο του κέντρου. Το σκίτσο από το Atheist Comics.

Το καμάρι της Βραζιλίας

...πέθανε σήμερα, σε ηλικία μόλις 57 ετών. Ο βιρτουόζος της μπάλας, ο άνθρωπος που έσωζε την αξιοπρεπεια του βραζιλιάνικου futbol από παπαδοπαίδια τύπου Κακά, κωλόπαιδα χωρίς κίνητρο τύπου Ροναλντίνιο και κυρίως από καθεστωτικούς εμπόρους πιστωτικών καρτών τύπου Πελέ, ο μαλλιάς, ο μούσιας, ο φιλόσοφος κι επιστήμονας, ο πολίτης που δεν έκανε γαργάρα τη βραζιλιάνικη χούντα και το έδειξε, ο ηγέτης της Democracia Corinthiana, ο άνθρωπος με τις αδυναμίες, ο πότης, ο βαρύς καπνιστής, ο κιρρωτικός την έκανε. Έζησε γρήγορα, πέθανε -σχετικά- νέος, έγραψε ιστορία. Γιατί σημασία δεν έχει μόνο να κερδίζεις, αλλά να δίνεις ωραίους αγώνες όπως στο Mundial του '82 και να συμμετέχεις σε όλες τις μάχες που πρέπει. Να είσαι παρών, χάσεις-κερδίσεις. Κι αν ο Πελέ έχει κλείσει θέση στον παράδεισο με δώδεκα δόσεις πληρωτέες μέσω Mastercard, τα λέμε στην κόλαση σύντροφε Socrates!

Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ

Πρώτον. Έδωσα μια υπόσχεση σε αδελφικό μου φίλο ότι δε θα ασχοληθώ με το θέμα. Καλό θα ήταν να τον ενημερώσω μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια φιλίας ότι είμαι παντελώς αναξιόπιστο άτομο όσο αφορά τις υποσχέσεις που δίνω και καλό θα ήταν, κάλλιο αργά παρά ποτέ, να με εξαιρέσει από τον στενό του κύκλο ως άτομο μη σοβαρό, αφερέγγυο, ύπουλο και δολοπλόκο. Ακόμη κι αυτή την ύστατη στιγμή του ξεπεσμού και της καταρράκωσης της αξιοπρέπειάς μου θα φανώ ελάχιστα ώριμος και δε θα προσωποποιήσω τις βολές. Δεύτερον. Η ανάρτηση αφορά τα εν Σπάρτη, οπότε οι κοσμοπολίτες εξ υμών μπορείτε να ποιήσετε τη νήσσα και να περιμένετε την επόμενη. Όχι ότι δε θα βρείτε αναφορές και ομοιότητες με τεκταινόμενα σε άλλες κλίμακες.

Aperitif: Στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές οι πανέξυπνοι Πελοποννήσιοι εξέλεξαν περιφερειάρχη ή άλλως μικρό πρωθυπουργό έναν μέγα άχρηστο, τον Πέτρο Τατούλη. Ο τάχα μου ανεξάρτητος πολιτικός άνδρας, ο οποίος τάχα μου ευαγγελιζόταν τη σύνθεση και τη συναίνεση (σας θυμίζει κάτι αυτό;) εξελέγη με τάχα μου διακομματική -πρακτικά δικομματική- στήριξη του ΠΑΣΟΚ και του ευρισκόμενου παραπλεύρως του Μπαγκλαντές ΛΑΟΣ (ούτε αυτό σας θυμίζει κάτι;). Αν και η ανάρτηση δεν τον αφορά -σιγά μην του κάνω και τη χάρη- θα αναφέρω απλά ότι στην περίπτωση του Τατούλη ισχύει ότι για όλους τους άχρηστους ανά τον κόσμο. Εκτός από άχρηστοι ενίοτε είναι και λίαν επικίνδυνοι, με λίαν επικίνδυνες ιδέες. Ο Πετράν λοιπόν ονειρεύεται για την Πελοπόννησο τη θέσπιση Ειδικής Οικονομικής Ζώνης, τουτέστιν fast track ανάπτυξη χωρίς περιβαλλοντικές μελέτες, με άναρχη δόμηση, γήπεδα γκολφ στο κάστρο του Μυστρά (να δω πώς θα μαζεύετε τα μπαλάκια στις κατηφοριές), τεχνητό χιόνι στην Τρύπη, σαλέ των τριών χιλιάδων θέσεων στην Αρτεμισία μέσα στο καμένο δάσος, αυτοκινητόδρομο τεσσάρων λωρίδων στο Μαίναλο και άλλες τέτοιες ήπιες παρεμβάσεις απόλυτα συμβατές με το τοπίο και την παράδοση του Μωριά.

Κυρίως πιάτο: Στις πρόσφατες εκδηλώσεις για τον εορτασμό του Νίκωνα (όχι αυτού με το bar-restaurant) αλλά του άλλου, του όσιου του Μετανοείτε, πολιούχου της πόλης την οποία δεν έχει διάθεση να βοηθήσει στο ελάχιστο αν δεν μετανοήσουν απαξάπαντες, ακόμα και τα αδέσποτα, η Σπάρτη έζησε μεγάλες στιγμές. Επίτιμος προσκεκλημένος ο Γκέοργκ Καρατζαφύρερ, πλαισιωμένος από το πουλέν του τον Πετράν, διάφορους πασόκους του περιφερειακού συμβουλίου και ταλαίπωρες Σπαρτιατοπούλες κορασίδες ντυμένες με στολές που είχαν ξεμείνει στη Ντενίση απ' όταν ανέβαζε τη Θεοδώρα και όλοι μαζί να εκκλησιάζονται εκλιπαρώντας τον Όσιο να δείξει μεγαλοθυμία και να φωτίσει την κολεγιά πασόκων και ακροδεξιών ώστε να επαναφέρουν την Πελοπόννησο στο δρόμο της αειφόρου ανάπτυξης. Θα μου πείτε, έχεις πρόβλημα που οι πασόκοι πάνε στην εκκλησία; Θα σας απαντήσω ότι έχω πρόβλημα με όλους όσοι πάνε στην εκκλησία, αλλά όχι κάτι ειδικό με τους πασόκους. Έχεις πρόβλημα με τους πασόκους που τα βρήκαν με τους Χίτες και τους Ταγματασφαλίτες; Ούτε με δαύτο έχω πρόβλημα γιατί δε μου προκάλεσε καμία εντύπωση. Άλλωστε οι πασόκοι στη Σπάρτη είναι πιο δεξιοί και από τον Πάνο τον Καμμένο. Τότενες, ποιο στο διάολο είναι το πρόβλημά σου; Το πρόβλημά μου αρχίζει αμέσως τώρα.

Εδώ και κάποια χρόνια, κάτι κινείται στην όμορφη Σπάρτη και υπαίτιοι γι' αυτό είναι οι πολίτες που δραστηροποιούνται μέσω της Παρέμβασης Πολιτών Σπάρτης. Προ ημερών έλαβε χώρα εκδήλωση της Παρέμβασης με ομιλητές τους Μανώλη Γλέζο και Στέφανο Ληναίο και με θέμα "μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε". Κάθομαι να χαζέψω τις εισηγήσεις αλλά και το διάλογο που ακολούθησε και μένω άλαλος όταν αντικρίζω ότι οι πασόκοι παραστάτες και συνοδοιπόροι του Καρατζαφέρη έχουν πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα. Και δώστου να ζουμάρουν οι κάμερες στα χωρίς αισχύνη πρόσωπά τους και δώστου να με πιάνει ένα σφίξιμο στο στήθος με ύποπτους χαρακτήρες. Τσίπα; Καθόλου. Στάλα. Αξιοπρέπεια; Στα απωλεσθέντα και μη ευρεθέντα. Εγώ θα ρωτήσω τούτο. Πόσο άνετα μπορεί να νιώθει ένας δήθεν προοδευτικός πολιτικός ο οποίος υποστηρίζεται πολιτικά για να εκλεγεί από τον Καρατζαφέρη και το ασκέρι του όταν παρευρίσκεται σε εκδήλωση όπου ομιλητής είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει υβριστεί και συκοφαντηθεί από πρωτοπαλίκαρα του ΛΑΟΣ; Όταν ο παρά τω προέδρω δηλώνει ότι ο Γλέζος με τον Σάντα κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη την ώρα που οι στρατιώτες των ναζί έπαιρναν παρτούζα μια συντρόφισσα των δύο; Πόσο άνετα νιώθει όταν κυκλοφορεί δημοσίως με ανθρώπους που για να πλήξουν την αξία της πράξης των Γλέζου και Σάντα επικαλούνται δηλώσεις του βασανιστή της μεταξικής χούντας Μανιαδάκη; Άντε Πασοκάρα μου, του χρόνου με το καλό και στο μνημόσυνο για τους γερμανοτσολιάδες της μάχης του Μυστρά.      

Παιανίσματα Pt.II

Σκεφτόμουν ποια εισαγωγή θα ταίριαζε στην παρουσίαση δίσκων κατά την παρούσα κατάσταση. Ξερετε, με Καρατζαφέρη ρυθμιστικό παράγοντα και θεματοφύλακα της δημοκρατίας κι έναν τραπεζίτη για πρωθυπουργό. With a little help from my friend George, θυμήθηκα τη σκηνή από το "Όλα Είναι Δρόμος" που ενώ ο Αρμένης τα έχει κάνει όλα πουτάνα και κολυμπηθρόξυλο κι ετοιμάζεται να κατεδαφίσει με τη μπουλντόζα του Ηλία τη μπουζουκλερί Βιετνάμ, η ορχήστρα στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και συνεχίζει να βαράει ακόμα και όταν ο πρωταγωνιστής παίρνει τα όρη και πιλαλάει στις λόντζες του Κιλκίς. Αβάντι μαέστρο!

Socrates Drank the Conium - Socrates Drank the Conium

Λοιπόν, για να μην τα πολυλογούμε, περιποιεί τεράστια τιμή για την Ελλάδα το γεγονός ότι οι Socrates είναι ντόπιο προϊόν. Από το εξώφυλλο και μόνο θα μπορούσε κάποιος να προτρέξει και να βαφτίσει ελαφρά τη καρδία τον δίσκο ως απόπειρα κάποιων ταλαίπωρων Ελλήνων να αντιγράψουν ροκ μπάντες των 70s αλλά όποιος το πιστεύει αυτό, σφάλλει οικτρά. Οι επιρροές από Hendrix, Cream και λοιπούς ογκόλιθους είναι δεδομένες και φυσικά δεν τις έχουν αρνηθεί ποτέ. Μην τα ξαναλέμε, όποιος περίμενε καλλιτεχνικές παρθενογενέσεις εν μέσω χούντας είναι πιο αφελής και από αυτούς που στηρίζουν Παπαδημο για την έξοδο από την κρίση. Ο δίσκος είναι pure classic rock παιγμένο στην εντέλεια από όλα τα μέλη σε σημείο καλύτερο και από κλασσικούς διεθνείς δίσκους της ίδιας περιόδου, με πάρα πολλά σημεία που η φόρμα ξεφεύγει και οι πειραματισμοί πάνε καπνός κι αντάρα. Επειδή είμαι γαϊδούρι, θα ξεχωρίσω έναν από τους λεβέντες ως πρώτο μεταξύ ίσων. Σαν τον Σπάθα δεν έχει. Τεχνικά άρτιος, φραστικά ανεξάντλητος, τα σημεία δε που προσθέτει παραδοσιακές φράσεις και δρόμους είναι να κλαις. Το μουσικό του μεγαλείο έχω την εντύπωση ότι τότε ούτε ο ίδιος δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Θυμάμαι να διαβάζω συνέντευξή του στην οποία δήλωνε πόσο είχε σοκαριστεί όταν στην Ολλανδία καταχειροκροτήθηκε ένα από τα σόλο του. Καμαρώστε τον εδώ με το κλαρίνο του.   

Hugh Laurie - Let Them Talk

Ο Hugh Laurie δεν είναι επαγγελματίας μουσικός. Είναι αυτός ο εκνευριστικός γιατρός που ακούει στο όνομα Dr. House ή αλλιώς η φρίκη για κάθε ειδικευόμενο. Αυτόν τον σπαζαρχίδα που δεν καταδέχεται να ασχοληθεί με ασθένεια που εμφανίζεται με συχνότητα μεγαλύτερη από μία στο δισεκατομμύριο,  κάποιοι άλλοι θα τον θυμούνται από τον έτερο ύψιστο ρόλο του στη Μαύρη Οχιά. Σας βρήκα λοιπόν κι έναν ακόμη καλό λόγο για να τον μνημονεύετε. Ο Laurie είπε να κάνει το κέφι του και έβγαλε έναν δίσκο με διασκευές παλιών blues και gospel τραγουδιών -πραγματικά εκπληκτική η επιλογή- στα οποία τραγουδά και παίζει πιάνο. Σας πληροφορώ ότι τα κάνει και τα δύο εξαιρετικά. Άλλωστε, αν δεν είχε έτσι η κατάσταση, δε θα φιγουράριζαν στη λίστα των συμμετοχών στο δίσκο ονόματα όπως ο Dr. John και ο Allain Toussaint. Ξεχωρίζουν τα St. James Infirmary, Swanee River και Tipitana.

Mastodon - The Hunter

Ένα είναι το συναυλιακό μου παράπονο. Που όταν ήρθαν οι Mastodon στην Αθήνα ως support act των Tool, ο ηχολήπτης που τους έφτιαχνε τον ήχο δεν έκανε ούτε για να στήσει συναυλία της Έφης Θώδη. Τι κι αν χτυπιόντουσαν τα παιδιά στο πάλκο, εμείς κάτω ακούγαμε αποκλειστικά βορβορυγμούς. Περασμένα ξεχασμένα όμως. Και πώς να μείνουμε στα παλιά καλοί μου φίλοι, όταν από τότε έχουν μεσολαβήσει το αριστουργηματικό Crack The Skye και φέτος το The Hunter. Στο τελευταίο, η μπάντα παίζει πιο στρωτά πράγματα σε σχέση με τα αίσχη του Crack The Skye, χωρίς αυτό να κοστίζει σε μελωδίες και στον βαρύ ήχο. Περιττό και να αναφέρω ότι η παραγωγή γαζώνει για ακόμη μια φορά. Η έναρξη του δίσκου με τα πρώτα τρία τραγούδια -Black Tongue, Curl of the Burl, Blasteroid- αγγίζει τα όρια της metal ηδονής. Όχι βέβαια ότι με τα υπόλοιπα θα μείνετε παραπονεμένοι. 

 Anthony Joseph & The Spasm Band - Bird Head Son

Αυτός ο τύπος είναι κάπως ιδιάζουσα περίπτωση. Τραγουδιστής, συνθέτης και ποιητής ο Joseph, στους δίσκους του με την Spasm Band καταφέρνει να ξεδιπλώνει όλα του τα χαρίσματα. Το μουσικό ιδίωμα είναι πολύ funk, αρκετά calypso και κατά τόπους jazz που θα έλεγαν και οι μετεωρολόγοι. Ωραίοι στίχοι -επί της ουσίας μελοποιεί ποιήματά του- και συχνές απαγγελίες απογειώνουν ένα μουσικό χαλί παιγμένο από εξαιρετικούς μουσικούς με τους πνευστούς να κυριαρχούν. Επειδή μπορεί διαβάζοντας τα περί funk και calypso να φανταστήκατε κάτι σε μουσική επένδυση για party, να προειδοποιήσω ότι το άκουσμα δεν είναι και ιδιαίτερα εύκολο.

Tom Waits - Bad As Me 

Ο Waits είναι ευγενής και θέτει εντελώς ρητορικά το ερώτημα. Κανείς δεν είναι πιο αλήτης απ' αυτόν. Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος ρόκερ απ' αυτόν. Ο Waits είναι η ζωντανή ιστορία της αμερικανικής μουσικής έχοντας εμπνεύσει στρατιές μουσικών, από την αλαβάστρινη Norah Jones μέχρι τον σκληροπυρηνικό Chris Cornell. Διόλου τυχαίο ότι πολλοί κορυφαίοι από αυτούς δείχνουν το σεβασμό τους συμμετέχοντας στο πόνημα και δε μιλάω για τίποτα δευτεράντζες (Marc Ribot, Flea, Les Claypool), με κορυφαία όμως συμμετοχή αυτή του Keith Richards. Όλοι οι ανωτέρω παίρνουν μέρος στο Bad As Me έχοντας κατά νου ότι λαμβάνουν μέρος σε μια ακόμη ιεροτελεστία με τον αρχιερέα Waits να κάνει τα κουμάντα και την πρωθιέρεια σύζυγο Kathleen Brennan να εποπτεύει στην παραγωγή. Στριφνές κιθάρες, παραμορφωμένα τύμπανα και η άλλοτε-brutal-άλλοτε-cool φωνή του Waits είναι οι βασικοί πυλώνες του ήχου του δίσκου. Από τους στίχους, επέλεξα τα ακόλουθα:

Get a job, save your money, listen to Jane
Everybody knows umbrellas will cost more in the rain
All the news is bad
Is there any other kind?
And everybody's talking at the same time
Everybody's talking at the same time

Well it's hard times for some
For others it's sweet
Someone makes money when there's blood in the street
Don't take any lip
Stay in line
Everybody's talking at the same time

You're the head on the spear
You're the nail on the cross
You're the fly in my beer
You're the key that got lost
You're the letter from Jesus on the bathroom wall
You're mother superior in only a bra
You're the same kind of bad as me

I'm the hat on the bed
I'm the coffee instead
The fish or cut bait
I'm the detective up late
I'm the blood on the floor
The thunder and the roar
The boat that won't sink
I just won't sleep a wink
You're the same kind of bad as me

Της Ελλάδος τα παιδιά

Μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία του ιστολογιου. Ο φωτογραφικός φακός έχει απαθανατίσει τον  νεαρό Μαυρουδή -Μάκη- Βορίδη με πλήρη εξάρτυση να σκέφτεται. Ναι! Κι όμως σκέφτεται! Από ανώνυμο λαϊκό καλλιτέχνη σε κολόνα της Νέας Σμύρνης.

Όχι ότι οι Ευέλπιδες είναι καλύτεροι...