Καλησπέρα και καλή χρονιά, έστω και καθυστερημένα. Δεν ξέρω αν με θυμάσαι, αλλά πριν όχι πολλά χρόνια, έγραφα σε αυτό το ιστολόγιο. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να συζητήσουμε γιατί γράφω πιο αραιά και από τις εμφανίσεις του Σαμαρά στο ελληνικό Κοινοβούλιο, σημασία έχει ότι καθώς έβλεπα όλες αυτές τις μουσικές λίστες να κυκλοφορούν στο διαδίκτυο προσπαθώντας να κάνουν έναν απολογισμό της χρονιάς που τελείωσε, πώς να το κάνουμε, γλυκάθηκα. Το έχω ξαναδοκιμάσει στο παρελθόν και είχε πλάκα. Δεδομένου λοιπόν του κατ' οίκον εγκλεισμού μου για λόγους μελέτης, άκουσα κάμποσα δισκάκια και είπα να γράψω και δυο μπούρδες για το καθένα. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι, ή μάλλον επανασυστήνομαι. Δεν είμαι επαγγελματίας κριτικός μουσικής, γιατρός είμαι ο καψερός, οπότε ότι διαβάσεις αφορά μόνο τα δικά μου προσωπικά ακούσματα, τα οποία μάλιστα σημείωνα σε ένα μπακαλόχαρτο για να μην τα ξεχάσω. Με λίγα λόγια, μη βαράς γιατί θα το πάρω από φόβο και με βλέπω να ξαναγράφω ανάρτηση λίγο πριν τη σύνταξη. Όπως ίσως μάντεψες από τον τίτλο, το θέμα θα διεκπεραιωθεί σε δόσεις. Στο πρώτο μέρος, αυτό που διαβάζεις, θέλω να αναφερθώ χωρίς κανένα ίχνος αντικειμενικότητας σε τρία εγχώρια συγκροτήματα που κυκλοφόρησαν δίσκους μέσα στο 2014 και με έκαναν να χαμογελάσω και να συνδέσω την κιθάρα στον ενισχυτή. Τα κριτήρια ήταν αυτά και μόνο, οπότε απουσιάζουν ελληνικής εσοδείας δίσκοι που σίγουρα αξίζει κανείς να ακούσει. Υπάρχει και άλλη μία ελληνική κυκλοφορία, η οποία όμως λόγω πλανητικού όγκου (το 'πιασες, έτσι;) θα σχολιαστεί στο κυρίως μέρος που -εύχομαι ότι- θα ακολουθήσει. Ξεκινώ ευθύς αμέσως.
1000 Mods - Vultures
To Vultures δεν είναι η πρώτη δισκογραφική δουλειά των 1000 Mods. Είχα ακούσει πριν λίγο καιρό και το Super Van Vacation χωρίς να τρελαθώ. Ο stoner ήχος ξαναήταν από τότε στα φόρτε του σε υπερβολικό βαθμό κι εγώ δεν είχα ακούσει στο album κάτι που θα το ξεχώριζε από την εντός και εκτός συνόρων φρενίτιδα των wanna-be-Kyuss κυκλοφοριών. Άλλαξε κάτι συγκλονιστικά; Και ναι, και όχι. Η παραγωγή είναι σαφώς καλύτερη και οι συνθέσεις είναι πιο μαζεμένες σε διάρκεια. Το τελευταίο είναι απαραίτητα καλό; Κατά τη γνώμη μου και αυστηρά επί του προκειμένου είναι, καθώς για να παίξεις δεκάλεπτα κομμάτια σε αυτές τις φόρμες και να μην κουράσεις πρέπει να είσαι ο Dave Wyndorf ή οι Isis. Κατά τα λοιπά, επανέρχονται τα στοιχεία που συνάντησα και στο πρώτο album επί το ποιοτικότερον. Εξαιρετικά φωνητικά, δυναμικά riffs πάνω στην ευλογημένη πεντατονική και vintage solo, ότι πρέπει για να τα ακούς live συνοδεία μπύρας. Όσο αφορά το playlist, κρατάω το εξής σχετικά οξύμωρο. Στα δικά μου αυτιά, τα πολύ καλά κομμάτια του δίσκου τα βρίσκει κανείς μετά τα μισά (ή καλύτερα στη δεύτερη πλευρά του πορτοκαλί βινυλίου το οποίο και σκοπεύω να αγοράσω όταν και αν ξανατυπωθεί). Low, Vultures και το ορχηστρικό Reverb of the New World είναι τα προσωπικά αγαπημένα. Tres bien...
Εδώ κι αν απουσιάζει η αντικειμενικότητα. Οι λεβέντες είναι πατριωτάκια, τους περισσότερους τους ξέρω προσωπικά και τους έχω παρακολουθήσει κάμποσες φορές. Η πορεία που έχουν διαγράψει έχει κάτι το παλαιϊκό, από τις συναυλίες στα καφέ της Σπάρτης έως το support στους Clutch. Πριν περάσω στα του πρώτου τους full length δίσκου, δύο χρήσιμες πληροφορίες. Πρώτον, το ότι τη δεξιοτεχνία μερικών από τα μέλη του group στο όργανό τους δεν θα τη συναντήσετε συχνά ειδικά σε τόσο νεαρές ηλικίες. Δεύτερον, το group υποστηρίζεται από ένα εξαιρετικά καλαίσθητο franchise, υπεύθυνος του οποίου είναι ο μπασίστας του Άγγελος Περγαντης.
Οσο αφορά τον δίσκο, είναι συγκινητικό για παλιοροκάδες σαν του λόγου ότι πληροί μία από τις βασικές προϋποθέσεις. Ξεκινά με κομμάτι-δυναμίτη, όπως είναι το ομώνυμο του δίσκου και συνεχίζει στο ίδιο επίπεδο με το Crutch και το εντυπωσιακό ρεφρέν του. Ακολουθούν σπουδαίες στιγμές στο Maneater και στο πιο μεταλικό Point Six για να φτάσουμε κοντά στο φινάλε του δίσκου με τα προσωπικά αγαπημένα Prophet King και Bleed In Face, νομίζω σε διαφορετικές ενορχηστρώσεις σε σχέση με τις πρώτες εκτελέσεις.
Άλλο ένα δείγμα ότι ένας δίσκος είναι πολύ καλός, είναι όταν γεννά και αυτές τις βαρετές για τους πολλούς και απολύτως οργασμικές για ερασιτέχνες μουσικούς συζητήσεις σχετικά με το τι θα μπορούσε να πάει ακόμη καλύτερα ένα μουσικό έργο. Το ερώτημα εν προκειμένω σε κουβέντα με αδελφικό μου φίλο ήταν αν το άλμπουμ είχε ανάγκη και δεύτερες κιθάρες στα σόλο. Η απάντηση για εμένα τον οπαδό των power trio (κιθάρα-μπάσο-τύμπανα) των 70s είναι απλούστατη. Αν έχεις κιθαρίστα τύπου Χρήστου Βλάχου και μπάσο και τύμπανα με διάθεση να συμμετάσχουν στη μουσικότητα του εγχειρήματος και όχι τη διεκπεραιωτική υποστήριξη του σολίστα, προϋποθέσεις που καλύπτονται υπέρ το δέον στους BHB, απλά απαγορεύεται η δεύτερη κιθάρα. Ακούστε τα μέρη του σόλο στα Prophet King, maneater και Bleed In Face και ίσως συμφωνήσετε μαζί μου.
Έχω κάποια θέματα το πόνημα; Ελάχιστα, τα οποία είναι και καθαρά θέμα γούστου με βασικό το εξής. Επειδή γνωρίζω τις φωνητικές δυνατότητες του Μπάμπη, δε θα ήθελα να τον δω να υιοθετεί κάποια συγκεκριμένη τραγουδιστική μανιέρα, αν γίνομαι κατανοητός.
Και εις ανώτερα!
Δεν θέλω να μακρυγορήσω, οπότε θα γράψω απλά ότι πρόκειται για ένα από τους πέντε-δέκα καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει την τελευταία δεκαετία. Το μίγμα της ροκ με τα ηπειρώτικα έδεσε σε εκρηκτικό βαθμό με κοινή συνιστώσα και καταλύτη τους αγέραστες πεντατονικές κλίμακες. Για μένα ως ακροατή, που πάντα κυνηγούσα τις ωσμώσεις οι VIC δεν είναι τίποτε λιγότερο από τη συνέχεια σε μια αλυσίδα που περιλαμβάνει πανάκριβους κρίκους όπως ο Σαββόπουλος, οι Socrates, οι Human Touch, οι Mode Plagal, o Τάκης Μπαρμπέρης και πολλοί άλλοι που έσπασαν τα στεγανά ανάμεσα στα είδη και τα ενσωμάτωσαν μεταξύ τους σε τέτοιες αναλογίες που καθένα από τα επι μέρους συστατικά αναδείχθηκε ακόμη περισσότερο. Για το άλμπουμ δεν έχω να πω πολλά. Τα φωνητικά είναι πιστά στους αρχέγονους δρόμους αλλά και ερμηνευμένα με την απαραίτητη ροκ ελευθεριότητα, τα jams πάνε καπνός και αντάρα, και μέσα από τους καπνούς και τις αντάρες ο Πιστιόλης ξεσκίζεται σε κλαρίνο και καβάλ. Η αγία τετράς περιλαμβάνει τα Jiannim, Krasi, Ti Kako και St. Triad χωρίς τα υπόλοιπα να υστερούν.
To Vultures δεν είναι η πρώτη δισκογραφική δουλειά των 1000 Mods. Είχα ακούσει πριν λίγο καιρό και το Super Van Vacation χωρίς να τρελαθώ. Ο stoner ήχος ξαναήταν από τότε στα φόρτε του σε υπερβολικό βαθμό κι εγώ δεν είχα ακούσει στο album κάτι που θα το ξεχώριζε από την εντός και εκτός συνόρων φρενίτιδα των wanna-be-Kyuss κυκλοφοριών. Άλλαξε κάτι συγκλονιστικά; Και ναι, και όχι. Η παραγωγή είναι σαφώς καλύτερη και οι συνθέσεις είναι πιο μαζεμένες σε διάρκεια. Το τελευταίο είναι απαραίτητα καλό; Κατά τη γνώμη μου και αυστηρά επί του προκειμένου είναι, καθώς για να παίξεις δεκάλεπτα κομμάτια σε αυτές τις φόρμες και να μην κουράσεις πρέπει να είσαι ο Dave Wyndorf ή οι Isis. Κατά τα λοιπά, επανέρχονται τα στοιχεία που συνάντησα και στο πρώτο album επί το ποιοτικότερον. Εξαιρετικά φωνητικά, δυναμικά riffs πάνω στην ευλογημένη πεντατονική και vintage solo, ότι πρέπει για να τα ακούς live συνοδεία μπύρας. Όσο αφορά το playlist, κρατάω το εξής σχετικά οξύμωρο. Στα δικά μου αυτιά, τα πολύ καλά κομμάτια του δίσκου τα βρίσκει κανείς μετά τα μισά (ή καλύτερα στη δεύτερη πλευρά του πορτοκαλί βινυλίου το οποίο και σκοπεύω να αγοράσω όταν και αν ξανατυπωθεί). Low, Vultures και το ορχηστρικό Reverb of the New World είναι τα προσωπικά αγαπημένα. Tres bien...
Black Hat Bones - High Gain Devil Rockers
Εδώ κι αν απουσιάζει η αντικειμενικότητα. Οι λεβέντες είναι πατριωτάκια, τους περισσότερους τους ξέρω προσωπικά και τους έχω παρακολουθήσει κάμποσες φορές. Η πορεία που έχουν διαγράψει έχει κάτι το παλαιϊκό, από τις συναυλίες στα καφέ της Σπάρτης έως το support στους Clutch. Πριν περάσω στα του πρώτου τους full length δίσκου, δύο χρήσιμες πληροφορίες. Πρώτον, το ότι τη δεξιοτεχνία μερικών από τα μέλη του group στο όργανό τους δεν θα τη συναντήσετε συχνά ειδικά σε τόσο νεαρές ηλικίες. Δεύτερον, το group υποστηρίζεται από ένα εξαιρετικά καλαίσθητο franchise, υπεύθυνος του οποίου είναι ο μπασίστας του Άγγελος Περγαντης.Οσο αφορά τον δίσκο, είναι συγκινητικό για παλιοροκάδες σαν του λόγου ότι πληροί μία από τις βασικές προϋποθέσεις. Ξεκινά με κομμάτι-δυναμίτη, όπως είναι το ομώνυμο του δίσκου και συνεχίζει στο ίδιο επίπεδο με το Crutch και το εντυπωσιακό ρεφρέν του. Ακολουθούν σπουδαίες στιγμές στο Maneater και στο πιο μεταλικό Point Six για να φτάσουμε κοντά στο φινάλε του δίσκου με τα προσωπικά αγαπημένα Prophet King και Bleed In Face, νομίζω σε διαφορετικές ενορχηστρώσεις σε σχέση με τις πρώτες εκτελέσεις.
Άλλο ένα δείγμα ότι ένας δίσκος είναι πολύ καλός, είναι όταν γεννά και αυτές τις βαρετές για τους πολλούς και απολύτως οργασμικές για ερασιτέχνες μουσικούς συζητήσεις σχετικά με το τι θα μπορούσε να πάει ακόμη καλύτερα ένα μουσικό έργο. Το ερώτημα εν προκειμένω σε κουβέντα με αδελφικό μου φίλο ήταν αν το άλμπουμ είχε ανάγκη και δεύτερες κιθάρες στα σόλο. Η απάντηση για εμένα τον οπαδό των power trio (κιθάρα-μπάσο-τύμπανα) των 70s είναι απλούστατη. Αν έχεις κιθαρίστα τύπου Χρήστου Βλάχου και μπάσο και τύμπανα με διάθεση να συμμετάσχουν στη μουσικότητα του εγχειρήματος και όχι τη διεκπεραιωτική υποστήριξη του σολίστα, προϋποθέσεις που καλύπτονται υπέρ το δέον στους BHB, απλά απαγορεύεται η δεύτερη κιθάρα. Ακούστε τα μέρη του σόλο στα Prophet King, maneater και Bleed In Face και ίσως συμφωνήσετε μαζί μου.
Έχω κάποια θέματα το πόνημα; Ελάχιστα, τα οποία είναι και καθαρά θέμα γούστου με βασικό το εξής. Επειδή γνωρίζω τις φωνητικές δυνατότητες του Μπάμπη, δε θα ήθελα να τον δω να υιοθετεί κάποια συγκεκριμένη τραγουδιστική μανιέρα, αν γίνομαι κατανοητός.
Και εις ανώτερα!
Villagers of Ioannina City - Riza
Δεν θέλω να μακρυγορήσω, οπότε θα γράψω απλά ότι πρόκειται για ένα από τους πέντε-δέκα καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει την τελευταία δεκαετία. Το μίγμα της ροκ με τα ηπειρώτικα έδεσε σε εκρηκτικό βαθμό με κοινή συνιστώσα και καταλύτη τους αγέραστες πεντατονικές κλίμακες. Για μένα ως ακροατή, που πάντα κυνηγούσα τις ωσμώσεις οι VIC δεν είναι τίποτε λιγότερο από τη συνέχεια σε μια αλυσίδα που περιλαμβάνει πανάκριβους κρίκους όπως ο Σαββόπουλος, οι Socrates, οι Human Touch, οι Mode Plagal, o Τάκης Μπαρμπέρης και πολλοί άλλοι που έσπασαν τα στεγανά ανάμεσα στα είδη και τα ενσωμάτωσαν μεταξύ τους σε τέτοιες αναλογίες που καθένα από τα επι μέρους συστατικά αναδείχθηκε ακόμη περισσότερο. Για το άλμπουμ δεν έχω να πω πολλά. Τα φωνητικά είναι πιστά στους αρχέγονους δρόμους αλλά και ερμηνευμένα με την απαραίτητη ροκ ελευθεριότητα, τα jams πάνε καπνός και αντάρα, και μέσα από τους καπνούς και τις αντάρες ο Πιστιόλης ξεσκίζεται σε κλαρίνο και καβάλ. Η αγία τετράς περιλαμβάνει τα Jiannim, Krasi, Ti Kako και St. Triad χωρίς τα υπόλοιπα να υστερούν.
Και είπαν ο Πετρολούκας και ο Hendrix: "Καλώς εποιήσαμε".
