Δε λέει να βάλει μυαλό με τίποτα. Του το λέω έτσι, του το λέω αλλιώς κι αλλιώτικα, του το λέω πασαλιμανιώτικα, τζίφος. Του το λέω με το μαλακό, του το λέω με λόγο στα όρια της προσβολής, μπετόν. Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, βγάλε την τσίμπλα από τα ματάκια σου, αυτός εκεί. Μιλάω για έναν λεβέντη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που έρχεται στο νοσοκομείο συχνότερα και από αγχωμένο φαρμακά που θέλει να αποκτήσει το κομμάτι του στην πίτα των υπόθετων γλυκερίνης ή των φασόν αντιβιοτικών. Ο ταλιμπάν έχει κηρυξει τζιχάντ απέναντι στον καπιταλισμό, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και φυσικά στο νευρικό μου σύστημα, αλλά το μόνο μέτωπο στο οποίο ο πόλεμος βαίνει καλώς και με συντριπτική επιτυχία είναι αυτό μεταξύ του μαχητή και της ψυχικής μου γαλήνης. Ο αγωνιστής έρχεται στη μάχη πλήρη εξάρτηση. Φλάη μπουφάν -για το οποίο στυλιστικά έχω να παρατηρήσω ότι στερείται του απαραίτητου συνονθυλεύματος κονκάρδων Μπερλίν, Τσε Γκεβάρα, Ρέητζ Αγκένστ Δε Μασήν και Μπομπ Μάρλεϋ-, μπροσούρες, παλαιστινιακό μαντίλι ακόμα και με σαρανταδύο υπό σκιάν, φθαρμένο μπλου τζην, Ρέη Μπαν για να περνά απαρατήρητος στο σκληρό καπιταλιστικό περιβάλλον και βασικά αξυρισιά. Χωρίς αξυρισιά δε λέει. Έχω απηυδύσει σε σημείο τέτοιο που αγοράζω ακόμα και την κωλοφυλλάδα που φέρει παραμάσχαλα μπας και τον ξεφορτωθώ αλλά εις μάτην. Απτόητος. Το αποκορύφωμα ήταν όταν προ μίας εβδομάδας ήρθε να μου ανακοινώσει περιχαρής την τεράστια μάχη που κερδήθηκε στον γαλαξία του Άγιου Σάββα, όπου στις εκλογές του σωματείου αι ημέτεραι δυνάμεις της Ρέμπελ Αλάηανς κατατρόπωσαν τα στρατεύματα του μισητού εχθρού Πατούλη και άλλων Νταρθ Βέηντερ του μνημονίου. Το ότι ακριβώς τις ίδιες ώρες που μου τσαμπούναγε αυτά τα παραμύθια, οι εργαζόμενοι έχαναν κανα δυο μισθούς και καμια δεκαπενταριά χιλιάδες όδευαν προς τον ήδη συνωστισμένο πλανήτη Ανεργία χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, ουδόλως αποτελούσε μέρος της εξίσωσης. Το ότι βγήκαν οι δικοί μας στο προεδρείο των εργαζομένων του Άγιου Σάββα αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για να ΄ρθει ανάποδα ο ντουνιάς. Ο Σταυροφόρος της Ανατροπής και της Ταξικής Πάλης φαίνεται να αγνοεί ότι έχει να κάνει με έναν λαό που αφού έδωσε κάποιες πρόσκαιρες και φιλότιμες μάχες ανταποκρινόμενος κυρίως στο ένστικτο της επιβίωσης και όχι σε κάποιο ανώτερο πολιτικό αισθητήριο, στέκει τώρα ως άλλος Ιταλός Επιβήτορας ρημαγμένος κι αιμόφυρτος στα σχοινιά του ρινγκ να κοιτάει έντρομος τον Ιβάν Ντράγκο να του φέρει το ένα άπερκατ μετά το άλλο και να μην έχει τη στοιχειώδη δύναμη να ανταποδώσει έστω ένα χτύπημα. Μην αρχίσετε να λέτε για το ποιος κερδίζει στο τέλος, αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Την επόμενη φορά που θα έρθει ο λεβέντης να μου εξυμνήσει τις μεγαλειώδεις νίκες του κινήματος, εγώ λέω να τον κατηχήσω με το φαινόμενο της "σηπτικής γριάς" μήπως και βάλει μυαλό. Το φαινόμενο συνίσταται στην άφιξη στα επείγοντα γριούλας κατακεκλιμμένης από πεντηκονταετίας, ανοϊκής από τριακονταετίας και υποσιτιζόμενης από εικοσαετίας (βλέπε ελληνική κοινωνία), με αψηλάφητη πίεση και δυο-τρία μικρόβια να κάνουν πάρτυ στα σωματικά της υγρά, συνοδευόμενης από γιο που την είχε γραμμένη στα αρχίδια του τόσα χρόνια (βλέπε ελληνική Αριστερά και λοιπές φίλιες δυνάμεις). Θα μπουν γραμμές, καθετήρες, ματζούνια, κορτιζόνες, καρβαπενέμες, μάσκες, στρώματα κατακλίσεων, θα φάει και κάνα κλύσμα για να λυθεί ο παραλυτικός ειλεός, θα πάρει μπρος για λίγο η γριούλα, θα ανοίξει για λίγο το μάτι, θα βγάλει καμια σταγόνα κάτουρο που το κάτουρο ως γνωστόν αποτελεί απόλυτο δείκτη βελτίωσης. Θα αναθαρρήσει ο γιος που παίρνει όρκο ότι η μάνα του μέχρι προ τριημέρου χόρευε κλακέτες στην Αεροπαγίτου παρέα με άλλες κυρίες της γενιάς του'20 και ξεκοκκάλιζε Αγκάθα Κρίστι. Και ξαφνικά θα πάρει τηλέφωνο η νοσηλεύτρια στο γραφείο των γιατρών για να βγει η λεγόμενη παύλα στο καρδιογράφημα. Μιλάμε για μάχη εξαρχής χαμένη.
