Ξυπόλητοι στο Πάλκο

Ακολουθεί ελάχιστα αντικειμενική ανταπόκριση από την προχθεσινή μου επίσκεψη στο Gazarte και την παράσταση των Φοίβου Δεληβοριά και Μάρθας Φριντζήλα.

Χώρος

Δεδομένα προ: Η καλή φήμη του στην πιάτσα, οι κατά καιρούς καλές συναυλίες που έχει παρουσιάσει και η ρητή απαγόρευση του καπνίσματος εντός.

Δεδομένα μετά: Η εξαιρετική αισθητική, αρχιτεκτονική και ηχητική του χώρου.

Το ότι μπήκαν όσοι έπρεπε να μπουν και όχι όσοι χωράνε. 

Το ότι όταν νεαρός κάγκουρας άναψε πίπα -ήθελες και πίπα τρομάρα σου- κινητοποιήθηκε άρδην υπάλληλος με λουκ Τζέησον Στέηθαμ για να τον επαναφέρει στην τάξη. Ξέρω, ξέρω. Θα αρχίσετε να μου γράφετε στα σχόλια για τα δικαιώματα των καπνιστών και λοιπές ασυναρτησίες, αλλά δε θα σας χαριστώ!

Το ότι όταν λέμε αρχίζουμε δέκα και τριάντα, εννοούμε αρχίζουμε δέκα και τριάντα. Άντε έντεκα παρά είκοσι.
Ένα ποτήρι κρασί κι ένα Σάουθερν δεκαεπτά ευρώ. Σε δραχμές δεν ξέρω πόσο βγαίνει για να σας προετοιμάσω, πάντως τόσο δεν πλήρωσα ούτε στο κλαμπ του B.B. King, τίγκα Μανχάαταν, τιπς και πολιτειακού φόρου συμπεριλαμβανομένων. 

Φοι-Δελ, το άρρεν

Δεδομένα προ: Το γεγονός ότι είναι ο πλέον δημιουργικός τραγουδοποιός της γενιάς του. Τεράστια γκάμα ακουσμάτων, πρωτότυπες μελωδίες, καυστικός κι ακομπλεξάριστος στίχος. Και για folder για τσόντες θα γράψει (ποιος δεν έχει;) και για μπουρδελότσαρκες θα τραγουδήσει και το στρατό θα περιποιηθεί δεόντως και ζουμπούλια στη Σίνα θα φυτέψει. Εγώ προσωπικά δε θα περιμένω εκατόν πενήντα χρόνια για να βαφτίσω τον "Καθρέφτη" του, κλασσικό δίσκο περιωπής.

Δεδομένα μετά: Τίποτε το αναπάντεχο. Είδα όλα όσα περίμενα από αυτόν και με το παραπάνω. Α, είναι πιο ψηλός απ' όσο νόμιζα. 

Μάρθα, το θήλυ

Δεδομένα πριν: Η Φριντζήλα έχει πολύ καλή φωνή και συνεπείς επιλογές τα χρόνια της στο χώρο. Η Φριντζήλα ασχολείται και με το θέατρο.
Δεδομένα μετά: Η Φριντζήλα ανήκει στο πάνω ράφι των ελληνίδων τραγουδιστριών. Όταν λέμε στο πάνω, εννοούμε στο πάνω-πάνω. Όχι σηκώνομαι στις μύτες και τη φτάνω. Θέλω οπωσδήποτε καρέκλα.
Η Φριντζήλα είναι σέξυ, χορεύει καταπληκτικά, κάνει κορυφαία πρόζα, φοράει τις ωραιότερες γκριμάτσες που έχω δει σε τραγουδιστή. Η Φριντζήλα ανήκει στο Βερολίνο του Μεσοπολέμου και στα καμπαρέ της Νέας Ορλεάνης, αποδομεί το έντεχνο ως άλλη DaDa και πληρώνει το χώρο ως άλλη Έλλα Φ(ρ)ιτζέλαρντ.
Το -από κοινού διαμορφωμένο- πρόγραμμα
Δεδομένα πριν: Τραγούδια που τους σημάδεψαν για διάφορους λόγους, δικά τους και άλλα, με τα πρώτα να είναι λιγότερα από τα ύστερα. Πειραγμένες εκτελέσεις στα περισσότερα εξ αυτών, αφενός για να προσαρμοστούν στις ανάγκες της παράστασης και της μπάντας κι αφετέρου γιατί είμεθα και καλλιτέχναι και πάντα επιδιώκουμε το ιδιαίτερο και το κάτι παραπάνω -εκ των έσω πληροφόρηση, αδύνατη η αποκάλυψη της πηγής μου.
Δεδομένα μετά: Τραγούδια που τους σημάδεψαν για διάφορους λόγους, δικά τους και άλλα, με τα πρώτα να είναι λιγότερα από τα ύστερα. Διεστραμμένες εκτελέσεις σε αρκετά εξ αυτών, τα χιτ του Δεληβοριά όλα μέσα, για χιτ της Φριντζήλα δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος να μιλήσω. Τα καλύτερά μου; Το τραγούδι της Αρλέτας (δε γνωρίζω τον τίτλο), το Αχ Ευρώπη του Τζιμάκου, η Μπόσα Νόβα του Ησαϊα και το ναπολιτάνικο. Επειδή επίσης είδα διάφορους να γκρινιάζουν και να εξανίστανται στα blogs και στα portals για την αποδόμηση της Ρόζας των Μικρούτσικου-Αλκαίου, ας μου εξηγήσει κι εμένα εις εξ αυτών τους στίχους του άσματος και το ξανασυζητάμε.
Η μπάντα

Δεδομένα προ: Τον ντράμερ Ντούβα τον ήξερα. Το Πράγμα στο μεγάλο μαύρο πιάνο, αυτό κι αν το ήξερα. Τον μπασίστα Σταματάκη δεν τον ήξερα. Τι να περιμένω, επίσης ήξερα.
Δεδομένα μετά: Τον Σταματάκη τον έμαθα και μου φάνηκε εξαιρετικός. Οι άλλοι δύο επιβεβαίωσαν το ήδη γνωστό υψηλότατο επίπεδο στο οποίο κινούνται. Κορυφαίο groove, απόλυτο δέσιμο και διάφορα ύφη παιξίματος μαεστρικά εναλλασσόμενα από τα δάχτυλα του Πράγματος. 
Διάγνωση Εξόδου
Ταλαντούχοι τραγουδιστές, άρτιοι μουσικοί, ωραία τραγούδια, καλαίσθητος χώρος. Τα περάσαμε όμορφα.

 

Μέρες που είναι...

...αναρωτιέμαι... Τι θα ήταν ο άνθρωπος χωρίς θρησκεία; Και η απάντηση είναι προφανής. Ψάρι δίχως ποδήλατο.

Ο Κωνσταντίνος Τζούμας, γνωστός και ως Δράκουλας των Εξαρχείων, αποτίει από το μικρόφωνο του Εν Λευκώ το δέοντα φόρο τιμής στον λαϊκό καλλιτέχνη του ανωτέρω γκράφιτι σε τοίχο του κέντρου. Το σκίτσο από το Atheist Comics.

Το καμάρι της Βραζιλίας

...πέθανε σήμερα, σε ηλικία μόλις 57 ετών. Ο βιρτουόζος της μπάλας, ο άνθρωπος που έσωζε την αξιοπρεπεια του βραζιλιάνικου futbol από παπαδοπαίδια τύπου Κακά, κωλόπαιδα χωρίς κίνητρο τύπου Ροναλντίνιο και κυρίως από καθεστωτικούς εμπόρους πιστωτικών καρτών τύπου Πελέ, ο μαλλιάς, ο μούσιας, ο φιλόσοφος κι επιστήμονας, ο πολίτης που δεν έκανε γαργάρα τη βραζιλιάνικη χούντα και το έδειξε, ο ηγέτης της Democracia Corinthiana, ο άνθρωπος με τις αδυναμίες, ο πότης, ο βαρύς καπνιστής, ο κιρρωτικός την έκανε. Έζησε γρήγορα, πέθανε -σχετικά- νέος, έγραψε ιστορία. Γιατί σημασία δεν έχει μόνο να κερδίζεις, αλλά να δίνεις ωραίους αγώνες όπως στο Mundial του '82 και να συμμετέχεις σε όλες τις μάχες που πρέπει. Να είσαι παρών, χάσεις-κερδίσεις. Κι αν ο Πελέ έχει κλείσει θέση στον παράδεισο με δώδεκα δόσεις πληρωτέες μέσω Mastercard, τα λέμε στην κόλαση σύντροφε Socrates!

Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ

Πρώτον. Έδωσα μια υπόσχεση σε αδελφικό μου φίλο ότι δε θα ασχοληθώ με το θέμα. Καλό θα ήταν να τον ενημερώσω μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια φιλίας ότι είμαι παντελώς αναξιόπιστο άτομο όσο αφορά τις υποσχέσεις που δίνω και καλό θα ήταν, κάλλιο αργά παρά ποτέ, να με εξαιρέσει από τον στενό του κύκλο ως άτομο μη σοβαρό, αφερέγγυο, ύπουλο και δολοπλόκο. Ακόμη κι αυτή την ύστατη στιγμή του ξεπεσμού και της καταρράκωσης της αξιοπρέπειάς μου θα φανώ ελάχιστα ώριμος και δε θα προσωποποιήσω τις βολές. Δεύτερον. Η ανάρτηση αφορά τα εν Σπάρτη, οπότε οι κοσμοπολίτες εξ υμών μπορείτε να ποιήσετε τη νήσσα και να περιμένετε την επόμενη. Όχι ότι δε θα βρείτε αναφορές και ομοιότητες με τεκταινόμενα σε άλλες κλίμακες.

Aperitif: Στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές οι πανέξυπνοι Πελοποννήσιοι εξέλεξαν περιφερειάρχη ή άλλως μικρό πρωθυπουργό έναν μέγα άχρηστο, τον Πέτρο Τατούλη. Ο τάχα μου ανεξάρτητος πολιτικός άνδρας, ο οποίος τάχα μου ευαγγελιζόταν τη σύνθεση και τη συναίνεση (σας θυμίζει κάτι αυτό;) εξελέγη με τάχα μου διακομματική -πρακτικά δικομματική- στήριξη του ΠΑΣΟΚ και του ευρισκόμενου παραπλεύρως του Μπαγκλαντές ΛΑΟΣ (ούτε αυτό σας θυμίζει κάτι;). Αν και η ανάρτηση δεν τον αφορά -σιγά μην του κάνω και τη χάρη- θα αναφέρω απλά ότι στην περίπτωση του Τατούλη ισχύει ότι για όλους τους άχρηστους ανά τον κόσμο. Εκτός από άχρηστοι ενίοτε είναι και λίαν επικίνδυνοι, με λίαν επικίνδυνες ιδέες. Ο Πετράν λοιπόν ονειρεύεται για την Πελοπόννησο τη θέσπιση Ειδικής Οικονομικής Ζώνης, τουτέστιν fast track ανάπτυξη χωρίς περιβαλλοντικές μελέτες, με άναρχη δόμηση, γήπεδα γκολφ στο κάστρο του Μυστρά (να δω πώς θα μαζεύετε τα μπαλάκια στις κατηφοριές), τεχνητό χιόνι στην Τρύπη, σαλέ των τριών χιλιάδων θέσεων στην Αρτεμισία μέσα στο καμένο δάσος, αυτοκινητόδρομο τεσσάρων λωρίδων στο Μαίναλο και άλλες τέτοιες ήπιες παρεμβάσεις απόλυτα συμβατές με το τοπίο και την παράδοση του Μωριά.

Κυρίως πιάτο: Στις πρόσφατες εκδηλώσεις για τον εορτασμό του Νίκωνα (όχι αυτού με το bar-restaurant) αλλά του άλλου, του όσιου του Μετανοείτε, πολιούχου της πόλης την οποία δεν έχει διάθεση να βοηθήσει στο ελάχιστο αν δεν μετανοήσουν απαξάπαντες, ακόμα και τα αδέσποτα, η Σπάρτη έζησε μεγάλες στιγμές. Επίτιμος προσκεκλημένος ο Γκέοργκ Καρατζαφύρερ, πλαισιωμένος από το πουλέν του τον Πετράν, διάφορους πασόκους του περιφερειακού συμβουλίου και ταλαίπωρες Σπαρτιατοπούλες κορασίδες ντυμένες με στολές που είχαν ξεμείνει στη Ντενίση απ' όταν ανέβαζε τη Θεοδώρα και όλοι μαζί να εκκλησιάζονται εκλιπαρώντας τον Όσιο να δείξει μεγαλοθυμία και να φωτίσει την κολεγιά πασόκων και ακροδεξιών ώστε να επαναφέρουν την Πελοπόννησο στο δρόμο της αειφόρου ανάπτυξης. Θα μου πείτε, έχεις πρόβλημα που οι πασόκοι πάνε στην εκκλησία; Θα σας απαντήσω ότι έχω πρόβλημα με όλους όσοι πάνε στην εκκλησία, αλλά όχι κάτι ειδικό με τους πασόκους. Έχεις πρόβλημα με τους πασόκους που τα βρήκαν με τους Χίτες και τους Ταγματασφαλίτες; Ούτε με δαύτο έχω πρόβλημα γιατί δε μου προκάλεσε καμία εντύπωση. Άλλωστε οι πασόκοι στη Σπάρτη είναι πιο δεξιοί και από τον Πάνο τον Καμμένο. Τότενες, ποιο στο διάολο είναι το πρόβλημά σου; Το πρόβλημά μου αρχίζει αμέσως τώρα.

Εδώ και κάποια χρόνια, κάτι κινείται στην όμορφη Σπάρτη και υπαίτιοι γι' αυτό είναι οι πολίτες που δραστηροποιούνται μέσω της Παρέμβασης Πολιτών Σπάρτης. Προ ημερών έλαβε χώρα εκδήλωση της Παρέμβασης με ομιλητές τους Μανώλη Γλέζο και Στέφανο Ληναίο και με θέμα "μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε". Κάθομαι να χαζέψω τις εισηγήσεις αλλά και το διάλογο που ακολούθησε και μένω άλαλος όταν αντικρίζω ότι οι πασόκοι παραστάτες και συνοδοιπόροι του Καρατζαφέρη έχουν πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα. Και δώστου να ζουμάρουν οι κάμερες στα χωρίς αισχύνη πρόσωπά τους και δώστου να με πιάνει ένα σφίξιμο στο στήθος με ύποπτους χαρακτήρες. Τσίπα; Καθόλου. Στάλα. Αξιοπρέπεια; Στα απωλεσθέντα και μη ευρεθέντα. Εγώ θα ρωτήσω τούτο. Πόσο άνετα μπορεί να νιώθει ένας δήθεν προοδευτικός πολιτικός ο οποίος υποστηρίζεται πολιτικά για να εκλεγεί από τον Καρατζαφέρη και το ασκέρι του όταν παρευρίσκεται σε εκδήλωση όπου ομιλητής είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει υβριστεί και συκοφαντηθεί από πρωτοπαλίκαρα του ΛΑΟΣ; Όταν ο παρά τω προέδρω δηλώνει ότι ο Γλέζος με τον Σάντα κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη την ώρα που οι στρατιώτες των ναζί έπαιρναν παρτούζα μια συντρόφισσα των δύο; Πόσο άνετα νιώθει όταν κυκλοφορεί δημοσίως με ανθρώπους που για να πλήξουν την αξία της πράξης των Γλέζου και Σάντα επικαλούνται δηλώσεις του βασανιστή της μεταξικής χούντας Μανιαδάκη; Άντε Πασοκάρα μου, του χρόνου με το καλό και στο μνημόσυνο για τους γερμανοτσολιάδες της μάχης του Μυστρά.