Νον Πέηπερ

Αντρέα, καλησπέρα. Θα μπορούσα να συνεχίσω γράφοντάς σου ότι σε σκεφτόμουν όλη μέρα μόνο και μόνο για να κάνω ρίμα αλλά αυτό θα ήταν ένα οικτρό ψέμα και την Κυριακη σκέφτομαι να κοινωνήσω. Αλήθεια, εσύ και ο κολλητός σου ο χοντρός που τα έχετε καλά με τους παπάδες, το ξέρατε ότι αν με πιάσει αναγούλα μετά την μετάληψη και εκτοξεύσω Σώμα κι Αίμα δίκην ρουκέτας, θα με βάλει ο παπάς να γλείψω  το θείο έμεσμα από τα φθαρμένα και γαριασμένα χαλιά; Ναι, εκεί που τρίβουν οι γονυπετείς γιαγιούλες τα ξεχειλωμένα τους καλσόν! Αηδία, Αντρέα μου. Πώς μπλέξαμε εμείς με αυτούς τους υπανάπτυκτους, μου λες; Αλλά σε καταλαβαίνω. Δύσκολη η μάχη της Β' Αθηνών. Εσύ για την πρωτιά μέχρι και νερό από το Καματερό θα έπινες, μέχρι και την Αθανασία του Αιγάλεω θα πήδαγες. Τέλοσπάντων, δε σου γράφω για αυτό. Πίσω στα δικά μας. Σου γράφω αγαπημένε μου για να σου επιστήσω την προσοχή σε κανα δυο παραφωνίες που υπέπεσαν στην οξυδερκή αντίληψή μου. Μη φανταστείς τίποτε το σοβαρό. Κάτι αηδίες που γράφουν τα κουμούνια. Αλλά γιατί ρε συ Αντρέα να δίνουμε λαβές; Γιατί να σπιλώνεται το ακριβό σου κοστούμι και το καθάριο μέτωπό σου. Για αυτό  όμως είμαι εγώ εδώ, σκύλος πιστός, πρασινοφρουρός συνεπής, φονταμενταλιστής της νεοφιλελεύθερου μεσαίωνα, για να σε προστατέψω και να σε ξεματιάσω. Το λοιπόν. Με τους ψυχιατρικούς αρρώστους έχω κι εγώ πρόβλημα. Δεν μπορώ να τους βλέπω, να τριγυρνούν λεροί, να λένε παλαβωμάρες, να μπαινοβγαίνουν στα ιδρύματα χωρίς λόγο. Να σπαταλούν τους πόρους των υπολοίπων, παράσιτα κανονικά, κι όλα αυτά για να μη μας πουν οι φραγκολεβαντίνοι απολίτιστους. Αυτή είναι η Ελλάδα που ονειρευόμαστε; Από την άλλη ρε χρυσέ μου, μήπως το παρακάναμε κομματάκι που τους υφαρπάζουμε την αναπηρική σύνταξη για τη νοσηλεία τους στους ξενώνες; Μήπως προκαλούμε; Μήπως παραείμαστε kinky; Δεν μπορεί, θα υπάρχει κι άλλος τρόπος να τους εξοντώσουμε, πιο κομψός μέχρι να ωριμάσει ο κόσμος και να αποδεχθεί την Τελική Λύση για όλα αυτά τα αποβράσματα. Μην το τραβάμε το σχοινί γιατί εκεί που οι ανεγκέφαλοι ιθαγενείς μας έχουν για σωτήρες, θα μας πάρουν με τα πήλινα. Ας το παίξουμε και λίγο minority friendly. Προτείνω να επιμείνουμε στο αρχικό σχέδιο. Με πανάκριβα φάρμακα, ιδιωτική υγεία και διαλυμένο το κράτος πρόνοιας, όλα θα γίνουν από μόνα τους. Οι ψυχικά ασθενείς θα αυτοκτονούν,τους μετανάστες θα τους τρώει το χτικιό. Είδες τι καλά που τα καταφέραμε με τα πρεζάκια; Λίγο ακόμα και δε θα μείνει ούτε ένα!

Για πάντα πιστός κι έμπλεος θαυμασμού

Walk on Gilded Splinters

Τώρα που έπεσε η θερμοκρασία και ψύχθηκε ελαφρώς ο ταλαιπωρημένος εγκέφαλός μου, νομίζω ότι μπορώ να καταφέρω κάποιους πιο πολύπλοκους από τις χριστοπαναγίες συνειρμούς. Ερωτώ λοιπόν χωρίς να απαιτώ απάντηση. Ούτως ή άλλως, οι εποχές που τα ερωτήματα είχαν απαντήσεις έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Για λίγες ακόμα παραστάσεις θα αναρωτιόμαστε και τα ερωτήματα θα είναι τόσο μάταια όσο το να ασχόλεισαι με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ή το να φοιτείς σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Ή το να ρωτάς παπά γιατί ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης ήταν τόσο μεγάλος αλήτης. Το επόμενο στάδιο μηδενισμού της εντροπίας και του προβληματισμού είναι να μη ρωτάς καθόλου. Εγώ λοιπόν ρωτώ το εξής. Από όλο το νομικό σώμα της χώρας, δεν βρέθηκαν δέκα πούστηδες να αντιπαρατάξουν κάποια επιχειρήματα στο φασιστοειδές εξάμβλωμα το οποίο προϊσταται του υπουργείου Οικονομικών και χαρακτηρίζεται και καθηγητής συνταγματικού δικαίου; Να τον ρωτήσουν, ρε αδερφέ, αν το Σύνταγμα προβλέπει ευημερία των αριθμών με κόστος απελπισμένους, φαλιρισμένους και παντέρμους να πηδούν από τα μπαλκόνια λες και έχει πέσει στην πολυκατοικία τους αεροπλάνο ή να κρεμώνται από σκονισμένους πολυελαίους σαν ώριμα φρούτα. Όταν οι αυτόχειρες τους πλήρωναν για να σπουδάσουν στη νομική και να κερνάει η γιαγιά τους κουραμπιέδες τη γειτονιά, δεν το έκαναν μονο για να εκπαιδευτούν στο πώς βγάζουν τον Μάκη τον Αγαπούλα λάδι σαν αμόλυντη παρθένα εκμεταλλευόμενοι τις στρεβλώσεις του νόμου. Το έκαναν για να τους προστατεψουν κάποτε αυτοί, οι πεφωτισμένοι, από τα θηρία. 

Δικηγόροι, μαντέψτε. Τα θηρία έφτασαν.