Ανακωχή;

Επειδή άρχισαν νωρίς τα όργανα, θερμή παράκληση όχι άλλη Βάρκιζα. Μόνο για μπάνια.

Αναδρομή

Από την ομάδα του Unfollow

In Memoriam

Ο εξυπνότερος πολιτικός των τελευταίων πενήντα ετών, όπως διατείνονται κάποια πιστά κομματόσκυλα που τον πλαισιώνουν ακόμα και τώρα που οδεύει ολοταχώς προς τον πολιτικό του τάφο, εξανέστη. Παχιά λιποσταγονίδια κύλησαν στο μουσολινικό του προσωπείο αντί καυτών δακρύων για την αχαριστία που δείχνουν τα υποζύγια. Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορεί να κλάψει. Και να θελήσει, που σίγουρα δε θα του γεννηθεί ποτέ κατά τη διάρκεια της μίζερης ζωής του η επιθυμία, δεν μπορεί. Ο εξυπνότερος πολιτικός των τελευταίων πενήντα ετών μπορεί μόνο να στάξει λίπος και χολή από τους ιδρωτοποιούς, δακρυικούς και σιελογόνους αδένες του. Λίπος δανεικό και ξένο, που το συσσωρεύει εις βάρος του λαού από ετών καθυβρίζοντας, διαβάλλοντας, (εξ)υπηρετώντας, γλείφοντας, έρποντας, εκβιάζοντας και κυρίως νομοθετώντας. Φωνάζει ο αρχικλέφταρος για να τον φοβηθεί ποιος; Μα αυτός που πάντα τον έτρεμε. Ο βομβαρδιζόμενος από εμετικές αγιογραφίες παραγωγής Mega νοικοκύρης, ο ίδιος νοικοκύρης που είχε πειστεί ότι το να μιλάς καλά τα ελληνικά είναι ταυτόσημο με το να είσαι χρήσιμος για τη χώρα. Ότι το να είσαι καθηγητής συνταγματικού δικαίου είναι ένα και το αυτό με το να υπηρετείς την τήρηση του Συντάγματος. Ότι το να είσαι πρόεδρος του κατ' ευφημισμό σοσιαλιστικού κινήματος, σε αθωώνει από τη φασίζουσα στάση, τη φασίζουσα σκέψη και το φασίζον βλέμμα. Η πτώση αυτού του τραγικού προσώπου της ελληνικής ιστορίας, του ανθρώπου που -σύμφωνα με τα Wikileaks- από Τούρκογλου αναβαθμίστηκε σε Βενιζέλος μόνο και μόνο για να δρέψει λίγο από το κλέος του πάλαι ποτέ εθνάρχη, έχοντας πλήρη επίγνωση της ανικανότητάς του να εξελιχθεί σε μείζονα πολιτικό παράγοντα αποκλειστικά μέσω του θλιβερού εναγκαλισμού του με τους παπάδες και τις πολιτικοοικονομικές αδελφότητες, ούτε η πτώση του λοιπόν δε θα είναι εκκωφαντική και μεγαλοπρεπής όπως ο ίδιος θα ήθελε. Θα είναι ανάξια λόγου, θα σημειωθεί σε μονόστηλα δίπλα σε αναγγελίες κηδειών ή σε καυτά ροζ τηλέφωνα, με φωτογραφίες σίγουρα πιο αξιοπρεπών από αυτόν κοριτσιών λογοκριμένες με φανταχτερά αστεράκια στα επίμαχα σημεία να πλαισιώνουν την αξιοθρήνητη φάτσα του. Λάβετε την ανάρτηση ως επικήδειο στον οποίο, αν και απρόσκλητος, θα καταθέσω τα βασικότερα έργα και τις σημαντικότερες ημέρες του ανθρώπου που συνέδραμε όσο ελάχιστοι στο να μετατραπεί τούτος ο τόπος στην πρώτη ιστορικά μπανανία της Γηραιάς Ηπείρου.

• Νόμος περί ευθύνης ή μη ευθύνης υπουργών, ήτοι κάνε ότι γουστάρεις, μπλέξε τα μπούτια σου σε όποια λοβιτούρα αρέσκεσαι και ο μήνας έχει εννιά. Φρόντισε για σένα κύριε υπουργέ ο Βαγγέλης Βενιζέλος. 
• Αποχαρακτηρισμός βιομηχανικών μνημείων προς όφελος διαφόρων κολλητών από την όμορφη Σαλονίκη. Υπογράφει ο Βαγγέλης Βενιζέλος. 
• Παραλαβή υποβρυχίων που λιγάκι έγερναν ώστε να γίνει το χατήρι του εμίρη και να πάρει για ένα κομμάτι ψωμί τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Κερνάει ο Βαγγέλης Βενιζέλος. 
•  Τροποποίηση των άρθρων του Ποινικού Κώδικα που αφορούν την ψευδή βεβαίωση και την πλαστογραφία. Όλως περιέργως, βολεύει όλη την αφάν γκατέ της "συμπρωτεύουσας" με ένα πάρτι ασυδοσίας που αφορούσε τις καλές οικογένειες της πόλης και τους γόνους τους να στήνεται χωρίς αιδώ. Διαλέγει μουσική και φτιάχνει τα ποτά ο Βαγγέλης Βενιζέλος. 
• Διάσωση με εκατό εκατομμύρια γιούρο της αμαρτωλής Proton Bank, συμφερόντων του επιχειρηματία και συνδαιτυμόνα του παπαδαριού σε ιερές μπίζνες Λαυρεντιάδη, όταν αυτή σε έλεγχο της Τράπεζας της Ελλάδος βρέθηκε να μπάζει, παρά την αντίθετη γνωμοδότηση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Η διάσωση βαφτίστηκε "κίνηση διασφάλισης της συστημικής σταθερότητας" ενός κατά τ' άλλα απολύτως διεφθαρμένου τραπεζικού συστήματος. Κερασάκι στην τούρτα, η αναδρομική αμνήστευση του ιδίου και ομοίων του για τέτοιου είδους πράξεις με σχετική νομοθετική ρύθμιση. Ζαχαροπλάστης, ποιος άλλος... ο Βαγγέλης Βενιζέλος. 

   

        

Ο πακιστανικός κότσυφας

Αφού καλησπερίσω, να ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι, παρ’ ότι δεν το συνηθίζω στο ιστολόγιο καθώς το θεωρώ βαρετό, ακολουθεί ανάρτηση ειδικού και εν προκειμένω υγειονομικού περιεχομένου. Φαντάζομαι ότι αφορά κυρίως γιατρούς, νοσηλευτές και όσους ασχολούνται με τη δημοσια υγεία. Πιθανόν βέβαια να μην αφορά και κανέναν από δαύτους αν θεωρούν ότι έχουν δεμένο το γάιδαρό τους ή έχουν πιάσει τον Ιερώνυμο από τα αρχίδια. Εκεί που σκέφτομαι να πρωτοτυπήσω, είναι παρουσιάζοντας έναν άρρωστο και την αλυσίδα λαθών που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται  κατά την προσέγγισή του τα τελευταία δύο χρόνια. Εκεί που οι άλλοι καμαρώνουν για τα αμφίβολα επιτεύγματά τους, εγώ λέω να βγάλω τα  επιβεβαιωμένα άπλυτα στη φόρα, με τα οποία άπλυτα δεν ασχολείται ουδείς αν και είναι ότι πιο διδακτικό μπορεί να σου τύχει. Εγώ άλλωστε, καλά μου παιδιά, δεν έχω υψηλές προσδοκίες για μεγάλη καριέρα. Φασόν αντιβιώσεις στο τοπικό ΙΚΑ θέλω να συνταγογραφώ για τα προς το ζην. 

Παρουσίαση περιστατικού

Παλικαράκι 20 ετών καταγωγής Πακιστάν – συγνώμη Ηλία Κασιδιάρη- φυλάσσεται σε ένα μπουντρούμι στο Μεταγωγών στη Μεταμόρφωση και είναι έτοιμος προς απέλαση. Χτυπάει την πόρτα του κελιού στον αστυνόμο υπηρεσίας και του λέει ότι "μάστορα κάτι δεν πάει καλά. Εκεί που ημουν κοτζάμ λεβέντης, έχω γίνει σαν πρησμένο κοτσύφι". Φιλεύσπλαχνος και καλός ενορίτης ο μπάτσος ων, του περνάει χειροπέδες μην και τον κατασπαράξει το αγρίμι των σαράντα κιλών από τα περίχωρα του Καράτσι, τον φορτώνει στο περιπολικό βάζει και τη σειρήνα λες και μεταφέρει τον Ρωχάμη και τον πάει στον Ερυθρό. Εκεί οι καλοί συνάδελφοι καταλαβαίνουν ότι κάτι τρέχει με το πιτσιρικάκι και τον διακομίζουν στο Σωτηρία, του οποίου την παράδοση στην αντιμετώπιση της φυματίωσης -της νόσου των φτωχών- δεν πρέπει να έχει άλλο νοσοκομείο στην Ευρώπη, για τον απλούστατο λόγο ότι τόση δυστυχία και φτώχεια μαζεμένη όσο στην Ελλάδα τα τελευταία εκατό χρόνια σπανίζει στο Δυτικό κόσμο. Μικρασιατική καταστροφή, ύφεση τη δεκαετία του '30, κατοχή, εμφύλιος. Τι τα θες Ηλία Κασιδιάρη. Ο θεός σου δεν αγαπάει και πολύ την Ελλάδα. 

Επιστρέφω στο θέμα μας. Ο μικρός Πακιστανός ασθενής υποβάλλεται σε εξονυχιστικό έλεγχο και τίθεται -όχι με οριστικό τρόπο, αλλά πειστικότατα- η διάγνωση της γενικευμένης (κεχροειδούς) φυματίωσης. Κάπου εδώ αρχίζει το θέμα να έχει γούστο. Οι φυματιολόγοι ξεκινούν την ενδεδειγμένη αγωγή στον κότσυφα της Ασίας και δίνουν οδηγίες για συνέχιση της αγωγής στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού. Η αγωγή της φυματίωσης δεν είναι σαν την κυστίτιδα στις διψασμένες για έρωτα νεαρές κορασίδες, τουτέστιν τρεις μέρες και πάμε για άλλα. Έξι μηνάκια το ελάχιστον, ου μην και παραπάνω. Ο νεαρός, όμως, ως φέρων δυνάμει μεταδοτικό νόσημα εκμεταλλεύεται τον υγειονομικό κώδικα και νόμιμα εκδίδεται άδεια παραμονής στη χώρα. Ούτε Κορυδαλλός, ούτε φυλακές αλλά ούτε και φάρμακα, αν και τα δικαιούται. Απελευθερώνεται ως βαρέως πάσχων, χωρίς κανένας να ασχοληθεί με το τι μέλλει γενέσθαι με την αγωγή του. Αν ήταν έτσι ρε λεβέντες, καλύτερα να τον κρατούσατε μέσα να γινόταν καλά το παληκάρι. Τα δε ενημερωτικά σημειώματα από το Σωτηρία, τα κρατάει ενθύμιο ο μπάτσος στο Μεταγωγών. Να τα κάνει τι; Μην κάνετε λογικές ερωτήσεις όταν εκλείπουν οι λογικές απαντήσεις. Να τα διαβάσει; Μάλλον όχι, καθώς νομίζω ότι ο αναλφαβητισμός είναι απαραίτητο προσόν για να ενταχθεί κανείς στα σώματα ασφαλείας. Δίπλωσέ του τα καλέ μου μπάτσε και χώστου τα σε μια κωλότσεπη να ξέρουμε τι διάβολο περιπέτεια έχει περάσει ο άρρωστος. Τι σου λέω τώρα. Μάλλον θα σε είχε παρει φαλάγγι στο τάβλι ο αξιωματικός υπηρεσίας και ήσουν μπαρούτι. Δεκτό κι ανθρώπινο.
Κλεισμένος με άλλους εφτά νομά σε ένα δωμά ο ήρωας τρώει από τα σκουπίδια και αναπνέει αρρωστημένο αέρα, ακριβώς ότι χρειάζεται για να φουντώσει το χτικιό. Όπερ κι εγένετο. Ανοίγω μια τόσο δα μικρή παρένθεση και γράφω τούτο. Οι μόνοι οι οποίοι δεν συμμετείχαν στη ραγδαία μείωση (έως εξάλειψης σε πολλές χωρες) της νόσου κατά τον εικοστό αιώνα ήταν οι γιατροί. Με τα ίδια περίπου φάρμακα που πάλευαν πριν πενήντα χρόνια, παλεύουν και τώρα. Η νόσος καταπολεμήθηκε χάρη στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου. Στην καλύτερη σίτιση. Στην μείωση του συγχρωτισμού. Στην καλύτερη και πιο υγιεινή διαρρύθμιση των κατοικιών. Κλείνω την παρένθεση και ερωτώ. Ποια από τα παραπάνω απολάμβανε ο ήρωας; Μπράβο, κανένα. Επομένως, προδιαγεγραμμένη η πορεία του προς το επόμενο νοσοκομείο χωρίς χαρτιά, χωρίς ενημερωτικά, χωρίς τίποτα που να υποδηλώνει το αμαρτωλό παρελθόν του. Κάπου εδώ ρωτάτε "εσύ πού τα ξέρεις αυτά αφού ο άρρωστος μπήκε στο νοσοκομείο με μια μπλούζα, ένα σώβρακο, ένα παντελόνι κι ένα ζευγάρι λιωμένες σαγιονάρες"; Παίρνοντας ένα ιστορικό σε άπταιστα ελληνοπακιστανικά, ο πιτσιρικάς μας είπε "εγκώ σε άλλο νοσοκομείο, εγκώ χοντρό, μετά λεπτό". Ψύλλοι στ' αυτιά μου μπήκανε, είδα και μια φωτογραφία του πριν από δύο χρόνια που ήταν όντως φράπα, έβαλα λοιπόν την κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου να πάρει σβάρνα τα νοσοκομεία και να μας βρει την παλιά του νοσηλεία, κάτι που κατάφερε εντός μίας ώρας. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι χάρηκα όταν μας έστειλαν τα παλιά ενημερωτικά, καθώς μια ατελώς θεραπευθείσα φυματίωση είναι πραγματική υγειονομική βόμβα, δεδομένου ότι οι πιθανότητες να μην απαντά πλέον στα φάρμακα είναι μεγάλη. Να μην τα πολυλογώ, κάναμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε, ο ασθενής συνδέθηκε εκ νέου με το αντιφυματικό ιατρείο και όλοι μαζί σταυρώνουμε τα δαχτυλάκια μας να μην μας προκύψει κανένα στέλεχος του μικροβίου που το σκοτώνει μόνο ο κρυπτονίτης.

Λάθη επί λαθών     

Λάθος πρώτο: Υπάρχουν οδηγίες από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και από πληθώρα άλλων οργανισμών που ασχολούνται με την υγεία των προσφύγων που λένε ότι επιβάλλεται σε όλους τους νεοαφιχθέντες πρόσφυγες από αναπτυσσόμενες χώρες να γίνεται έλεγχος με ειδική, απλούστατη εξέταση για το αν "κουβαλάνε" μέσα τους το μικρόβιο. Γιατί αν το κουβαλάνε, είναι πολύ πιθανόν αυτό να φουντώσει με όλα τα δυσάρεστα επακόλουθα. Αν το βρεις εγκαίρως, τους δίνεις τα φαρμακάκια τους πριν νοσήσουν και το πράγμα σώζεται σε σημαντικό βαθμό. Αν όλα αυτά σου φαίνονται ψιλά γράμματα, αφήνεις τη Χρυσή Αυγή να καθαρίζει στα σύνορα με νάρκες και πολιτοφύλακες.

Λάθος δεύτερο: Όταν έχεις ένα κρούσμα φυματίωσης σε ένα από τους επτά νομά που ζουν στο δωμά των δεκαπέντε τετραγωνικών στου Ρέντη, οφείλεις να τσεκάρεις και τους υπόλοιπους, κάτι το οποίο φυσικά και δεν έγινε. 

Λάθος τρίτο: Όταν δίνεις άδεια παραμονής σε έναν πρόσφυγα για συγκεκριμένο λόγο, οφείλεις να του εξηγήσεις ποιος είναι αυτός ο λόγος αλλά και τι δικαιώματα έχει ο κάτοχός της. 

Λάθος τέταρτο: Όταν ο άρρωστος έχει ένα τόσο σοβαρό μεταδιδόμενο νόσημα και δεν μπορείς να συνεννοηθείς σε καμία από τις καταγεγραμμένες γλώσσες ή διαλέκτους της υφηλίου, ψάχνεις υποχρεωτικά κάποιον να μεταφράσει και να εξηγήσει πόσο σημαντικό είναι να παίρνει τα φάρμακα στις σωστές δόσεις, τις σωστή ώρα, για το σωστό χρονικό διάστημα. Πιστέψτε με, πάντα υπάρχει κάποιος στο περιβάλλον του αρρώστου που μιλάει αξιοπρεπώς κάποια γνωστή σας γλώσσα. Αλλιώς, άστο καλύτερα. Δώστου καραμέλες για το λαιμό.

Λάθος πέμπτο: Συνεχίζεις να έχει αμφιβολίες για το κατά πόσο ο ασθενής με φυματίωση θα παίρνει τα φάρμακά του; Αυτό που δεν κάνεις είναι να του γράψεις μια συνταγή στα ελληνικά (!) και να του πεις τράβα φαρμακώσου. Οι σοβαρές χώρες με σοβαρά συστήματα υγείας έχουν λύση και σε αυτό το πρόβλημα. Προβαίνεις στο λεγόμενο direct observed treatment (επιτηρούμενη θεραπεία σε ελεύθερη μετάφραση), όπου ένας νοσηλευτής ή ένας επισκέπτης υγείας δίνει ραντεβού με τον άρρωστο, του χορηγεί τη θεραπεία του και είναι επιφορτισμένος να βεβαιωθεί ότι ο ασθενής όντως την έλαβε. Μην κοιτάς που εσύ δεν έχεις ούτε σοβαρή χώρα αλλά ούτε σοβαρό σύστημα υγείας. Αν θες να λύσεις οριστικά το πρόβλημα, κανονίζεις ένα ραντεβού του αρρώστου με τον Καιάδα και τον Παναγιώταρο. Δεν θα υπάρξει επόμενο. 

Wired

Για το έργο έχουν γραφτεί διθύραμβοι, με χαρακτηριστικότερους αυτούς που το περιγράφουν ως μια σύγχρονη εκδοχή έργων του Ντίκενς και του Ντοστογιέφσκι. Όσο υπερβολικό και αν ακούγεται αυτό, μπορεί να μην απέχει πολύ από την αλήθεια. Η παρούσα ανάρτηση έχει έναν και μοναδικό σκοπό. Να καταγράψει τους βασικούς λόγους για τους οποίους από την οπτική σκοπιά του γράφοντος, το Wire απλά γαμάει μάνες.

Η Πόλις

Η Βαλτιμόρη βρίσκεται στην Ανατολική Ακτή, νότια της Νέας Υόρκης. Πρόκειται για μεγάλο εμπορικό λιμάνι που μοιάζει με τη γείτονα Φιλαδέλφεια, μόνο που στερείται της αίγλης που προσφέρει στο Phily το Philadelphia Museum of Art, οι Roots, ο Christian McBride και φυσικά ο Rocky Balboa. Αν ψάχνετε για χλιδάτους ουρανοξύστες, επιβλητικά πάρκα, φωταγωγημένες από πίξελ λεωφόρους μάλλον πρέπει να παρακολουθήσετε άλλη σειρά. Όχι ότι δεν έχει και τέτοια στη Βαλτιμόρη, αλλά -όπως θα διαβάσεις παρακάτω- αλλού ζει ο κανονικός κοσμάκης και ως εκ τούτου δεν μας απασχολούν.

Το σκηνικό (άλλως Low life in high places)
Η πρώτη σεζον, την οποία μόλις ξεκοκκάλισα, διαδραματίζεται στη Δυτική Βαλτιμόρη και συγκεκριμένα σε διόλου καλαίσθητα γιγαντιαία συγκροτήματα εργατικών κατοικιών, υποβαθμισμένες συνοικίες, ακάλυπτους χώρους με ψόφια γρασίδια, ξηλωμένους καναπέδες, αποκεφαλισμένες λάμπες, διαλυμένα πεζοδρόμια, κατεστραμμένα καρτοτηλέφωνα και ξεραμένα εμέσματα από πρεζάκια, κωλόμπαρα χειρότερα και από το ξακουστό κλαμπ Σεϋχέλες στη Σπάρτη. Η δεύτερη σεζόν που μόλις άρχισα λαμβάνει χώρα κυρίως στο λιμάνι και στις πλατφόρμες φορτοεκφόρτωσης και σε άλλα τέτοια εξωτικά μέρη τα οποία ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ή η Έλενα Ακρίτα ποτέ δε θα διανοούνταν να εντάξουν στις σειρές τους. Γιατί το έργο έχει να κάνει με ζόμπι. Και τα ζόμπι δεν κυκλοφορούν στο Κολωνάκι, γκεγκε;  
Ανοίγω πρώτη παρένθεση και συμπληρώνω. Δεν είναι τυχαίο ότι στη συγγραφή κάποιων επεισοδίων έχουν συμμετάσχει και σημαντικοί συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων. Θα επικεντρώσω σε έναν από αυτούς, τον George Pelecanos και ο λόγος είναι ότι με αυτήν την αντίφαση της αμερικανικής μεγαλούπολης  έχει ασχοληθεί και στα βιβλία του που έχω διαβάσει, στον Κηπουρό της Νύχτας και στο εξαιρετικό DramaCity, την πλοκή των οποίων τοποθετεί σε μια Ουάσινγκτον πολύ διαφορετική από αυτή που φανταζόμαστε όταν βλέπουμε τον Λευκό Οίκο σε γκρο πλαν. Μην τα ξαναλέμε, δε μένουν όλοι στην Times Square.
Ανοίγω δεύτερη παρένθεση κι αναπολώ. Βρίσκομαι στο μπροστινό κάθισμα ενός General Motors φτιαγμένου προς λαϊκή κατανάλωση και κατευθύνομαι με το απόλυτο γρικαμέρικαν σόι νότια από τη Νέα Υόρκη, όλως τυχαίως με κατεύθυνση τη Φιλαδέλφεια, για να εξασκήσουμε το απόλυτο γρικαμέρικαν χόμπι, αυτό του τζόγου. Ο τελικός προορισμός βεβαίως είναι το Λας Βέγκας της Ανατολικής ακτής, το γνωστό τοις πάσι Atlantic City. Κινουμαστε παραλιακά και από κάμποσα χιλιόμετρα -ή μίλια;- μακριά αρχίζουν να φεγγοβολούν διάφοροι κιτσάτοι ουρανοξύστες του Ντόναλντ Τραμπ, τα καζίνο και οι λοιπές αηδίες που κατανάλωναν για να εκπέμψουν το ματαιόδοξο, εκτυφλωτικό φως τους για μια νύχτα όσο μια μέση πόλη για ένα χρόνο. Με ρωτάει ο απόλυτος working class hero θείος μου: "Πώς σου φαίνεται;", "αδιάφορο" απαντάω. "Ξέρεις, μου λέει, υπάρχει κάτι το πολύ ενδιαφέρον. Λιγότερο από ένα μίλι απόσταση από τους ουρανοξύστες που βλέπεις, υπάρχουν γκέτο και περιοχές με εγκληματικότητα υψηλότερη και από αυτή της Μπογκοτά. Τους τα πήραν όλα για ένα κομμάτι ψωμί ή ένα μπουκάλι ουίσκι και χτίσανε αυτά που βλέπεις. Και κάθονται τώρα οι ξελιγωμένοι μαύροι και ατενίζουν το Taj Mahal Casino. It sucks..." 

Όλοι οι καλοί χωράνε (άλλως all the pieces matter)
Ζόμπι της πρέζας, ναρκοπρίγκηπες, αμόρφωτοι μπάτσοι, μπεκρήδες Ιρλανδοί μπάτσοι, λαμόγια διαπλεκόμενοι μπάτσοι, γκέι μικροεγκληματίες, χοντροί λιγδιασμένοι από τα Burger Kings μπάτσοι, ανεπρόκοποι χωροφυλάκοι, λεσβίες που παλεύουν να πιάσουν παιδί, βαποράκια ηλικίας οχτώ ετών, ερασιτέχνες μπασκετμπολίστες, καλόψυχες κωλομπαρούδες, σκατόψυχες κωλομπαρούδες, διαπλεκόμενοι γερουσιαστές, Πολωνοί, Ρώσοι και φυσικά Έλληνες μαφιόζοι. Οι Έλληνες άλλωστε πάνε παντού, σαν το κέτσαπ. Περιττό ότι ζέχνουν όλοι ανεξαρτήτως χρώματος και καταγωγής. Προσωπική συμπάθεια ο τεράστιος ηρωινομανής-τζιμάνι-πληροφοριοδότης των μπάτσων-κλεφτάκος-καλός άνθρωπος Bubbles, ερμηνευμένος από τον Andre Royo, του οποίου η απόδοση εξηγείται μόνο αν πίνει πρέζα και στην κανονική του ζωή από τα γενοφάσκια του. 

No more happy ending
Αν περιμένετε οι καλοί να κατατροπώσουν τους κακούς, πάλι πέσατε έξω. Μπορείτε να το γυρίσετε στα CSI και κατά προτίμηση την εκδοχή του Miami, όπου ο κοκκινοτρίχης Lt. Horatio Caine δεν αφήνει έγκλημα για έγκλημα ανεξιχνίαστο και κακοποιό για κακοποιό ατιμώρητο, κοιτάει δε τους ενόχους με λάγνο βλέμμα τύπου "κάθε κατεργάρης στον πάγκο του" όταν τους ανακοινώνει ότι ξεσκέπασε τα μιαρά τους σχέδια από μια μύξα που είχαν κολλήσει στο κουβούκλιο του ασανσέρ καμια δεκαριά χρόνια πριν. Στη Βαλτιμόρη το πράγμα εξελίσσεται όπως στην κανονική ζωή, με κακούς να τη γλιτώνουν με δυο-τρία χρονάκια σπέσιαλ περιποίησης στη φυλάκα, με τα καλά παιδιά να σκοτώνονται από τους κολλητούς τους, με πειστήρια εγκλήματος να εξαφανίζονται και οι ένοχοι να την κάνουν κύριοι και τους μπάτσους να στήνουν πάρτι και να γίνονται ζάντα στο μεθύσι από τη χαρά τους όταν λύνουν τις μισές από τις υποθέσεις τους.

You gotta help me keep the devil way down in the hole 
Το πόσο ψηλά έχει τοποθετηθεί ο πήχυς με την επιλογή του τραγουδιού των εναρκτήριων τίτλων, δεν περιγράφεται. Ο πραγματικός πρίγκηπας του σκότους Tom Waits είχε ξεράσει το απλησίαστο Way Down In The Hole ήδη από το 1987 χωρίς ούτε ο ίδιος να φαντάζεται πόσο άψογα θα συμπλήρωνε την εποποιία του The Wire. Αναλόγως της σεζόν ακούγονται διάφορες εκτελέσεις πλην της αυθεντικής με καλύτερη όλων κατά την άποψή μου αυτή των Blind Boys of Alabama. Το έχουμε πάντως και από Neville Brothers, αν ενδιαφέρεστε. 

"This is me, yo, right here bitches"
 Αργκό που σπάει κοκκαλα, bitches, niggas, yo, bro, η γνωστή σε όλους λεξούλα από f σε όλες τις εκδοχές και σε όλους τους δυνατούς συντακτικούς συνδυασμούς διανθίζουν αυτή την τόσο γλυκανάλατη σειρούλα με τους τόσο αγαθούς πρωταγωνιστές. Ειδικά όταν μιλάνε οι gangster καλύτερα να ακούς τον Ντούσαν Μπάγεβιτς να παλεύει τα ελληνικά...

That's all folks (άλλως, τελειώσαμε)!

Το καλοκαίρι στις αίθουσες...!

-What am I, a Kardashian?
-No, of course not. You're much less hairy!

Welcome To The Jungle

Κάθομαι έμπροσθεν του νέτμπουκ μάρκας Έησερ, ορισμό της χρυσής μετριότητας. Βάζω κρύο νερό από κανάτα ΙΚΕΑ σε ποτήρι ΙΚΕΑ, πίνω να ξεδιψάσω και το ακουμπάω σε τραπέζι ΙΚΕΑ. Βάζω δίσκο στο πικάπ που ακουμπάει πάνω σε σκρίνιο ΙΚΕΑ, σκέφτομαι ότι τελικά κατέληξα να περιτρυγιρίζομαι από σαφώς περισσότερη σουηδική φτήνια απ' όση είχα κάποτε υποσχεθεί στον εαυτό μου. Αναθεωρώ τάχιστα κάνοντας το σταυρό μου για αυτά που έχω και οι άλλοι δεν έχουν. Διαβάζω τα καθέκαστα από τη Λακεδαίμονα. Δύο Μολαϊτες έσπασαν στο ξύλο έναν ογδοντάχρονο Ολλανδό, μόνιμο κάτοικο Μονεμβασιάς, επειδή τον πέρασαν -λέει- για Γερμανό. Tre bien. Ο φερόμενος ως δολοφόνος ενός Ρουμάνου στη Σπάρτη γίνεται δεκτός στα δικαστήρια με τιμές ήρωα. Μέθυσοι τραμπούκοι καβάλα σε τρακτέρ ρίχνουν τα τείχη και καταλύουν κάθε έννοια δικαιοσύνης για να τον υποδεχτούν. Αλάλάζοντα κύμβαλα χτυπούν για αυτόν που επιτέλους πήρε το νόμο στα χέρια του, από τη στιγμή που οι μπάτσοι ανεπαρκούν. Ο όχλος εξεγείρεται όταν ο Τσακ Νόρις από το Καράσπαϊ ή Λευκόχωμα προφυλακίζεται. Ο ζόφος αποτυπώνεται περίτρανα σε "δημοσκόπηση" του μεγάλου ειδησεογραφικού portal  makeleio.gr  σύμφωνα με την οποία το 90% των πολιτών διαφωνεί με την προφυλάκιση και το οδυνηρό στην όλη κατάσταση είναι ότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Το μέσο που αναπαράγει την "είδηση" τη διανθίζει και με τα ακόλουθα σχόλια: "Πρόκειται για ένα δυσάρεστο και μοιραίο γεγονός με πρωταγωνιστή έναν επιχειρηματία ο οποίος στην προσπάθειά του να διαφυλάξει την περιουσία του από σεσημασμένο εγκληματία τον πυροβόλησε θανάσιμα". Και κλείνει ως εξής: "Η συγκεκριμένη ψηφοφορία είναι «παρέμβαση» στα νομικά και αστυνομικά πράγματα γιατί μεταφέρει ανάγλυφα μια κοινωνική πραγματικότητα, την οποία ποτέ δεν πρέπει να αγνοεί αυτός που αποδίδει δικαιοσύνη αλλά και αυτός που νομοθετεί το δίκαιο". Εκπλήσσομαι; Όχι μωρέ. Είμαι σίγουρος ότι αν κοιτάξω καλύτερα τις φωτογραφίες, όλο και κάποιο συμμαθητή μου θα δω. Εδώ στις γιορτές του Πολυτεχνείου ή μας γιουχάρανε όσους τολμούσαμε να παίξουμε μουσικούλα ή δεχόμασταν σαμποτάζ εκ των έσω, γιατί πώς αλλιώς θα χαρακτήριζες εσύ το γεγονός κατά την ανάγνωση των ονομάτων των θυμάτων, ο πληκτράς σου να βάζει στο συνθεσάηζερ ήχο εκκλησιαστικού οργάνου και να παίζει ρέκβιεμ για μουσική υπόκρουση; Ο Λάκος των Δαιμόνων ήταν ανέκαθεν βάλτος φασιζόντων. Καμάρι για την πυραμίδα στον Ταΰγετο, βασιλιάς Λεωνίδας, μέλανας ζωμός, φαιοί χιτώνες, μαγκιά, κλανιά και εξάτμιση. Αρχαίο κλέος και ύστερα κλαίνε. Και σε ρωτάω εγώ τώρα. Ξεκινάς να φύγεις από το χωριό σου στη Σομαλία, όμορφη σαν τη Νεφερτίτη. Περπατάς ασταμάτητα στο λιοπύρι, σε χτυπάει ρεύμα ανάμεσα στα σκέλια από την ακρωτηριασμένη από το μάγο της φυλής κλειτορίδα σου, κατουριέσαι πάνω σου -καταραμένη ακράτεια, σε βιάζουν μαστροποί όπως σε βίαζαν και στο χωριό σου, κάνεις σλάλομ ανάμεσα από νάρκες στον Έβρο, θαλασσοπνίγεσαι όταν ο σωματέμπορος σε πέταξε από το σαπιοκάραβο μέσα στη φουρτούνα έξω από τη Χίο, χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία που λέει και κάποιος ποιητής, πόδια πρησμένα, φουντώνει η φυματίωση, σε λιώνουν οι πυρετοί, φτάνεις στην Αθήνα. Υπάρχει κι άλλος δρόμος. Ήσουν φυσικός, δάσκαλος ή πρώτο βιολί στη συμφωνική ορχήστρα της πόλης σου. Έπαιζες τόσο ωραία, είχες ένα γλυκό βιμπράτο που το ζήλευαν όλοι οι συνάδελφοί σου. Έχασες γονείς, αδέρφια, φίλους που τους βρήκαν με τo κεφάλι μέσα σε νάυλον σακούλες με κόλλα, άφησες το βιολί κλειδωμένο γιατί δε σε άφησαν να το πάρεις μαζί σου, πλήρωσες το μαστροπό, ταξίδεψες σε φορτηγά και σε ψυγεία μουρμουρίζοντας Σοπέν για να μείνεις ζωντανή, σε λιώσανε στο ξύλο όταν πήγες να αλλάξεις γνώμη, σε πουλήσανε σαν σφαχτό στην κρεαταγορά, πόδια πρησμένα, φουντώνει η φυματίωση, σε λιώνουν οι πυρετοί, φτάνεις στην Αθήνα. Σας σπιτώνουν σε φτηνά μπουρδέλα, όπου σας γαμούν ξαναμμένοι φαντάροι καταδρομείς και λοιποί ευυπόληπτοι πολίτες. Σε φωνάζει η τσατσά και σου λέει να ξεχάσεις την καπότα γιατί ο πελάτης πληρώνει παραπάνω. Την "ξεχνάς" λοιπόν κι εσύ γιατί σε όλα τα μέρη του κόσμου ο πελάτης έχει παντα δίκιο. Κάποια στιγμή σε μπαγλαρώνουν και σε βαφτίζουν απειλή για την ελληνική κοινωνία. Μένεις και αναρωτιέσαι βλέποντας τη φάτσα σου κρεμασμένη με μανταλάκι στα περίπτερα ποιον απείλησες, σε ποιον έκανες κακό, ποιον έβλαψες. Αλλά εσύ δεν ξέρεις. Ο Λοβέρδος, ο Χρυσοχοϊδης και οι Σπαρτιάτες ξέρουν. Τόσος κόπος για να αφήσεις πίσω τη σκυλίσια ζωή και να ζήσεις σαν άνθρωπος και τελικά την πάτησες από τους Έλληνες. Άδικος κόσμος. 

Αντί Επιταφίου...

Επίτομος Ιστορία του Ελληνικού Έθνους

Από τον Ρόναλντ στον Ανδρέα

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τριάντα χρόνια πριν.

Πρόεδρος της χώρας είναι ένας πρώην ηθοποιός της πλάκας αφού πρώτα δοκιμάστηκε στον Άγιο Παντελεήμονα της πολιτικής σκηνής των ΗΠΑ, εκεί όπου πάνε κουτσοί, στραβοί, καθυστερημένοι και παρηκμασμένοι μποντιμπιλντεράδες, στη θέση του Κυβερνήτη της Καλιφόρνια. Σκεφτείτε στα καθ' ημάς να εκλεγόταν πρωθυπουργός ο Γιώργος Βασιλείου, also known as Στάθης Θεοχάρης από το Καλημέρα Ζωή. Θα με εγκαλέσετε και μάλλον δικαίως ότι μπροστά στους διάφορους κατσαπλιάδες που έχουν περάσει ο Θεοχάρης θα ήταν τουλάχιστον τίμιος και άμεμπτος, αλλά δεν είναι κάπως too much; Ο Αμερικανός Θεοχάρης λέγεται Ρόναλντ Ρέηγκαν και είναι αρκετά ομορφότερος από τον δικό μας. Κάπου εδώ όμως σταματούν και τα υποτυπώδη προσόντα του. Ο ομορφάντρας μου, αυτή η ντροπή του Ιλινόι, κοιμάται και ξυπνάει με ένα γινάτι, να καταλύσει κάθε έννοια κοινωνικού κράτους όπως αυτό διαμορφώθηκε αρχίζοντας από τον Ρούσβελτ και συνεχίζοντας μέχρι και τον προκάτοχό του Κάρτερ. Η συγκυρία είναι ευλογημένη. Τα αμερικανάκια έχουν κλάσει μέντες κι άλλα αρωματικά φυτά με καναδυό οικονομικές και πετρελαϊκές κρίσεις που τους χτύπησαν κατακούτελα την προηγούμενη δεκαετία, το κίνημα για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα έχει κλατάρει σαν λάστιχο από τρακτέρ του θεσσαλικού κάμπου όταν το τρυπούσαν οι μπάτσοι του Σημίτη και ο Μίλτον Φρίντμαν μαζί με τα άλλα πρωτοπαλίκαρά του έχουν κλωσήσει για τα καλά το αυγό του φιδιού κι έχουν προσδώσει επιστημονικό κύρος στην απανθρωπιά βαφτίζοντάς την νεοφιλελευθερισμό. Η έγκριτη ιατρική επιθεώρηση American Journal of Public Health περιγράφει πώς ο Ronnie Reagan ντύνεται Arnie Schwartzenegger και εξολοθρεύει το πλάνο προτεραιοτήτων σχετικά με τη δημόσια υγεία που είχε συντάξει ο προκάτοχός του. Τιτλοφορεί το άρθρο "Can Reagan Be Indicted for Betraying Public Health?" και παραθέτει μια λίστα της ντροπής όπου ο Εξολοθρευτής πετσοκόβει κονδύλια από προγράμματα για το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, από τα προγράμματα φθορίωσης των δοντιών παιδιών σχολικής ηλικίας, από προγράμματα οικογενειακού σχεδιασμού και φροντίδας υγείας μητέρας και παιδιού κι εμβολιασμούς και το βαρέλι δεν έχει πάτο. Παρά το γεγονός ότι δεν άνοιξε ρουθούνι από το σαστισμένο εκλογικό σώμα, το παραμύθι είναι πάντα καλύτερο όταν περιλαμβάνει δράκο κι ακόμη περισσότερο ολόκληρη δρακοφωλιά. Τα γκέτο έχουν γκώσει από το κρακ το οποίο εκτοξεύει τους δείκτες ανεργίας κι εγκληματικότητας στα ύψη. Στην πορεία του χρόνου οι θεωρίες συνομωσίας που ενέπλεκαν τη CIA στη διακίνηση του κρακ και στην ενίσχυση μέσω του τζίρου από αυτό των παρακρατικών Κόντρας ενάντια στον απελευθερωτικό αγώνα των Σαντινίστας θα αποδειχτούν καθ' όλα βάσιμες αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης. Το κέρδος του Ronnie απ' όλα αυτά ήταν ότι είχε πλέον διαθέσιμη μια ολόκληρη χαμένη γενιά μαύρων και λατινοαμερικάνων ζωντανών-νεκρών για να μετατρέψει σε εξιλαστήρια θύματα και να τους χρεώσει τον εκτροχιασμό των δαπανών για την υγεία. Σε πλήρη αρμονία με τους ντόπιους Πρετεντερέους ο Ρέηγκαν εξαπολύει μια άνευ προηγουμένου επίθεση στους δικαιούχους της πρόνοιας εισάγωντας στην ατζέντα χυδαίους όρους που έμελε να αφήσουν ιστορία. Βαφτίζει τις άνεργες χρήστριες που ζούσαν από την επιδοματική πολιτική welfare queens (βασίλισσες της πρόνοιας) και τα παιδιά τους crack babies (μωρά του κρακ) και αυτομάτως δημιουργεί τα εξιλαστήρια θύματα, τον απαραίτητο εσωτερικό εχθρό, το σκιάχτρο για τους μικροαστούς. Διάφοροι ερευνητές περιγράφουν σε μία και μόνο πρόταση το όλο νοσηρό σκηνικό: "Pernicious images of drug using mothers having babies for the sole purpose of qualifying for government handouts in order to buy drugs and then neglecting and abusing these children were promulgated by the media and politicians". Ειδικά δε τα μωρά του κρακ, θεωρήθηκε ότι θα αποτελούσαν μακροπρόθεσμα μια δεξαμενή προβληματικών υποκειμένων τα οποία, λόγω των πολλαπλών προβλημάτων που θα εμφάνιζαν μακροχρόνια από την έκθεσή τους στην κοκαϊνη, θα αποτελούσαν νάρκη για το εκπαιδευτικό και υγειονομικό σύστημα ακόμη κι αν πολλά στοιχεία συνηγορούσαν υπέρ του ότι πολλά από τα προβλήματα αυτά ήταν απόρροια της φτώχειας και της έλλειψης περιγεννητικής φροντίδας.

Ελλάδα, τέσσερις μήνες πριν  
Ο Ανδρέας Θάτσερ Λοβέρδος βρίσκεται εκεί που νιώθει πιο άνετα από οπουδήποτε αλλού. Για κάποιους η θέση αυτή είναι στην τουαλέτα του σπιτιού τους διαβάζοντας Λούκυ Λουκ. Για άλλους, όταν χαζεύουν τηλεόραση στον καναπέ του σπιτιού τους με το χέρι μέσα στο σώβρακο αλά Αλ Μπάντυ. Για τον υπουργό είναι μπροστά από τη λατρεμένη του κάμερα. Κοιτά με τα μικρά ποντικίσια μάτια του βαθιά μέσα στο φακό της και ξέρει ότι το αρρωστημένο, τεχνηέντως απελπισμένο βλέμμα του θα φτάσει και θα ναρκώσει κάθε σπιτονοικοκύρη της Β' Αθηνών. Ξέρει ότι τα δυο τους -αυτός και η κάμερα- είναι ικανοί για τα πάντα. Ο υπουργός έχει βρει τον εσωτερικό εχθρό που του έλειπε και το μεγαλεπήβολο σχέδιό του είναι να του καταφέρει χτύπημα στην ίδια του την έδρα. Το Πανελλήνιο συνέδριο για το AIDS είθισται να λαμβάνει χώρα στα τέλη Νοέμβρη και κατά την εναρκτήρια ημέρα του παραδοσιακά γίνεται ο απολογισμός της πορείας της HIV λοίμωξης στην Ελλάδα. Τα προηγούμενα χρόνια ο εκάστοτε υπουργός παρουσίαζε τα γνωστά για την Ελλάδα μοτίβα μετάδοσης του ιού, για τα οποία κάθε άλλο παρά περήφανος θα έπρεπε να ήταν καθώς κάθε έτος παρουσιάζεται μια μικρή αύξηση των κρουσμάτων στη χώρα. Από πολύ νωρίς όμως είχε φανεί ότι αυτή η χρονιά θα ήταν διαφορετική από τις άλλες. Τα κρούσματα νέων HIV λοιμώξεων σε χρήστες ενδοφλεβίων ναρκωτικών -τομέας που τα πηγαίναμε σχετικά καλά- είχαν δεκαπλασιαστεί πριν καν κλείσει η σεζόν, κάτι που σίγουρα δεν συνιστά λόγο να καμαρώνει κανείς. Διάφορες εκνευριστικές και προβοκατόρικες φωνές χρεώνουν στον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό την ευθύνη για την επιδημιολογική τραγωδία, δεδομένων των περικοπών στις οποίες προέβη ο υπουργός σε διάφορα προγράμματα πρόληψης πρωτευόντως για να σώσει τη χώρα από τη χρεωκοπία και δευτερευόντως για να είναι αρεστός στην τρόικα. Το μεγαλείο του καλλιτέχνη όμως θα αναδυθεί στα αμέσως επόμενα λεπτά όταν από κατηγορούμενος θα βρεθεί κατήγορος. Θα εξαπολύσει μύδρους εναντίον των παράνομων μεταναστών και της ανεξέλεγκτης πορνείας στο κέντρο της Αθήνας φοβούμενος ότι "ο ιός θα μεταφερθεί στην ελληνική οικογένεια" όταν ο υπάνθρωπος που τον ψηφίζει θα πάει να γαμήσει στην Αθηνάς δωδεκάχρονο από τη Νιγηρία για δέκα γιούρο. Δεν αναφέρεται ούτε επιδερμικά στη βάσει νόμου υποχρέωση του ελληνικού κράτους να παράσχει πλήρη θεραπεία στους οροθετικούς ακόμη κι όταν πρόκειται για μετανάστες χωρίς έγγραφα. Αποχωρεί πριν το πέρας της συνέντευξης τύπου αφήνοντας στον ποδι του, πιο πρόθυμο από ποτέ, τον λοιμωξιολόγο κύριο Λαζανά να εκτοξεύει την απόλυτη επικοινωνιακή και ελάχιστα επιστημονικά εμπεριστατωμένη βόμβα. "Ξέρετε ότι υπάρχουν τοξικομανείς οι οποίοι επιθυμούν να κολλήσουν AIDS για να πάρουν το επίδομα; Σου λέει, αφού είμαστε που είμαστε χαμένοι, ας έχουμε και το επίδομα των 700 ευρώ; Θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν είναι αυτός ο λόγος που έχουμε αυτήν την αύξηση γιατί καταλαβαίνετε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν τραγικό…" Ο κολαούζος του υπουργού δε θέλει να πιστεύει ότι αυτή είναι η αιτία της αύξησης των κρουσμάτων HIV στους χρήστες, αλλά θέλει να το πιστέψουμε εμείς. Από την άλλη, ξέχασε να δώσει μια ανάλογη εξήγηση για την εμφάνιση για πρώτη φορά τριών κρουσμάτων κάθετης μετάδοσης του ιού -από τη μητέρα στο παιδί- που αφορούσαν χρήστριες ελληνικής εθνικότητας. Έγινε κι αυτό για το επίδομα ή ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής του ολέθρου; Σας θυμίζει κάτι από crack babies; Μήπως από welfare queens; Επειδή όμως ο κολαούζος δεν εχει το προπαγανδιστικό ανάστημα του υπουργού -γι' αυτό και είναι κολαούζος άλλωστε- και μην αντέχοντας το βάρος της αλητείας στην οποία προέβη, ακολούθως θα προσπαθήσει να ανασκευάσει αποδίδοντας τη δήλωσή του στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Όλως ή ουδόλως τυχαίως, λίγες ημέρες μετά το πανηγυράκι ανακοινώθηκαν περικοπές στα ποσοστά αναπηρίας των ασθενών με HIV λοίμωξη και το έδαφος για να θεωρηθεί αυτή η κίνηση ελάχιστα προκλητική είχε ήδη καλλιεργηθεί.
Κάθε παραμύθι χρειάζεται δράκο. Αν τύχει μάλιστα να περιλαμβάνει και κυνήγι μαγισσών, γίνεται ακόμη καλύτερο.

Πηγές
Greece on the breadline: HIV and malaria make a comeback

HIV-AIDS: Από τη Θάτσερ στον Λοβέρδο 

Νεότερα Επιδημιολογικά Δεδομένα για την HIV Λοίμωξη στην Ελλάδα 

Pregnant Drug Users:Scapegoats of the Reagan/Bush and Clinton Era Economics

Can Reagan Be Indicted for Betraying Public Health? 

Η υγειονομική βόμβα του φασισμού

5+1

Δεν έχω κάποια εξυπνακίστικη εισαγωγή να γράψω. Ακολουθούν έξι δισκάκια για όσους βρίσκονται κατά καιρούς στη δύσκολη θέση που βρίσκομαι κι εγώ όταν δεν έχω τι να ακούσω.

Fat Freddys Drop – Based On a True Story

Δεν τους είχατε ξανακούσει; Ουτ’ εγώ. Οι λεβέντες κατάγονται από τη λατρεμένη Νέα Ζηλανδία και κυκλοφόρησαν αυτό το αριστούργημα προ επταετίας. Πρόκειται για τον πρώτο studio δίσκο τους και το άκουσμα συνίσταται σε αυτά τα μπασταρδέματα που λατρεύω. Λίγο reggae, πολύ dub, ψήγματα rhythm ‘n’ blues, κάμποση ηλεκτρονικούρα και άφθονη soul σε ένα δίσκο που όμοιό του δεν θα βρείτε εύκολα και όλα αυτά συσκευασμένα σε ένα εξαιρετικά εμπνευσμένο comic εξώφυλλο. Ιδιάζουσα περίπτωση το ηχόχρωμα του τραγουδιστή κυρίου Joe Dukie (aka Dallas Tamaira). Ξεχωρίζουν τα άσματα This Room, Ray Ray και Ernie. Μόνο ο Peter Jackson και τα γκόλουμ λείπουν.

Jonathan Wilson – Gentle Spirit

Μου συστήθηκε δια ραδιοφώνου με αυτό το εκπληκτικό κομμάτι με τίτλο Desert Raven. Ακολούθως άκουσα τον παρουσιαστή της εκπομπής να λέει ότι το παληκάρι έχει παρει τα βουνά και μονάζει χωμένος σε κάποιο φαράγγι και με τα νεύρα που μου έχει φέρει το δίσεκτο δύο χιλιάδες δώδεκα, είπα αυτός είναι ο άνθρωπός μου. Ο φέρελπις νέος κυκλοφορεί με εκλεκτές παρέες, όπως ο brother Chris Robinson των Black Crowes, ο Elvis Costello και η sister Erykah Badu. Ο δίσκος θα μπορούσε να λέγεται και «Πιο 70s Πεθαίνεις» -δεδομένου και του εξωφύλλου αλά Uriah Heep και Ozric Tentacles ένα πράγμα- αλλά ο νεοχίπης προτίμησε να δείξει τις αγαθές του προθέσεις βαφτίζοντάς τον Gentle Spirit. Το έργο αποτελεί ωδή στην φολκ ψυχεδέλεια και προσυπογράφω με χέρια και πόδια το σχόλιο που διάβασα σε κάποια κριτική σύμφωνα με το οποίο οι Pink Floyd της περιόδου Obscured By Clouds, Atom Heart Mother  και Meddle θα ήταν εξόχως υπερήφανοι. Αντεδείκνυται αυστηρά στους εξαρτημένους από τον βαρύ παραμορφωμένο ήχο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ήσυχες καταστάσεις, όπως όταν πέφτει η νύχτα στο φαράγγι.  Κάντε μου μια χάρη και ακούστε το The Way I Feel.  Έτσι για μένα βρε μπαγάσικα. Στην υγειά μου!

Machine Head – Unto the Locust

Μπορεί να σιχαίνεστε τις λίστες για τα καλύτερα της χρονιάς θεωρώντας ότι αυτοί που τις συντάσσουν δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το μπουζούκι από τη ματζουράνα ή χαρακτηρίζοντας αδιανόητο το να μην περιλήφθηκε ο τάδε ή ο δείνα δίσκος που, κατά τη γνώμη σας, θα αφήσει ιστορία περισσότερο και από το Sgt. Pepper’s των Beatles.  Ακόμη κι αν αγαπούσατε όπως εγώ το μήνα Δεκέμβριο για τη σωρεία δισκοκριτικών και λιστών με τα καλύτερα της χρονιάς που βαίνει προς το τέλος της, έχετε ξενερώσει και σιχαθεί όλους τους χτικιάρηδες που σας έχουν ζαλίσει το νευρικό σύστημα με την Adele και την προσφορά της στο μουσικό γίγνεσθαι, αγνοώντας ας πούμε την εκκωφαντική επιστροφή των Answer. Παρά τις βάσιμες αμφιβολίες σας, όσο αφορά το έτος 2011, ένα είναι αδιαμφισβήτητο. Η παρουσία των Machine Head σε όλες σχεδόν τις μεταλικές λίστες ήταν κάτι παραπάνω από δίκαιη. Ήταν επιβεβλημένη. Συνεχίζοντας την παράδοση που δημιούργησαν στα 00s με εκπληκτικούς δίσκους όπως τα Through The Ashes Of Empire και The Blackening,  αντιστεκόμενοι στους new metal πειρασμούς των 90s και φτάνοντας στο αμήν να διαλυθούν σύμφωνα πάντα με τις διαδικτυακές βρώμες και κατεντρέχιες,  η κομπανία προσφέρει έναν απόλυτο μέταλ δίσκο. Καταιγιστικά ριφ, ματωμένα σόλο, συμφωνικής τεχνοτροπίας περάσματα, διφωνίες στις κιθάρες, μπλαστίλα στα τύμπανα κι ένας Flynn δαιμονισμένος. Τα I Am Hell, Be Still and Know (προσωπικό αγαπημένο) και Locust αποτελούν τη φαντασίωση κάθε μεταλά που ακούει ή παίζει αυτή τη μουσική. Κι επειδή η παράδοση προτάσσει κάθε καλός δίσκος του είδους να περιλαμβάνει κι ένα αργό για να ξεκουράζεται λίγο το έρμο το αυτάκι από την πυροβολαρχία, το μαγαζί προσφέρει και το Darkness Within.  Μπορεί να μη χορεύεται μπαλάντα σαν το Unforgiven, αλλά μιλάμε για κομματάρα. Θα έχουμε μεγάλα γλέντια στο Rockwave. 

Robert Glasper Experiment – Black Radio

Θα ξεκινήσω με ένα τιτίβισμα των αγαπημένων μου Roots στο twitter τους ανήμερα των γενεθλίων μου. Γράφουν λοιπόν τα αγόρια από τη Φιλαδέλφεια για τον καλλιτέχνη: Robert Glasper is the most DANGEROUS musician alive. Μάλλον έχουν δίκιο. Άλλωστε ποιος είμαι εγώ για να αμφισβητήσω τον Questlove και τον Black Thought. Ο εξαίρετος τζαζ πιανίστας Glasper έχει ανοίξει παρτίδες με το hip hop εδώ και κάποια χρόνια και κατέθεσε την πρότασή του δισκογραφικά για πρώτη φορά το 2009 με το καταπληκτικό Double Booked, στο οποίο πέραν του ακουστικού τριο περιλαμβάνονται και έξι κομμάτια από το πειραματικό project (ακούστε το All Matter με τον Bilal στα φωνητικά από αυτόν το δίσκο). Το Black Radio είναι ένας δίσκος εξ ολοκλήρου αφιερωμένος στην ώσμωση των μαύρων μουσικών. Το τρίο του Glasper πλαισιώνεται από vocoder, turntables και μερικούς από τους πιο σπουδαίους της μαύρης μουσικής τη σήμερον, από τον Bilal και τον Mos Def μέχρι την Erykah Badu. Ξεχωρίζουν η εκτέλεση του κλασσικού Afro Blue με την Badu στα φωνητικά καθώς και η extravaganza διασκευή του Smells Like Teen Spirit με το vocoder σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Χρήζει ιδιαίτερης μνείας ο σπουδαίος Chris Dave στα τύμπανα, για χάρη του οποίου το αμφιθέατρο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών είχε γεμίσει με επίδοξους ντράμερ και φοιτητές από την Μουσική Ακαδημία της Κέρκυρας που περίμεναν να τον απολαύσουν στη συναυλία που έδωσε ο Glasper εκεί το χειμώνα. Για λόγους ανωτέρας βίας δεν παρέστη, αλλά μια χαρά τα περάσαμε παρά την απουσία του. Next time.   

Radio Moscow – The Great Escape of Leslie Magnafuzz

Σου έχει τύχει να ψωνίζεις παπούτσια από το καλάθι ή σωβρακοφανέλες από του Μερεκούλια για τους εν Σπάρτη ή εκ Σπάρτης ορμώμενους και να σου βγαίνουν σκυλιά; Να αναρωτιέσαι μήπως τα έχει αφορίσει κανας τραγόπαπας και δε λιώνουν; Κάπως έτσι γνωρίστηκα κι εγώ με τους Radio Moscow ένα χειμωνιάτικο σαββατόβραδο που απελπισμένος και μην έχοντας τι να ακούσω, έβαλα στο torrentz τα εξής search terms. Rock AND 2011 και ότι βρέξει ας κατεβάσει. Μου προέκυψαν αυτοί οι τύποι από την παντελώς άγνωστη κι αδιάφορη Αϊόβα. Όπως αποδείχτηκε, το τρίο από την παντελώς άγνωστη κι αδιάφορη Αϊόβα άκουγαν πολύ και καλό ροκ όταν ήταν πιτσιρίκια και καταφέρνουν να παίξουν το ίδιο καλά τώρα που μεγάλωσαν. Αυτό που θα ακούσετε τόσο σε αυτόν τον περσινής εσοδείας δίσκο όσο και στον προηγούμενο με τίτλο Brain Cycles είναι ένας φόρος τιμής στα power trio τύπου Jimi Hendrix Experience με αρκετά πιο βαρύ ήχο και μπόλικα εφέ που φέρνουν και προς San Francisco και Clutch μεριά. Σβέλτο groove, μάστορας κιθαρίστας, ντράμερ που δεν τα λυπάται, τι άλλο θέλετε; Φαντάζομαι ότι τα I Don't Need Nobody και Turtle Back Rider θα είναι απόλαυση να τα ακούς στις συναυλίες τους.

Jeff Beck - Wired

Η μπάντα της δεκαετίας του '60 ονόματι The Yardbirds είχε, όπως πολλοί θα γνωρίζετε, ένα μοναδικό προνόμιο. Να έχουν υπάρξει μέλη της τρεις από τους κορυφαίους βρετανούς κιθαρίστες όλων των εποχών, οι κύριοι Page, Clapton και Beck. Καλός κι άγιος ο Clapton, αξιολάτρευτος και μεγάλη μου αδυναμία ο ζεπελινικός Page, αλλά στα επίπεδα πρωτοπορίας που έφτασε ο Beck, ταπεινή μου άποψη δεν πλησίασε κανείς τους. Μετά το Blow by Blow του 1975, όπου περιλαμβάνονται ύμνοι όπως το 'Cause We Ended As Lovers του Stevie Wonder, το Wired του επόμενου έτους είναι η επιτομή του ηλεκτρικού fusion rock. Με ασύλληπτης ποιότητας συμπαίχτες, όπως ο Max Middleton στα πλήκτρα καθώς και δύο μέλη από τη Mahavisnu Orchestra, ο Beck ξεδιπλώνει όλο το φάσμα του ταλέντου του παίζοντας γρήγορα, αργά, πατώντας σε πεντατονικές ή πιο τζαζ τρόπους κι ερωτοτροπώντας μέσω απαντήσεων με τα synthesizers των Middleton και Hammer. Τα Led Boots και Come Dancing ανοίγουν και το Play With Me κλείνει την αυλαία αυτής της κιθαριστικής αμαρτίας. Την παραγωγή συντονίζει το πέμπτο σκαθάρι, sir George Martin. 

Λοιμώξεις σε ανοσοκατασταλμένους

Αναθαρρώντας από τα καλά λόγια του αγαπημένου φίλου Αστρομόνου και του ανώνυμου φίλου, πήρα την απόφαση να συνεχίσω αυτή τη σειρά μαθημάτων Υπαρκτής Ιατρικής, η οποία εγκαινιάστηκε με την παραβολή της σηπτικής γριάς. Θα μπορούσα να συνεχίσω με παραβολές, διασκευάζοντας αυτήν του λεπρού και προσαρμόζοντάς την στον Τζέφρυ Παπανδρέου, αλλά ποιος ασχολείται με τελειωμένους. Η δεύτερη προσλαμβάνουσα που δέχτηκα δεν ήταν καθόλου -μα καθόλου- ευχάριστη, αλλά συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση της παρούσας διάλεξης. Ήταν το απόσπασμα από τη συνάντηση του οικονομολόγου Δημήτρη Καζάκη με τον εμετικό γυμνοσάλιαγκα Μπουμπούκο στο ραδιόφωνο του καναλιού 9. Απ' όταν ξεκίνησα να γράφω την ανάρτηση μέχρι τη σήμερον έχουν περάσει κάμποσες ημέρες και οι εξελίξεις περιελάμβαναν και την ενσωμάτωση του ανωτέρω γυμνοσάλιαγκα καθώς και του φασιστοβλαβούς Μάκη του Τσεκούρα από το περιθώριο της αρχαιολατρείας και της "ανώδυνης" και "γραφικής" Ακροδεξιάς στον επίσημο αστικό πολιτικό ιστό και τον εσμό των επικίνδυνων προθύμων -ή επικίνδυνα προθύμων αν προτιμάτε- να σώσουν τη χώρα. Ως εκ τούτου, τα δρώμενα καθιστούν περισσότερο από ποτέ αναγκαία την παρουσίαση των κύριων παθογόνων της ελληνικής κοινωνίας. Βασικό χαρακτηριστικό όλων των μικροβίων που θα παρουσιαστούν αποτελεί η δυνατότητά τους να προκαλούν νόσο αποκλειστικά σε εξασθενημένους (ανοσοκατασταλμένους) οργανισμούς με αδύναμο αμυντικό σύστημα, όπως αυτό προκύπτει όταν ακτινοβολείσαι από δελτία ειδήσεων, εισπνέεις τη σκόνη από το χαρτί της Καθημερινής και του Βήματος, δηλητηριάζεσαι από τη σαβούρα του πεπτοκώτος αλλ' ουχί μετανοημένου Πέτρου Κωστόπουλου και αποχαυνώνεσαι από τα κωλομέρια που περιβάλλουν το κεφάλι γεμάτο κουράδες του Θέμου Αναστασιάδη.   Εξ ορισμού, τα μικρόβια που ακολουθούν σε έναν υγιή οργανισμό δε θα προκαλούσαν ούτε συνάχι.
Bouboukoeides fragilis: Σε ανοσοεπαρκείς οργανισμούς προκαλεί μόνο μια φαγούρα στο περίνεο. Ευκαιριακό παθογόνο σε συνθήκες ακραίου φόβου, ευμετάβλητο κι ευπροσάρμοστο στις αλλαγές του πολιτικού σκηνικού. Συχνά εμφανίζεται σε μορφή διπλόκοκκου είτε ως ζευγάρι με μια υστέρω που το παίζει μαέστρος είτε με έναν βλαμμένο τηλεπωλητή, τον Leonidoeides.
Venizelium pachidermosum: Το μόνο μικρόβιο που λόγω μεγέθους φαίνεται και με γυμνό μάτι. Στο μικροσκόπιο περιβάλλεται από ένα παχύ στρώμα λίπους ταυτόσημο με αυτό που βρίσκει κανείς στα λαπάκια. Ανευρίσκεται και σε μορφή σπόρου και συγκεκριμένα τουρκόσπορου αλλά μην του το θυμήσετε γιατι νευριάζει, καθότι θεωρεί εαυτόν εθνάρχη. Προκαλεί βαριά σήψη δεδομένης και της ικανότητας να ενσωματώνει ακροδεξιά γονίδια. Ευδοκιμεί όπου υπάρχει άφθονο παπαδαριό. Είχαμε γλιτώσει προσωρινά από δαύτο, όταν οικολογικά και εξελιγκτικά επικράτησε αυτού ένα άλλο μικρόβιο, το Jefricillium papandreii, το οποίο όμως στη πορεία των χρόνων αποδείχτηκε παντελώς ηλίθιο και πλέον αποτελεί παρελθόν όπως και οι δεινόσαυροι.
Fasistoeides tsecuratum: Προ εικοσιπανταετίας αποκλειστικό παθογόνο ειδικών πληθυσμών. Έφερε μαστίγωτή προσεκβολή που κατέληγε σε αυτοσχέδιο πέλεκυ και στρεφόταν έναντι φρικιών, αναρχικών και μαλλιάδων. Παρουσίαζε ιδιαίτερο τροπισμό για την περιοχή των Εξαρχείων. Μέσω συνεχών μεταλλάξεων απώλεσε τον πέλεκυ και ενδύθηκε με κοστούμι και γραβάτα και παρουσίασε ταχεία ανέλιξη στην οικολογική πυραμίδα. Αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα για τη δημόσια υγεία. Έτσι και επιτύχει εκτεταμένο αποικισμό και δεδομένης της θανατηφόρου τοξίνης που εκκρίνει, γνωστής και ως βοριδίνης, τη γαμήσαμε.
Loverdobacter neoliberalismus: Μέχρι πρότινος η ανεύρεσή του θεωρείτο επιμόλυνση χωρίς καμία κλινική σημασία. Αναπτύσσεται κυρίως όπου δεν υπάρχει σάλιο και λογική. Φέρει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στη μικροσκόπηση όπως την ιδιαίτερα λεία μεμβράνη του (κυριολεκτικά ατσαλάκωτο) και μια προεξοχή ομοιάζουσα με γραβάτα την οποία δεν αποχωρίζεται ποτέ. Έχει προκαλέσει πραγματική πανδημία στα δημόσια νοσοκομεία, εκτοξεύοντας τα κόστη και τις θνητότητες στα ύψη. Στη βιβλιογραφία συζητείται το ενδεχόμενο το μικρόβιο αυτό να αναπτύχθηκε στα πλαίσια πολιτικών πειραμάτων και να αποτελεί μέσο βιολογικού πολέμου με απώτερο σκοπό την εξόντωση των άπορων και την κατάλυση του κοινωνικού κράτους.   
Antoniococcus samari: Κλασσικό παράδειγμα ευκαιριακού μικροβίου, με το οποίο πριν δεκαπέντε χρόνια υπό πιο φυσιολογικές συνθήκες δεν ασχολείτο ουδείς. Μακρόστενου σχήματος και περιορισμένων δυνατοτήτων σε φυσιολογικούς οργανισμούς, έχει βρεθεί να προκαλεί βαρύτατη εγκεφαλίτιδα σε όσους τον καμαρώνουν να λέει αηδίες και  ψαγμένους στίχους ποιημάτων από τους οποίους δεν καταλαβαίνει το χριστό του, οδηγώντας τους ασθενείς σε κατατονική κατάσταση. Μιλάμε για τον απόλυτο brain fucker.  

God Is Dead, Long Live the Nightstalkers

Με το Κύτταρο Live, μου πηγαίνουν καλά τα πράγματα, δεδομένου ότι έχω παρακολουθήσει εκεί δύο από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μου (Bonamassa και Atzmon). Το ότι χθες θα τρίτωνε το καλό, είναι από αυτά που οι στοιχηματζίδες και οι αλογομούρηδες χαρακτηρίζουν ως σιγουράκι. Έχοντας κάνει προεργασία το καλοκαίρι ξεροσταλιάζοντας κάτω από ντάλα ήλιο στη Μαλακάσα για να δω κάποιες όχι τόσο γνωστές συναφείς μπάντες ονόματι Kyuss και Monster Magnet, χθες έφτασε η ώρα της πραγματικής βάφτισης. 

Για να μην μιλάω με γρίφους σαν ανοϊκός ξεμωραμένος γέρος, ας πούμε τα πράγματα ώς είχαν. Οι Nightstalker πήραν κεφάλια παίζοντας μια μουσική που -όπως είπε και ο Αργύρης- δεν είναι για κανονικούς ανθρώπους. Ούτε παίχτηκε από κανονικούς ανθρώπους. Αυθεντική ροκ σύνθεση -κιθάρα, μπάσο, τύμπανα. Ένας γνήσιος μαλλιάς -κανονικός μαλλιάς, όχι κοντοκουρεμένος κάγκουρας τάχαμου "δεν έχω ανάγκη το μακρύ μαλλί για να είμαι ροκάς, μην με πούνε και πρόβατο"- σε κάθε όργανο να πλαισιώνει σαν αφοσιωμένο παπαδάκι τον ημίγυμνο, ευρισκόμενο σε απόλυτη έκσταση πρωθιερέα της αίρεσης  των Nightstalker Argy. Το ποίμνιο έρμαιο στις ορέξεις της μπάντας. Έκσταση. Αυτοπροτείνομαι για την άμμισθη θέση του γιατρού της μπάντας και δη του Αργύρη. Όχι ότι με έχει ανάγκη. Όταν έχεις πουλήσει την ψυχή σου στο ροκ, είσαι απέθαντος. Καληνύχτα παιδάκια, που λέει και ο Αργύρης.