Λύπησου μας !

Έχω ένα κόλλημα με τον Ανδρέα τον Λοβέρδο, αρκετά όψιμο, η αλήθεια είναι. Θέλετε ότι από όταν έσκασε στο προσκήνιο ως γιουσουφάκι του Βενιζέλου στη μάχη για την προεδρία του Κινήματος του Σοσιαλιστικού, το φτωχό μου το μυαλό βραχυκύκλωνε στο ενδεχόμενο αυτός ο τύπος να ήταν όντως σοσιαλιστής, για την ακρίβεια να μην ήταν δεξιός της κατηγορίας "πιο δεξιός πεθαίνεις". Θέλετε ότι ο μετέπειτα ταλαντούχος πρωταγωνιστής του μελοδράματος "Αμάρτησα για το δανειστή μου" εκλέχθηκε πρώτος σε κουκιά στην περίφημη για τη λαϊκή καταγωγή του πληθυσμού της Β' εκλογικής περιφέρειας Αθηνών, ενώ τον ίδιο παιδί του λαού δεν τον λες με την καμία. Τέλος, θέλετε ότι κατάφερε να μετατρέψει την τοποθέτησή του από τον πρωθυπουργό στην ηλεκτρική καρέκλα του Υπουργείου Εργασίας, σε ανοιχτό εισιτήριο για όλα τα δελτία ειδήσεων με προνομιακές συνθήκες αντιμετώπισης από τους ένοικους των διπλανών παραθύρων και με βέβαιο προσωπικό κέρδος, όλα αυτά οδήγησαν στο να είναι ο τύπος που λατρεύω να μισώ. 

Από χθες μάλιστα, του αναγνωρίζω και κάτι ακόμα και αυτό είναι η πλαστικότητα και η ευελιξία στο ρόλο του, χαρακτηριστικό το οποίο δύσκολα συναντάς σε ηθοποιούς σαπουνόπερας. Για την ακρίβεια μόνο ο ταξίαρχος Στάθης Θεοχάρης του φωσκολικού έπους "Καλημέρα Ζωή" μπορούσε να περνά από το κλάμα στην τσαντίλα και από την απογοήτευση στη διονυσιακή χαρά τόσο εύκολα. Αντίθετα, ο Νάκος (μικρός αδερφός του Στάθη για τους μη γνωρίζοντες), βλαμμένος και κλαψιάρης ήταν σε όλη τη σειρά, όπως υστέρω και θρησκόληπτη ήταν η Μαριάννα, γυναίκα του Στάθη, όπως μονόχνωτος και ψωρόμαγκας ο αρχηγός της Αστυνομίας.

Σπάζοντας λοιπόν τις φόρμες, όπως λένε και οι κριτικοί κινηματογράφου και θεάτρου, ο Ανδρέας νευρίασε. Τέλος οι κλάψες και οι απολογίες στο Χατζηνικολάου, τέλος τα "δεν υπάρχει σάλιο" και τα συγνώμη για τα αυτιά του Αυτιά και για τα μάτια του κόσμου. Αφού κατάλαβε ο γάτος ότι ο κοσμάκης έχει κλάσει μέντες και όλα τα μέτρα πέρασαν μέχρι τώρα χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, είπε να κάνει κι αυτός το κομμάτι του. Δήλωσε λοιπόν χθες από το βήμα της Βουλής ότι καταργούνται αυξήσεις σε κλάδους εργαζομένων της τάξης του δυσθεώρητου 3%, καθώς υπερβαίνουν τα όρια τα οποία έχει θέσει δια του Μνημονίου η Τρόικα. Σημειωτέον, οι αυξήσεις είχαν επικυρωθεί από τον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διατησίας, ο οποίος επιλαμβάνεται σχετικών υποθέσεων και τις οποίες πάσης φύσεως διατησίες ο Ανδρέας θέλει να επίσης να καταργήσει. Σημείωση δεύτερη, οι αυξήσεις αφορούσαν τους κλάδους των τεχνικών ραδιοφώνου και ξεναγών, οι οποίοι κάθε άλλο παρά υψηλόμισθοι είναι. Το κερασάκι στην τούρτα που σέρβιρε ο Ανδρέας, ήταν η προσπάθεια να δημιουργήσει για άλλη μια φορά ρήγματα ανάμεσα στους πολίτες, δηλώνοντας ότι «σε αυτό το πλαίσιο των μεγάλων δυσκολιών και του αγώνα που κάνουμε με αυταπάρνηση δεν μπορούν κάποιοι πονηροί να επιφυλάξουν για τον εαυτό τους τον ρόλο του καλού και να δείχνουν τους άλλους σαν τους κακούς της ιστορίας. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του». Το ενδιαφέρον της δήλωσης έγκειται στο ότι ο Λοβέρδος καταγγέλλει αυτό ακριβώς το οποίο πράττει! Κρατά για τον εαυτό του και τους υποστηρικτές του το ρόλο του καλού και όλοι οι υπόλοιποι αυτοδικαίως ορίζονται ως κακοί.  Εν ολίγοις, αυτοί που πέτυχαν καλύτερες απολαβές αυτόματα χαρακτηρίστηκαν και στοχοποιήθηκαν ως προδότες της νέας Μεγάλης Λοβέρδειου Ιδέας, της απαρέγκλιτης τήρησης του Μνημονίου. 

Κακώς συνέκρινα το Λοβέρδο με το Στάθη το Θεοχάρη. Τέτοια ομαδικό βιασμό των  διεκδικήσεων των εργαζομένων, ούτε ο Φώσκολος δε θα διανοείτο. Κλείνοντας, αν αναρωτιέστε σχετικά με τις γνώσεις μου πάνω στα φωσκολικά έργα, η απάντηση είναι ότι τα παρακολουθούσα!

                                               Το σκίτσο είναι του Γ. Καλαϊτζή

Απορίες

-Μπαμπά, τι είναι ο frontman;

-Παιδί μου, ο frontman είναι ο τραγουδιστής ενός συγκροτήματος.... Βέβαια, ένας καλός frontman πρέπει να είναι έχει και καλή σκηνική παρουσία. Αλλά όχι μόνο αυτό... Συνήθως είναι και η ψυχή του συγκροτήματος...

-Μπαμπά, με μπέρδεψες.

-Ξέχνα ότι σου είπα. Frontman είναι ο Mike Patton.

Οι Faith No More ήταν απολαυστικοί την Τρίτη στο Φάληρο. Δύο παρατηρήσεις:

-Το "see ya next year" του Patton στο τέλος της συναυλίας μου ακούστηκε περισσότερο σαν κατάρα παρά σαν ευχή. Το έγραψε ο Χρήστος Νύχτης στο Avopolis και συμφωνώ απόλυτα: Χωρίς φρέσκο υλικό και δεδομένης της καταπληκτικής αλλά σχετικά μικρής δισκογραφίας της μπάντας, δεν έχει κανένα νόημα να περιοδεύουν κάθε χρόνο. Γελούσα (και γελάω) με τους γερο-Scorpions, δε θα το αντέξω να φτάσω στο ίδιο σημείο και με τους Faith No More. 

-Η διοργανώτρια εταιρία συναυλιών η οποία θα απαγορεύσει το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους θα βρει στο πρόσωπό μου έναν φανατικό υποστηρικτή, είτε φέρει το Σώτη Βολάνη είτε τους Pink Floyd. Μιλάμε για ανυπόφορη κατάσταση, η οποία απείχε παρασάγγας από το να χαρακτηριστεί καλλιτεχνική εκδήλωση.

Στο καθήκον

Πάει περίπου ένας μήνας που έχω ξεκινήσει να εργάζομαι στο "Ιπποκράτειο" και αυτό το αστείο δε λέει να τελειώσει. Πάνοπλοι αστυνομικοί φυλάνε σκοπιές έξω από τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, τοις κείνων (ποίων;) ρήμασι πειθόμενοι. Βλέπω τους βραδινούς να κουτουλάνε στο τραπεζάκι περιμένοντας τους πρωινούς και σφίγγεται η καρδιά μου. Παιδιά, χαλαρώστε. Ακόμα και ο  John Dillinger δύσκολα θα το έσκαγε από κει μέσα -για τον Παλαιοκώστα δεν παίρνω όρκο. Να δω διασωληνωμένο να τρέχει στους διαδρόμους του νοσοκομείου και όργανα στο κατόπι του, και τι στον κόσμο. Και αφού κάθεστε που κάθεστε ολημερίς, μήπως να περνούσατε και κανένα καθετήρα για να ανασάνουν λίγο και οι ταλαίπωρες οι νοσηλεύτριες

Μιλώντας και λίγο σοβαρά τώρα, οποιοσδήποτε άνθρωπος εισάγεται σε ένα νοσοκομείο είναι αβάσταχτα απροστάτευτος απέναντι στη γύμνια του, στους γιατρούς, στους νοσηλευτές, στις βελόνες, σε έκθεση σε φάρμακα ή διαδικασίες για τα οποία ελάχιστες φορές είναι ενήμερος και στην καλύτερη των περιπτώσεων γνωρίζει απλά ότι αυτά γίνονται "για το καλό του". Και το χειρότερο ρεμάλι του κόσμου έχει το δικαίωμα να αρρωστήσει, να αναρρώσει ή και να πεθάνει με την ησυχία του χωρίς κανέναν πάνω από το ταλαίπωρο κεφάλι του. Καλύτερα η ελληνική αστυνομία να μην ξύνει πληγές, γιατί εγώ προσωπικά δεν έχω πειστεί ότι εκείνο το άγριο καλοκαίρι του 2002 στον "Ευαγγελισμό" έγιναν όλα lege artis, που λένε και οι σπουδαγμένοι. 
 

Και οι δεσμοφύλακες έχουν ψυχή

Σπουδαγμένος μαρξιστής δεν είμαι σε καμία περίπτωση. Άλλωστε, το μαρξιστικό έργο είναι τόσο αχανές ώστε λίγοι να το έχουν διαβάσει στο σύνολο ή στο μεγαλύτερο μέρος του. Μάλιστα, ένας από αυτούς έχουμε την τιμή να είναι έλληνας και δεν είναι άλλος από τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος κατά δήλωσή του έχει διαβάσει όλο το Κεφάλαιο (λεξικό, όσο και να μου βγάζεις το έλληνας με κεφαλαίο το "ε", δε θα ενδώσω). Τις βασικές αρχές της πάλης των τάξεων, όμως, τυγχάνει να τις γνωρίζω. Από τη μία λοιπόν το κεφάλαιο και από την άλλη η εργατική τάξη ή προλεταριάτο. Διχοτομικός διαχωρισμός, ο οποίος ανταποκρινόταν απόλυτα στις κοινωνικές δομές από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι και πριν το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εγκλωβισμένη σε αυτό το μοντέλο η Αριστερά στην Ελλάδα, αρνήθηκε και αρνείται πεισματικά να διακρίνει και να ερμηνεύσει τις δομικές μεταβολές στην κοινωνική διαστρωμάτωση, οι οποίες έλαβαν χώρα τα τελευταία εξήντα χρόνια. Κατ' εμέ, η πιο σημαντική ήταν η γέννηση νέων τάξεων μεταξύ των υφιστάμενων, κεφαλαίου και εργατικής.  Ακόμα κι αν τη χαρακτηρίσετε μικροαστική με υποτιμητικό ύφος, η ουσία είναι μία και όσο και αν την αγνοούμε αυτή δεν αλλάζει. Οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν και ζουν πολύ ή λίγο καλύτερα από την εργατική τάξη με χαρακτηριστικό παράδειγμα την αγιοποιημένη από το Hollywood αμερικανική οικογένεια της δεκαετίας του '50. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να συμπληρώσω και κάτι άλλο. Νομίζω ότι είναι ακραίος στρουθοκαμηλισμός εκ μέρους της Αριστεράς να μην αναγνωρίζει ότι οι άνθρωποι κατά μέσο όρο ζουν καλύτερα απ' ότι πριν εκατό χρόνια και απείρως καλύτερα σε σχέση με το Μεσαίωνα. Το σημειώνω αυτό γιατί έχω υπόψιν μου και τέτοιες ακρότητες. Η ανάδυση της τάξης αυτής είχε πολλαπλές συνέπειες πάνω στην αποδοχή της ρητορικής της Αριστεράς στην κοινωνία. Καταρχάς, οδήγησε στον περιορισμό της παλιάς εργατικής τάξης, προνομιακού κοινού για την Αριστερά. Ο μαρξιστής ιστορικός Eric Hobsbawm σε πρόσφατη συνέντευξή του λέει σχετικά:

"Η παρακμή της  εργατικής τάξης των χειρωνακτών φαίνεται πως είναι οριστική. Υπάρχουν, και θα συνεχίσουν να υπάρχουν βέβαια, πολλοί άνθρωποι που εργάζονται ακόμα ως χειρώνακτες  και η υπεράσπισή τους  παραμένει μείζον καθήκον για όλες τις αριστερές κυβερνήσεις. Ωστόσο,  αυτό δεν μπορεί πλέον να αποτελεί την κύρια βάση των ελπίδων τους: δεν διαθέτουν πλέον, ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο, πολιτική δυναμική, επειδή έχουν απολέσει την προοπτική οργάνωσης της παλιάς εργατικής τάξης".

Αν μη τι άλλο, δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Hobsbawm για απεμπόληση της μαρξιστικής θεωρίας. Η υποχώρηση της εργατικής τάξης με την κλασσική έννοια εκτός από την επικράτηση της μικροαστικής συνδυάστηκε τα τελευταία χρόνια και από τη δημιουργία ενός χυλού ανθρώπων ημιαπασχολούμενων, ημιασφαλισμένων, χρονίως ανέργων και λοιπών, οι οποίοι ζουν στη ζώνη του λυκόφωτος. Μπορεί οι δημοσκοπήσεις τη σήμερον να είναι πιο αναξιόπιστες από ποτέ αλλά δεν είναι τυχαίο ότι όλες συμφωνούν στο ότι η απήχηση της Αριστεράς στο ακροατήριο αυτό είναι μικρότερη και από αυτή του Richard Dawkins στο κατηχητικό του Άγιου Νικόλα.
Μια δεύτερη συνέπεια της παρουσίας της μικροαστικής τάξης ανάμεσα στην εργατική και στο κεφάλαιο είναι η λειτουργία της δίκην αναχώματος στις διεκδικήσεις των κατώτερων στρωμάτων. Το ανάχωμα ενισχύεται συνεχώς από την καλλιέργεια των φοβικών αντανακλαστικών των μικροαστών απέναντι στις διεκδικήσεις αυτές, τα οποία τροφοδοτούνται από την προπαγάνδα αλλά και από την προοπτική η ικανοποίηση των διεκδικήσεων αυτών να ανατρέψουν την κρατούσα δομή και να οδηγήσουν τους μικροαστούς στον πάτο του βαρελιού. Επιστρέφοντας στο αμερικανικό παράδειγμα,  ο Howard Zinn γράφει σχετικά:
"...Το 1% του πληθυσμού του έθνους έχει στην κατοχή του το ένα τρίτο του πλούτου. Τα υπόλοιπα δύο τρίτα κατανέμονται με τρόπο που στρέφει όσους ανήκουν στο 99% εναντίον αλλήλων: τους μικροϊδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας εναντίον όσων δεν έχουν καθόλου περιουσία, τους μαύρους εναντίον των λευκών, τους γηγενείς εναντίον των μεταναστών, τους διανοούμενους και τους επαγγελματίες εναντίον των αμόρφωτων και των ανειδίκευτων. Οι ομάδες αυτές κατηγορούν η μια την άλλη και πολεμούν μεταξύ τους με τόση σφοδρότητα και βία, ώστε δεν αντιλαμβάνονται την κοινή τους θέση- να μοιράζονται τα αποφάγια μια πολύ πλούσιας χώρας."

Το απόσπασμα είναι από την "Ιστορία του Λαού των Ηνωμένων Πολιτειών" και από το κεφάλαιο με τίτλο "Η επερχόμενη ανταρσία των δεσμοφυλάκων", όπου οι δεσμοφύλακες δεν είναι άλλοι από αυτούς που νωρίτερα χαρακτήρισα αναχώματα.

Αυτή η ανάγνωση του συσχετισμού δυνάμεων λείπει από την Αριστερά στην Ελλάδα και έχει υποκατασταθεί από μια τυφλή λατρεία των "δίκιων του εργάτη" σε συνδυασμό με μια πολεμική απέναντι στο μικροαστό, στάση η οποία το μόνο που επιτυγχάνει είναι να πραγματοποιεί αυτό το οποίο είναι ο μύχιος πόθος κάθε εξουσίας: να βαθαίνει το ρήγμα αναμεσα στους φυλακισμένους στα κατώτερα στρώματα και τους δεσμοφύλακες της μεσαίας και μικρομεσαίας τάξης.

Θέλοντας και μη, η Αριστερά πρέπει να συμπεριλάβει στο ακροατήριό της και αυτούς τους ανθρώπους αν πραγματικά θέλει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Πρέπει να αντιληφθεί ότι οι διάφορες ομάδες εκκινούν από διαφορετικές αφετηρίες και να εργαστεί για να τις πείσει ότι μπορούν να εχουν κοινό μέλλον, να γευτούν κάτι περισσότερο από τα αποφάγια. Πρέπει να πάψει να επενδύει μόνο στις επαναστάσεις και τις καταστροφές οι οποίες εκλύουν τα φοβικά αντανακλαστικά των αστών, αλλά όπως γράφει ο R.M. Unger  "να εντοπίζουμε τις λανθάνουσες κρίσεις [...] στις κρυμένες τραγωδίες του ατομικού άγχους, του φόβου, της αβεβαιότητας και ανικανότητας, τα οποία επαναλαμβάνονται χιλιάδες φορές στη ζωή των σύγχρονων κοινωνιών." Και συμπληρώνει:  "Παρ' όλο που προστατεύονται (οι εργαζόμενοι) από τις ακρότητες της φτώχειας και της εγκατάλειψης, παραμένουν, ωστόσο, αποκλεισμένοι από τους προνομιακούς τομείς της οικονομίας, όπου συγκεντρώνονται ολοένα και περισσότερα εισοδήματα, ευημερία, ισχύς και διασκέδαση" (Τι πρέπει να προτείνει η Αριστερά, Εκδ. Ευρασία). Η μόνη περίπτωση -την οποία δεν θεωρώ καθόλου απίθανη- για να ανατραπούν οι συσχετισμοί, είναι να ομογενοποιηθούν τα μεσαία και κατώτερα στρώματα με τις νέες πολιτικές που χαράσσονται παγκοσμίως και ξηλώνουν σαν πουλόβερ τα μέχρι τώρα προνόμια της μεσαίας τάξης και μας οδηγήσουν να αναφωνήσουμε "μικροαστοί και δούλοι, σκατά γινήκαμε ούλοι".

 

Αλαφούζος, Παπαχελάς και το κακό συναπάντημα

Δεν ξέρω πώς διάτανο κατέληξα στο blog των Σχολιαστών Χωρίς Σύνορα, αλλά μόνο για καλό ήταν καθώς ξετρύπωσα ένα αριστούργημα το οποίο περιποιείται δεόντως και με επιχειρήματα το πλέον δυσώδες δημοσιογραφικό συγκρότημα των ημερών μας, το οποίο φυσικά δεν είναι άλλο από το ντουέτο ΣΚΑΪ-Καθημερινής. Μπορεί να είναι μακροσκελές, αλλά -πιστέψτε με- το περιεχόμενο είναι τόσο γαργαλιστικό που θα σας αποζημιώσει.

 

 Η φωτογραφία με το ελαφρώς παραποιημένο λογότυπο του ΣΚΑΤΟΚΟΜΜΑΤΡΙΑ είναι από το blog Λες Μαλακίες

Πόσο έξω έπεσα...

Πάντα είχα ένα συγκεκριμένο μέτρο για να εκτιμήσω την ευτυχία της κοινωνίας κι αυτό δεν ήταν άλλο από τη μείωση του εργάσιμου χρόνου και την αντίστοιχη αύξηση του ελεύθερου χρόνου, του χρόνου που αφιερώνει για να ζωγραφίσει να τραγουδήσει, να διαβάσει, να ταξιδέψει, να προσφέρει κοινωνικές υπηρεσίες, να πάει σινεμά, να μαγειρέψει, να πηδήξει, να παίξει κάποιο όργανο ή να παίξει το πουλί του. Δεν υποστηρίζω βέβαια ότι μπορεί να σταθεί μια κοινωνική δομή βασιζόμενη αποκλειστικά σε τεμπέληδες. Απλά θεωρώ ότι  με την τεχνολογική πρόοδο ο συνολικός πλούτος τον οποίο παράγει μια κοινωνία παράγεται όλο κι ευκολότερα και με την κατάκτηση περισσότερης δημοκρατίας και ισονομίας ο πλούτος αυτός θα μοιράζεται δικαιότερα στα μέλη της. Πρόσφατα μάλιστα, βρήκα στο εξαιρετικό βιβλίο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου "Επιστροφή στο Μέλλον" (Εκδ. Λιβάνη) την ακόλουθη παράθεση:

"Η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας των ατόμων (γίνεται δυνατή) [...] με την καλλιτεχνική, επιστημονική κλπ. καλλιέργεια των ανθρώπων, χάρη στο χρόνο που απελευθερώθηκε και στα μέσα που δημιουργήθηκαν για όλους [...] Πραγματικά πλούσιο είναι ένα έθνος που δουλεύει έξι αντί για δώδεκα ώρες. Ο πλούτος, ο πραγματικός πλούτος, δεν είναι ο σφετερισμός του χρόνου υπερεργασίας (από τους καπιταλιστές), αλλά ο διαθέσιμος(ελεύθερος) χρόνος για κάθε άτομο και για ολόκληρη την κοινωνία". Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο "Βασικές Γραμμές της Κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας", συγγραφέας του οποίου ο Καρλ Μαρξ και, απ' ότι φαίνεται, η προοπτική να αναλάβουν οι μηχανές τις άσχημες και βαρετές δουλειές προς όφελος του στοχασμού και της τέχνης ήταν κάτι που συγκινούσε έκπαλαι. Τον τελευταίο ενάμιση αιώνα, η εργατική τάξη ακύρωσε με αιματηρές ή μη θυσίες το καθεστώς της δουλειάς ή δουλείας ήλιο με ήλιο, που λέει κι ένας καλός φίλος.

Από την άλλη φαίνεται ότι τα πράγματα τα βλέπουν κομμάτι διαφορετικά ο Γιώργος "no more little George" Παπανδρέου και η απόλυτη κλαψομούνα της ελληνικής τηλεόρασης, ο υπουργός Εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος. Με αυξήσεις στο χρόνο εργασίας οι οποίες φυσικά δεν αφορούν αποκλειστικά στην αποκατάσταση της προκλητικής εύνοιας της οποίας χαίρουν κάστες όπως αυτή των ένστολων, αλλά αφορούν -ως συνήθως- δικαίους και αδίκους, ο ελεύθερος χρόνος για τον πολίτη γίνεται όνειρο απατηλό (ας μη σχολιάσουμε δε την πενία αξιόλογων ευκαιριών με την οποία θα έρθει αντιμέτωπος όποιος επιθυμεί να αξιοποιήσει τον ελεύθερο χρόνο του). Όποιος ζει για να δουλεύει έχει σαφές προβάδισμα απέναντι σε αυτόν που δουλεύει για να ζει. Ένα επιχείρημα το οποίο χρησιμοποιείται από τους υπέρμαχους της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης προεξάρχοντος του υπουργού Οικονομικών και του προνομιακού συνομιλητή αυτού Γιάννη Πρετεντέρη είναι η αύξηση του προσδόκιμου ζωής. Αυτό που έχω εγώ να αντιπαραθέσω είναι ότι μπορεί ο έλληνας να ζει κάτι λιγότερο από 80 χρόνια κατά μέσο όρο, αλλά το περίφημο Υγιές Προσδόκιμο Ζωής είναι κατά δέκα χρόνια μικρότερο. Αν ο Λοβέρδος κι ο Παπανδρέου θεωρούν λογικό και εφικτό να τρέχει ο γέρος με τα υπογλώσσια, τις εισπνοές και τους καθετήρες στα βραχάκια του Λυκαβηττού και τα μάρμαρα της Επιδαύρου για να αξιοποιήσουν τον ελεύθερο χρόνο τους, τότε πάω πάσο.

Το ενδεχόμενο να τονωθούν τα ασφαλιστικά ταμεία από την άμεση ένταξη σε αυτά των στην πλειοψηφία τους νέων σε ηλικία μεταναστών, το συζητάμε ή θα μας δαγκώσει ο λυσσασμένος Άδωνις;  

                                       Το σκίτσο είναι του Πέτρου Ζερβού

(Κ)λίβανος

Ηλιοτρόπια...Ρινόκερος...Σταχτοπούτα...Κορνέλια...Σκόπευτρο... Ο χέστης φαντάρος και ο νταής ταγματάρχης...Μπανάνες και σφαίρες...Το δάκρυ του γαϊδάρου...Το δάκρυ του σκοπευτή ανάμικτο με πίσσα και ιδρώτα...Ο μεροκαματιάρης και οι κότες...Φτερά και πούπουλα...Ο μεροκαματιάρης νεκρός...Παρέα με τον "άγγελο"...Η μάνα και η κόρη...Η γυμνή μάνα και η νεκρή κόρη...Η γύμνια του στρατιώτη...Δίδυμοι Πύργοι...Πύργος του Άιφελ...Ταξίδια μέσα στο βούρκο...Οι Χριστιανοί σύμμαχοι...Κοινός ο εχθρός...Ρουκέτα στην καρδιά του θηρίου...Αιχμάλωτος στο άρμα...Αιχμάλωτοι στο άρμα...Μορφίνη μέσα στη λάσπη..."Ευπρεπιστείτε, δεν μπορείτε να πολεμάτε σε αυτά τα χάλια"...Λευκός φώσφορος...Αλληλεγγύη στο κατούρημα...Η προδοσία ελέω στρατηγικής...Το θηρίο πνέει τα λοίσθια...Εγκλωβισμένοι στον κλίβανο...Το τηλεφώνημα στο σπίτι...Μάταια...Ο Ήλιος και ο Ουρανός...Ηλιοτρόπια και τανκ...

Τέλος καλό...; 

Όλα καλά...;

Αυτές οι εικόνες είναι που κάνουν το Λίβανο μία από τις καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες όλων των εποχών. Και μετά σου λέει Hurt Locker...

Προς τιμή του, το ιατρικό περιοδικό The Lancet δημοσίευσε στο χθεσινό του τεύχος την περίπτωση ενός νεαρού Παλαιστίνιου ο οποίος είχε πληγεί από λευκό φώσφορο κατά την επιδρομή των Ισραηλινών στη Γάζα το 2009. Πέραν του ότι θεωρώ ιδιαίτερα θαρραλέο εκ μέρους των συντακτών να διαλέξουν ένα τόσο σημαντικό και παραμελημένο από την ιατρική κοινότητα θέμα, οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται εξυπηρετούν και κάτι άλλο. Να δείξουν ότι το συγκεκριμένο όπλο σκοπεύει στο να βασανίσει και όχι να σκοτώσει. Όποιος ενδιαφέρεται, μπορώ να του στείλω το άρθρο και τις φωτογραφίες.  

Χειρουργική ακρίβεια

"Σκεφτείτε ότι ένα περιστέρι έχει μπει σε ένα σπίτι. Οι μεν παθολόγοι θα αναλωθούν στο να βρουν πώς μπήκε το πτηνό μέσα στο σπίτι, οι δε χειρουργοί στο να βρουν γρήγορα έναν τρόπο να το βγάλουν "έξω".

Έχει πολύ πλάκα αυτό το παράδειγμα που χρησιμοποιούν οι χειρουργοί για να περιγράψουν τον αναποτελεσματικό τρόπο σκέψης των παθολόγων. Εγώ, αναλογιζόμενος την πληθώρα χειρουργικών λαθών τα οποία έχω συναντήσει πρόσφατα και τασσόμενος αναφανδόν υπέρ του παθολογικού στρατοπέδου, θα πω στους φίλους χειρουργούς ότι αν είναι να γκρεμίζετε το σπίτι κάθε φορά για να βγάλετε έξω το πετούμενο, αφήστε το καλύτερα...

Φάκελος Ζωνιανά Vol.2

Σε αυτή την ανάρτηση έχω δώσει και υπότιτλο παλιότερα. Δεν έχω πολλά να πω γιατί θα τα πουν όλα οι πρωταγωνιστές και, όπως στη μπάλα, στο σινεμά, στη μουσική και στο θέατρο, όταν μιλούν οι αστέρες, οι υπόλοιποι καλύτερα να σωπαίνουν.

Λίγα λόγια για το έργο

Το Πανεπιστήμιο Αθηνών είχε προκηρύξει τις καθιερωμένες εκλογές για την ανάδειξη νέας πρυτανικής αρχής το Μάιο, οι εκλογές όμως ολοκληρώθηκαν τον Ιούνιο. Θα πει κάποιος, μεγάλο πανεπιστήμιο το Καποδιστριακό, όσο να ναι θέλει το χρόνο του. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζει. Γιατί η αλήθεια είναι ελαφρώς διαφορετική με το πανηγύρι να ξεκινά όταν μία από τις παρατάξεις ζήτησε από την Ιατρική σχολή να την πληροφορήσει για τον ακριβή αριθμό υποψηφίων διδακτόρων (και δυνάμει ψηφοφόρων) και έλαβε την εξής απάντηση:

 10.180 υποψήφιοι διδάκτορες; Πάμε ξανά. Δέκα χιλιάδες εκατόν ογδόντα υποψήφιοι διδάκτορες; Είμαστε σοβαροί; Φυσικά και δεν είμαστε. Ένας στρατός ολόκληρος στη διάθεση του προερχόμενου από την Ιατρική υποψήφιου πρύτανη. Το επιστημονικό αντικείμενο των συγκεκριμένων διδακτόρων; Μην το συζητάτε. Αν διαβάσετε περιγραφή διατριβών θα γελάτε ή θα κλαίτε μέχρι λιποθυμίας. Και για να μην κατηγορώ αδίκως μόνο τη συντεχνία μου, ο "κατηγορούμενος" αποκάλυψε ότι πάνω κάτω τα ίδια σάπια συμβαίνουν και στο άλλο βασίλειο της Δανιμαρκίας, τη Νομική, με το status quo του ενός καθηγητή να επιβλέπει μόλις δεκατρείς ψωροδιατριβούλες να χαρακτηρίζεται φυσιολογικό!

Φυσικά ακολούθησε ένα σύστριγκλο με ένθεν κι ένθεν κατηγορίες, το οποίο οδήγησε στην αναβολή των εκλογών έως ότου διευκρινιστεί η κατάσταση με τις λίστες των εκλεκτόρων. Αλλά πριν ακόμη αναβληθούν οι εκλογές, η Ιατρική είχε φροντίσει να πρωτοτυπήσει για ακόμα μία φορά, η οποία φυσικά και δε θα είναι η τελευταία.

Ο Σύλλογος Μεταπτυχιακών Φοιτητών και Υποψηφίων Διδακτόρων (με κεφαλαία καθώς το κλέος είναι δυσβάσταχτο) με έναν αρχικά κομψότατο τρόπο υποστήριξε μία από τις παρατάξεις, η οποία -ω του θαύματος!- ήταν αυτή που είχε επικεφαλής τον νυν πρόεδρο της Ιατρικής σχολής.

Αναρωτιέται κανείς από πού προκύπτει η δικαιοδοσία του συγκεκριμένου άτυπου οργάνου να κατευθύνει τις ψήφους μεταπτυχιακών και διδακτόρων προς μία συγκεκριμένη παράταξη. Να σημειωθεί ότι στο λογαριασμό ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που διατηρώ στους servers του πανεπιστημίου δεν έχει φτάσει ούτε ένα mail από το συγκεκριμένο σύλλογο για ζητήματα τα οποία ήταν φλέγοντα, όπως την καθυστέρηση -στην καλύτερη περίπτωση- της προκύρηξης υποτροφιών ή το χαράτσι το οποίο ζητά η Ιατρική υπό τη διοίκηση του εκλεκτού τους από τα Μεταπτυχιακά προγράμματα και το οποίο εκτοξεύει τα δίδακτρα στα ύψη, καθιστώντας τα προσιτά μόνο για το αφάν γκατέ. Η αντίδραση από άλλους υποψηφίους ήταν λογική και αναμενόμενη.

Αλλά δεν υπάρχει χειρότερο από το να σου θίγουν την υπόληψη. Τρελαίνεσαι, φουρκίζεσαι, χολώνεις, αρρωσταίνεις, σε πνίγει το δίκιο και οφείλεις να αποκαταστήσεις την τιμή και την αξιοπρέπειά σου και τι καλύτερο από το να κόψεις τα σούρτα φέρτα στα μπαράκια με τους υποψηφίους της αρεσκείας σου και να δηλώσεις χύμα και τσουβαλάτα τη στήριξή σου στον chosen one, πασπαλίζοντάς τη με ολίγη από ηθική δικαίωση. Τι ψελίσατε; Ότι εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και το βόδι; Σωπάτε καλέ!

Αυτά τα όμορφα είχα να σας διηγηθώ σχετικά με αυτό το πανηγυράκι που διαδραματίστηκε στο Πανεπιστήμιο και το οποίο θα ήταν αφόρητα βαρετό, προκλητικά δημοκρατικό και εμετικά θεσμικά ορθό χωρίς όλα τα παραπάνω. Το ποιος είναι τελικά ο νέος πρύτανης λίγη σημασία έχει, αν και δε θα έπρεπε. Αλλά φανταστείτε το σαν το Lost. Αν όλες οι σεζόν γαμούσαν, τι να λέει και το φινάλε...

Realpolitik και πολιτική ορθότητα του κώλου

Αφού έχουν περάσει περίπου δύο εβδομάδες από την πειρατεία του ισραηλινού στρατού η οποία είχε ως αποτέλεσμα  τη δολοφονία των ακτιβιστών, είπα να το ξαναπιάσω λίγο το θέμα. Ο βασικός λόγος ήταν ότι προέκυψαν κάποιες νέες προσλαμβάνουσες που έθεταν το θέμα και σε μια άλλη βάση. Αφού με κατέβασα από τα κεραμίδια όπου είχα ανέβει για να αρχίσω πάλι να γκαρίζω για την απόπειρα του ΣΚΑΪ να παρουσιάσει το πειρατικό ρεσάλτο ως πτυχή του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία, μου επισήμανα τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ γραφικός, μου συνέστησα ψυχραιμία και με παρότρυνα να αντιδράσω σε πιο αξιόλογα ερεθίσματα. Το ένα ήταν ένα ενδιαφέρον post το οποίο αναμετάδωσε ο Χρήστος και το άλλο ένα άρθρο της Χριστίνας Πάντζου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

Αν κάποιος νομίζει ότι η καταδίκη της επίθεσης στα πλοία του στολίσκου ήταν ομόθυμη από όλη την ελληνική κοινωνία, απατάται. Και δε μιλάω αποκλειστικά για την προσπάθεια του ακατονόμαστου μέσου να πείσει ότι οι επιβαίνοντες σε αυτά ήταν ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, τα αδέρφια του, τα ξαδέρφια του και Τουρκάλες Μάτα Χάρι. Μιλάω για αρκετό κόσμο, ο οποίος:

α. ήταν πεπεισμένος για τα νοσηρά κίνητρα των οργανωτών ("τελικά τα πλοία είχαν όπλα μέσα", μου είπε μια χαζοβιόλα)

β. απαιτούσε καταδίκη των φονταμενταλιστών ισλαμιστών όπου γης πριν δηλώσει την όποια συμπαράστασή του στο Παλαιστινιακό θέμα

γ. εγκαλούσε τους ακτιβιστές για παράκαμψη των διεθνών οργανισμών.

Δε θα ασχοληθώ με την πρώτη κατηγορία. Το ειδικό ενδιαφέρον το έχουν η δεύτερη και η τρίτη.

Όσο αφορά τους υπαγόμενους στη δεύτερη κατηγορία, φυσικά και δεν έχουν άδικο όταν ζητούν να μη λησμονούνται οι απάνθρωπες θεοκρατίες όπως του Ιράν. Το ζήτημα της Παλαιστίνης όμως είναι κατά τι διαφορετικό. Να θυμίσω ότι η αιτία του εμπάργκο και της γενοκτονίας η οποία μέσω αυτού συντελείται δεν είναι άλλη από την ανάληψη του ελέγχου της Γάζας από την εξτρεμιστική Χαμάς. Η περιβόητη αυτή οργάνωση δεν ανέλαβε τον έλεγχο με κάποιο ιερό πόλεμο -δεν ξέρω κι εγώ υπ' αριθμόν ποιος θα ήταν, έχω χάσει το μέτρημα- αλλά με εκλογές, οι οποίες μάλιστα διεξάχθηκαν με πλήθος αμερόληπτων επιτηρητών από τους διάφορους οργανισμούς να υποστηρίζουν τον φιλοδυτικό Μαχμούντ Αμπάς. Το ζήτημα είναι ότι και σε αυτή την περίπτωση ποινικοποιήθηκαν και αφορίστηκαν τα συμπτώματα της παθογένειας, γιατί όποιος θεωρεί ότι εξτρεμιστές στην εξουσία -έστω και νόμιμα εκλεγμένοι- δεν είναι δείγμα παθογένειας κάνει λάθος. Αντί λοιπόν του να αναλυθούν οι αιτίες οι οποίες οδήγησαν έναν απελπισμένο λαό ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη και στην αγκάλη της Χαμάς, "θεραπεύτηκε" το σύμπτωμα μέσω του εμπάργκο και ο κανόνας που λέει ότι όταν "θεραπεύεις"  μόνο το σύμπτωμα χάνεις τον άρρωστο ισχύει κι εδώ. Πρωτοφανές; Καθόλου. Σε μικρότερη κλίμακα έγινε το ίδιο και στα καθ' ημάς  με τα γεγονότα του Δεκέμβρη. Όλοι απαιτούσαν από όλους αυτονόητες πολιτικά ορθές δηλώσεις καταδίκης των βανδαλισμών χωρίς κανείς να ασχοληθεί με τα χαρακτηριστικά τα οποία διαφοροποιούσαν τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις βίας από τις πατροπαράδοτες και γραφικές εκδηλώσεις των μπαχαλάκηδων.

Από την άλλη, οι ζηλωτές των διεθνών φορέων είπαν εν ολίγοις ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρων' οι κότες. Στο post που προανέφερα, ο συντάκτης γράφει: "...Επίσης υπάρχουν καταδικαστικές αποφάσεις για το συγκεκριμένο εμπάργκο του Ισραήλ. Τόσο από την Ε.Ε. όσο κι από τον ΟΗΕ –έχω δίκιο; Γιατί λοιπόν οι ακτιβιστές δεν ΑΠΑΙΤΟΥΝ να ενεργοποιηθεί ο σχετικός μηχανισμός εφαρμογής των αποφάσεων του ΟΗΕ; Τουτέστιν, αμερικάνικα στρατά να κάνουν απόβαση και να φέρουν τη δημοκρατία –τουρουτουτού τουτού! Τι δουλειά έχουν οι ακτιβιστές στη Γάζα; Γιατί δεν είναι στη Νέα Υόρκη να πιέζουν;..." Η απάντηση, την οποία υποψιάζεται και ο ίδιος ο συγγραφέας του αποσπάσματος, βρίσκεται στο άρθρο της Πάντζου, όπου περιγράφονται διπλωματικές κινήσεις των διεθνών φορέων και οργανισμών τις οποίες ακόμα και οι ίδιοι οι ραβίνοι δύσκολα θα τις χαρακτήριζαν σύμφωνες με τις αρχές του διεθνούς δικαίου. Νομίζω ότι μετά από κοντά εβδομήντα χρόνια ιστορίας του Ισραηλινού κράτους είναι σαφές ότι το Παλαιστινιακό πρόβλημα δε θα λυθεί από αυτούς που το δημιούργησαν. Είτε θα λυθεί από τους πολίτες του κόσμου είτε θα το λύσει άπαξ και δια παντός η πείνα, η δίψα και οι αρρώστιες.

Τέλος, καταθέτοντας κι εγώ τα απαραίτητα αντιφονταμενταλιστικά διαπιστευτήρια, δηλώνω -το αυτονόητο- ότι ο ισλαμικός φανατισμός δε διαφέρει σε τίποτα από όλους τους άλλους και είναι απόλυτα αποκρουστικός, όπως καθετί βασιζόμενο σε δογματικές αλήθειες. Ένα σκληρό βιβλίο που τον περιγράφει με όλη του τη βαρβαρότητα είναι το "Τι ονειρεύονται οι λύκοι" της Γιασμίνα Χάντρα (γυναικείο ψευδώνυμο του Μοχάμεντ Μουλεσεχούλ) και η εκπληκτική ταινία κινουμένων σχεδίων "Persepolis" (thnx eloiz!), η οποία πραγματεύεται την Ισλαμική επανάσταση στο Ιράν. Μην τα χάσετε!

Update: Χωρίς φυσικά να το ξέρω όταν έγραφα το post, με το θέμα από τη γεωπολιτική σκοπιά του ασχολήθηκε διεξοδικότατα ο Ιός της Κυριακής. Πιστέψτε με, ήταν τυχαίο!

         

Υπέρ πίστεως...

Του Γιάννη Καλαϊτζή, από την Ελευθεροτυπία

Notes to Jasmine

"Music is an amazing thing. It doesn't exist as a stationary object. It moves in real time and can be uplifting both to the player and the listener. The melting, trans-figurative moment, that feeling of everything being there, just for an instant, that surrender that overcomes us as players (if we're good enough) and leads us on to the next pregnant second, patient in the knowledge that there always is, waiting in the wings, the next chance to feel this fullness and celebrate it (as it is only in the nature of art to produce it this way); to this we dedicate our lives. But it is not for us alone; it is also made for you, the listener, to feel these same feelings along with us, to participate and to also be uplifted by it. Art is dying in this world, and so is listening, as the world becomes more full of toys and special effects. With this death will come the undoing of many possible feelings: beautiful, tender, deep, trusting, true, sad, full of internal meaning and color. Closeness will not have to necessarily be physical. Intimacy will be hard to find. Communication will be lost. Here is some music for you. Take and it;s yours. Charlie and I are obsessed with beauty. An ecstatic moment in music is worth the lifetime of mastery that goes into it, because it can be shared..."

                                                                               

                                                                            Keith Jarrett

Απόσπασμα από το σημείωμα στο εσώφυλλο του νέου δίσκου των υπέροχων Keith Jarrett (πιάνο και νιαουρίσματα) και Charlie Haden (κοντραμπάσο) με τον τίτλο Jasmine.